แฟน??
1542 คำ
“ปันปัน!! ไปไหนมา!!” เสียงปลาบปลื้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาที่ดุดันมองไปที่ข้างกายเธอที่มีน่านฟ้ายกยิ้มให้กวนๆ
“ไปกินข้าวน่ะ ปลื้มมีอะไรหรือเปล่า??”
“ปันโอเคนะ เขาจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม” น่านฟ้าเอ่ยถาม
“เขา?”
“เอ่อ ก็ แฟนปันน่ะ ไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”
“แฟน?” ปันปันทำหน้างง กับคำถามของน่านฟ้า
“ปัน มากับปลื้ม!!”
หมับ!!
ยังไม่ทันที่ปันปันจะได้อธิบายอะไร ก็ถูกปลาบปลื้มคว้าข้อมือของเธอแล้วลากให้เดินตามไปทันที น่านฟ้ามองตามด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่เข้าใจว่าไอ้บ้านี่มันทำไมถึงได้ชอบบังคับจิตใจคนอื่นแบบนี้นัก ทั้งอัญชัน แล้วก็ปันปัน แต่ที่แปลกคือสองคนนี้ก็ดูตามใจไอ้บ้านี่ สามคนนี้ต้องมีอะไรแปลกๆ แน่ๆ หรือจริงๆ แล้วปันปันจะไม่ได้เป็นแฟนแต่อาจจะชอบไอ้เด็กนี่ หรือยังไงวะ งงไปหมดแล้ว
อีกด้าน
“ปัน ปันมากับมันได้ไง”
“ทำไมปลื้มต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย แค่ไปกินข้าวเอง” ปันปันเดินไปนั่งลงที่โซฟากลางห้องด้วยท่าทีสบายๆ
“ปลื้มไม่ชอบหน้ามัน!!”
“ไม่ชอบแล้วเกี่ยวอะไรกับปันเล่า ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวปันต้องตรวจคนไข้”
“ห้ามไปไหนมาไหนกับมัน”
“เกิดหวงขึ้นมา ปกติไม่เห็นจะหวงปันเลย ทิ้งปันไปหาอัญชันตลอด”
“มันชอบอัญชัน แล้วดูแววตามันปลื้มก็รู้แล้วว่ามันต้องการจะเอาปันอีกคน ปันดูไม่ออกหรือไงว่ามันคิดอะไร ปลื้มเป็นผู้ชาย ปลื้มรู้ว่ามันคิดไม่ซื่อกับปัน มันจะจับปลาสองมือ เพราะงี้ไง ปันถึงห้ามไปใกล้มัน”
“ไปกันใหญ่แล้ว แค่รุ่นพี่รุ่นน้อง ออกไปได้แล้วไม่งั้นปันจะฟ้องคุณพ่อว่าปลื้มมาป่วนปันตอนทำงาน”
“อย่าให้เห็นว่าอยู่ด้วยกันนะ”
“เฮ้อ” ร่างเล็กถอนหายใจออกมาแรงๆ กับความคิดน้องชาย ที่คิดไปเองเป็นตุเป็นตะ อย่างน่านฟ้าเนี้ยนะ จะมาสนใจเธอ ไร้สาระน่า
ติ้ง!
เอลฟ์ : ปันปัน แกว่างไหม
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นทำลายสมาธิของนักศึกษาแพทย์ จนเธอต้องล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อกาวน์ขึ้นมาดูว่าใครเป็นคนส่งข้อความมาหาเธอในตอนนี้
ปันปัน : เหลือเวลาพักอีก10นาที มีไรหรือเปล่าแก
เอลฟ์ : ตอนเย็นไปฉลองกัน
ปันปัน : ฉลองอะไรแก
เอลฟ์ : ฉันสัมภาษณ์งานที่บริษัทGXผ่านแล้ว
ปันปัน : จริงหรอแก ดีใจด้วย ไว้ออกเวรแล้วจะรีบไปนะ ฉลองที่ไหน?
เอลฟ์ : หัฐกรคลับ ผู้จัดการฉันเลี้ยง
ปันปัน : เดี๋ยวนะ เพิ่งได้งาน ทำไมไปรู้จักกับผู้จัดการแล้ว อะไรยังไงเนี้ย
เอลฟ์ : ก็ ค่อยเล่าได้ไหมแก ไว้เจอกันคืนนี้
ปันปัน:โอเค
เอลฟ์เป็นเพื่อนที่เธอสนิทด้วยเพียงคนเดียวในมหาวิทยาลัย ทั้งคู่รู้จักกันเพราะเรียนปรับพื้นฐานด้วยกัน และได้อยู่กลุ่มเดียวกันเวลาทำกิจกรรมด้วยกัน ตัวเท่าๆ กัน และมักจะได้คู่กันบ่อยๆ จนในที่สุดก็สนิทกัน เอลฟ์เรียนคณะบริหาร ส่วนเธอเรียนหมอ แต่ถึงแม้ว่าจะเรียนต่างคณะกัน ทั้งคู่ก็ยังคงสนิทและคบกันมานาน เอลฟ์เป็นเด็กที่มีความมั่นใจในตัวเอง สวย มีเสน่ห์ เป็นกันเองมากๆ แถมยังได้เป็นถึงดาวของคณะด้วย นอกจากสวยก็ยังเรียนเก่งจนจบ3ปีครึ่งด้วย
หลังจากที่ปันปันราวน์คนไข้เสร็จ ก็กลับไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปตามนัด ทีแรกก็ว่าจะไม่ไป แต่เพื่อนของเธอกลับกำชับว่าต้องไป แล้วเธอก็ขัดเพื่อนไม่ได้เสียด้วยสิ
แกร๊ก แอ๊ด!!
