“ปัน ปัน พี่หาปันแทบแย่” เสียงน่านฟ้าดังขึ้น พร้อมกับก้มลงไปกอดปันปันด้วยความโล่งใจ โล่งใจที่เธอไม่เป็นอะไร เมื่อกี้ก่อนที่เธอจะเดินชนเขา เขาก็เอาแต่มองหาปันปัน จนไม่ทันได้สังเกตว่าเป็นเธอที่วิ่งมาชน ตรงนี้มันมืดมาก มืดจนไม่คิดว่าเธอจะมาวิ่งอยู่ตรงนี้
หมับ!!
“ฮือ พี่น่าน ปันกลัว ฮือๆๆๆ” ปันปันโผลเข้ากอดน่านฟ้าแน่น พร้อมกับร้องไห้โหออกมาด้วยความโล่งใจ เนื้อตัวสั่นเทา น้ำตาไหลพราก จนน่านฟ้างงว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“ไม่เป็นไร พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่เป็นไรนะคนดี” มือหนายกขึ้นลูบศีรษะของเธออย่างปลอบประโลม และกอดเธอเอาไว้แนบแน่น
สายตาของน่านฟ้ามองไปที่กันและเพลิงที่วิ่งตามมา แต่ก็ต้องวิ่งกลับไปเมื่อเห็นว่าน่านฟ้าอยู่ตรงนี้ น่านฟ้ารับรู้ได้ทันทีว่าไอ้พวกนี้ต้องคิดจะฉุดแฟนของเขาแน่ๆ
“ปันรอพี่อยู่ตรงนี้ก่อน อย่าเพิ่งไปไหน เดี๋ยวพี่มา” จากนั้นน่านฟ้าก็รีบวิ่งไปกระโดดถีบกันที่วิ่งช้ากว่าเขาจนล้ม
พลั่
