กึก หมับ!
น่านฟ้าวิ่งไปที่รถยนต์คันหรูของปลาบปลื้ม พร้อมกับเปิดประตูทางฝั่งปันปัน จากนั้นก็ดึงแขนเธอออกมาจากรถทันที
“ไหนบอกราวน์คนไข้ไง” น่านฟ้าเอ่ยถามเสียงแข็ง
“ปัน ขึ้นรถ” ปลาบปลื้มสั่ง ดวงตาไม่เป็นมิตรจ้องมองน่านฟ้าด้วยความไม่พอใจ
“ปล่อยปันค่ะพี่น่าน” ปันปันพยายามดึงมือของตัวเองเอาไว้ ดวงตาคู่สวยหลุบลงต่ำ ไม่กล้าสบตาน่านฟ้า
“ไปกับมันทำไม มันไม่จริงจังกับปันนะ มันหลอกปัน มันเป็นคนไม่ดี” น่านฟ้าพยายามอธิบาย ปันปันมองหน้าน่านฟ้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจว่าน่านฟ้าจะสื่ออะไร ส่วนปลาบปลื้มก็ยกยิ้มกับความโง่ของน่านฟ้า แต่ก็ช่างมันสิ เขาไม่สนใจ แล้วก็ไม่อยากที่จะอธิบายด้วย เพราะเขาไม่ชอบน่านฟ้าอยู่แล้ว
“ปัน ขึ้นรถ พ่อรออยู่” เพราะกลัวว่าพี่สาวจะเปิดปากพูดอะไรไป จริงรีบเร่งเร้าให้เธอขึ้นรถ
“พี่น่าน ไว้ค่อยคุยกันนะคะ” ปันปัน รีบดึงมือของน่านฟ้าออก แล้วเข้าไปนั่งในรถดังเดิม ปลาบปลื้มเมื่อเป็นฝ่ายช
