วันต่อมา...
วันนี้ปันปันมีราวน์คนไข้แต่เช้า จึงรีบไปโรงพยาบาล อีกอย่างก็แอบหนีหน้าน่านฟ้าด้วย กลัวว่าจะออกไปแล้วเจอ ถ้าย้อนกลับไปได้วันนั้นเธอจะไม่กินเลยแม้แต่แก้วเดียว ถามว่าเสียใจกับเรื่องนั้นไหม บอกเลยว่าอายมากกว่า ไม่ได้เสียใจหรืออะไรหรอกนะ เพราะจำไม่ค่อยได้ จำได้รางๆ ว่าไปลวนลามเขาก่อน แล้วภาพจำล่าสุดคือเธอดึงเขาลงมาจูบเอง ภาพมันยังติดตาอยู่เลย แถมก่อนจะหลับ เธอก็ยังเห็นรางๆ อีก ว่าเขามาจูบหน้าผากเธออีก บ้าจริง แค่นึกก็หน้าเห่อร้อนแล้วเนี้ย ทำไมต้องนึกถึงเขาด้วยไม่เข้าใจตัวเองเลย
เนื่องจากว่ารถที่ให้น่านฟ้าไปจัดการให้วันนั้น ก็ยังไม่ได้ เลยจำเป็นต้องนั่งแท็กซี่มาเอง พอราวน์คนไข้เสร็จได้ไม่นาน แม่ของเธอก็โทรมาหา แล้วบอกพักเที่ยงจะมารับไปกินข้าวด้วย
“ป้องก็มาหรอเนี้ย” ปันปันเอ่ยถามน้องชายอีกคนที่เป็นแฝดพี่ของปลาบปลื้ม
“พูดงี้หมายความว่าไงปัน” ปกป้องถาม
“ก็ปกติปันไม่เห็นป้องนี่นา คุ
