“เจ้านี่น่าสงสารก็น่าสงสารไม่แท้จริง ท้ายที่สุดกลับเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุดในเมือง”
อวี้หลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม แววตามองมาอย่างเอ็นดูไม่น้อยแล้วกล่าวต่อจากนั้น
“แม่ทัพจางทั้งเก่งทั้งรวย ในแคว้นนี้ใครจะมีสมบัติ มีที่ทางมากเท่าเขาอีก ไม่ต้องนับไปถึงองค์ฮ่องเต้หรอก พี่เอาหัวเป็นเดิมพันว่าใครก็มีไม่เท่าชายผู้นี้ อีกทั้งยังหล่อเหล่า ยังหนุ่มยังแน่น สุภาพก็ออกปานนั้น”
หลี่เยี่ยนถิงได้ยินคำชมเกินจริงเสียไกลโข เกิดทนไม่ไหว จำต้องเปิดปากกล่าวท้วงอวี้หลัน โดยลืมไปว่า เรื่องที่จางซงหยวนทำนั้น มิสมควรให้ผู้ใดมารับรู้ด้วยเลย
“ชายผู้นั้นน่ะหรือสุภาพ หากใช่คนสุภาพ เขาจะ…”
พูดมาถึงตรงนี้ก็เห็นว่าดวงตางดงามเย้ายวนของอวี้หลันเบิกกว้างอย่างสนใจ นางจึงพบว่าแย่แล้ว แบบนี้สมควรนำมาพูดด้วยหรือ ถึงแม้จะสนิทสนมกับอวี้หลันมากถึงเพียงใด แต่เรื่องเช่นนี้ก็ไม่สมควรพูด จึงได้แต่ชะงักงันคำพูดของตนไว้เพียงเท่านั้น
อ
