เช้าวันต่อมา...
“อื้ม” เสียงครางในลำคอของปันปันดังขึ้น พร้อมกับหันใบหน้าหลบจูบของน่านฟ้าที่เอาแต่ป้อนจูบให้เธอไม่หยุด
“ตื่นได้แล้วครับ” เสียงนุ่มเอ่ยบอกคนขี้เซาที่นอนหลับตาขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ที่ถูกแฟนหนุ่มรบกวน
“พี่น่าน ปันง่วง อื้ม” คำพูดของปันปันถูกน่านฟ้ากลืนมันลงคอ ไม่จูบเปล่า แต่มือหนากลับเอาแต่ขยำอกอวบเบาๆ หวังให้เธอตื่น พร้อมกับเริ่มบทรักเร่าร้อนขึ้นในเช้าวันใหม่
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือของปันปันฟาดไปที่แขนแฟนอย่างหมั่นไส้ นอกจากจะรังแกเธอจนดึกดื่นแล้ว เช้ามายังไม่วายรังแกเธออีก
“โอ๊ยปัน พี่เจ็บนะ”
“ก็ปันตีให้เจ็บ พี่น่านทำปันเกินไปแล้วนะคะ เนี้ยปันตาคล้ำหมดแล้ว นอนก็ไม่พอ” เธอบ่นอุบ
“ก็มันสายแล้ว ปันนอนนานอ่า พี่คิดถึง”
“หืม?”
“ฮ่าๆๆ ก็อยากให้รีบตื่นมากินข้าวเช้าไง พี่หิวข้าว”
“จริงหรอ พี่น่านหิวข้าวเช้าแล้วหรอคะ” ปันปันเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ เพราะปกติน่านฟ้าไม่ค่อยกินข้า
