แกร๊ก!! แอ๊ด!!
“ปัน ปันไปไหนมา!!” น่านฟ้าเปิดประตูห้องเตรียมวิ่งออกมาหาปันปัน แต่ก็ต้องชะงัก เพราะเธอกำลังจะเปิดเข้ามาพอดี เขาจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูร้อนรนเพราะความเป็นห่วง แต่ก็โล่งใจที่เจอเธอแล้วเช่นกัน
“เอ่อ ปัน ปันลงไปสั่งอาหารมาค่ะ” เธอเอ่ยอึกอัก พยายามปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้
หมับ ฟุ่บ!!
“ทำไมไม่รอพี่ ทีหลังอย่าไปคนเดียวแบบนี้อีกนะ รู้ไหมว่าพี่ใจหายแค่ไหน” น่านฟ้าพุ่งเข้ากอดร่างเล็กเอาไว้แน่นด้วยความโล่งอก ปันปันตกใจเล็กน้อยที่เห็นท่าที เป็นกังวลของเขา แถมตอนนี้หัวใจของเขาก็เต้นแรงราวกับว่ามันจะออกมาเต้นด้านนอก รู้แล้วแหละว่าเป็นห่วงจริงๆ
“ขอโทษค่ะพี่น่าน พอดีปันหิว อีกอย่างปันไปแค่ล็อบบี้ของรีสอร์ตใกล้ๆ นี่เองค่ะ จะได้ไม่เสียเวลาไงคะ พี่น่านอาบน้ำเสร็จก็จะได้กินพอดี” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมกับยิ้มหวานให้เขา หวังให้เขาอภัยให้เธอบ้าง
“ขอบคุณนะครับ แต่ทีหลังรอพี่ได้ไห
