16.00น.
ปันปันตื่นขึ้นมาในตอนเย็น แต่ตื่นมาก็ไม่เจอน่านฟ้าแล้ว หัวใจดวงน้อยวูบไหว สั่นๆ ขึ้นมา ก่อนจะนั่งมองเหม่อไปด้านหน้า ในหัวมีแต่เรื่องราวต่างๆ แวบเข้าแวบออกจนปวดหัว พอคิดหรือเห็นเหตุการณ์ที่คอยหลอกหลอนเธอน้ำตาก็พาลเอ่อล้นรอบดวงตา
“ปัน ตื่นแล้วหรอ...” เสียงน่านฟ้าเอ่ยถาม พร้อมกับถือแก้วอะไรสักอย่างเดินเข้ามาหาปันปัน
“...พี่น่านคิดว่าปันควรจะเป็นหมออยู่ไหมคะ” น้ำสียงสั่นๆ เอ่ยถามโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าแฟนหนุ่ม
“ทำไมปันถามแบบนั้นล่ะ” น่านฟ้าถามพร้อมกับนั่งลงบนที่นอนข้างๆ แฟนสาว ก่อนจะวางแก้วไว้ที่ข้างหัวเตียง
“ปัน...ฮึก...ปันแค่รู้สึกว่าปันไม่ควรที่จะเป็นหมอ...ปันไม่มีคุณสมบัติที่เหมาะกับอาชีพนี้เลย...ปันช่วยคุณยายคนนั้นไม่ได้...เวลาเจอเลือดปันสติแตก...แล้ว...ฮึก...แล้วแบบนี้ปันจะเป็นหมอได้ยังไง”
“เป็นได้สิ ตรงนี้ของปันไงที่เหมาะจะเป็นหมอ...” พูดพร้อมกับยกนิ้วไปจิ้มที่อกข้างซ้ายข
