หลังจากเล่นเสร็จน่านฟ้า ก็พาปันปันมาเดินตลาดกลางคืนละแวกใกล้ๆ เป็นถนนคนเดิน ที่ตามทางเดินจะมีของขายมากมายปะปนคละกัน มีทั้งของกิน ของฝาก ขนมหวาน ของคาวละลานตาจนเลือกซื้อแทบไม่ถูกเลย
“หื้ม พี่น่านนี่น่าทึ่งจริงๆ เลย พี่น่านรู้ไหมว่าสมัยที่ยังไม่เข้าวอร์ด ปันชอบไปเดินถนนคนเดินแบบนี้กับเพื่อนๆ บ่อยๆ”
“ไปครับมื้อนี้ปันอยากกินอะไรพี่จ่ายเอง”
“ใจดีจัง” ปันปันพูดพร้อมกับส่งยิ้มกว้างไปให้น่านฟ้า รอยยิ้มที่สะกดสายตาของเขาทุกครั้ง เวลาที่เธอยิ้มทีไรก็ทำให้เขาหลงมัวเมายิ้มตามไปด้วยทุกที
“อยากได้รางวัลจัง”
“หวังสิ่งตอบแทนอีกแล้ว ทำไมเวลาจะทำอะไรชอบหาข้ออ้างคะ ทำโดยไม่ต้องมีเงื่อนไขไม่ได้หรอ” ปันปันเอ่ยถาม เพราะทุกครั้งที่จะให้เขาทำอะไร เขามักหาเงื่อนไขมาต่อรองถึงจะยอมทำสิ่งนั้น เช่น ยอมกินข้าวเช้ากับเธอ แต่ต้องได้มานอนที่ห้องเธอ ไม่ก็นอนห้องเขาแบบนั้น
“เพราะอะไรที่ได้มาโดยที่ไม่มีเงื่อนไข มันไม่ก