“เอ้า ดึกแล้วจะออกไปไหน?” น่านฟ้าที่เปิดประตูออกมาจากห้องตรงข้ามเอ่ยถามร่างเล็กทันที พร้อมกับมองสาวสวยใบหน้าหวานหยด ด้วยความแปลกใจ แถมชุดที่เธอใส่ก็แอบจะติดสั้นไปกว่าปกติเสียด้วย แม้จะดูสวยแต่ก็ยังดูโป๊ไปอยู่ดี กับชุดเดรสคอเต่า แขนกุด สั้นเหนือเข่าขึ้นมาไม่มากเท่าไหร่ โชว์แผ่นหลังอีก แต่งขนาดนี้คิดจะยั่วจิ้งจอกแบบพี่หรอครับน้อง??
“เอ่อ ไปกินเลี้ยงกับเพื่อนค่ะ”
“อ้อ งั้นพี่ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ” ร่างเล็กมองหน้าน่านฟ้างง แต่ก็ยอมยื่นโทรศัพท์ให้ ส่วนน่านฟ้าเมื่อรับโทรศัพท์ไปก็กดๆ พิมๆ อยู่พักใหญ่ ก่อนจะส่งคืนให้เธอ “มีอะไร ก็โทรหาพี่ได้นะ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ” ไม่รู้ทำไม แต่คำพูดแบบนั้นมันทำให้ร่างเล็กใจสั่น ใบหน้าสวยเห่อร้อนแปลกๆ จนเธอไม่เข้าใจว่าแบบนี้คืออะไรกันแน่
“ค่ะ” ปันปันโค้งตัวให้ จากนั้นร่างสูงก็เดินเข้าลิฟต์ไป ปันปันโบกแท็กซี่ไปคลับที่เพื่อนนัด โดยไม่รู้เลยว่าน่านฟ้าได้ตามเธอไปด้วย
@หัฐกรคลับ
ร่างเล็กเดินเข้ามาในคลับ ดวงตาคู่สวยสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนครู่หนึ่ง ไม่นานก็เห็นเอลฟ์ยื่นโบกมืออยู่โซนวีไอพีโต๊ะหนึ่ง พอมาถึงเอลฟ์ก็แนะนำผู้จัดการของเธอให้ปันปันรู้จัก
“แก นี่ผู้จัดการฉันพี่จอมทัพแล้วก็ เอ่อ...เป็นแฟนฉัน...ส่วนนี่พี่กันและพี่เพลิงเพื่อนของพี่จอมทัพ”
“สวัสดีค่ะ ปันปันนะคะ เป็นเพื่อนเอลฟ์”
“มีเพื่อนน่ารักขนาดนี้ทำไมไม่บอก จะได้ไปรับ จะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่มา” กันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“น้อยๆ หน่อยค่ะพี่กัน มาๆ ดื่มกันดีกว่า” เอลฟ์แซวก่อนจะเริ่มเปิดขวด
“น้องปันเป็นหมอหรอครับ เห็นเอลฟ์บอก เรียนหมอยากไหม?” กันถามอย่างเป็นมิตร
“ค่ะ ก็ยากค่ะ แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น” ร่างเล็กตอบด้วยเสียงสดใสตามประสา
“เรียนแพทย์ได้เป็นหมอ แล้วเรียนอะไรหนอได้เป็นแฟนหมอครับ” ครั้งนี้เป็นเสียงของเพลิงหนุ่มหล่อแต่กลับดูเจ้าเล่ห์
“เอาเข้าไป ร้าย ร้ายมาก ร้ายทั้งคู่เลย” เอลฟ์แซวอีกครั้ง
“แฮะๆ” ปันปันยิ้มแห้งๆ แอบรู้สึกเกร็งยังไงอย่างงั้น ไม่เคยโดนใครรุกแรงขนาดนี้มาก่อนเลย แอบตกใจเล็กน้อย
“มาครับชนกันดีกว่า พี่พูดเล่นน่ะ อย่าคิดมากเลยนะ” เพลิงแก้ตัว แต่สายตาที่มองมาที่ร่างเล็กนั้นแทบจะกลืนกินเธออยู่แล้ว
“ค่ะ” ปันปันรับแก้วมาถือไว้แล้วชนเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ จิบเบาๆ เพราะเธอเองไม่ได้ชอบรสชาติของแอลกอฮอล์สักเท่าไหร่
“วันนี้แฟนฉันเลี้ยงเอง แกรู้ป้ะฉันคิดถึงแกมากเลย แต่ฉันน่ะเข้าใจแกนะ เพราะแกน่าจะยุ่งๆ วันนี้เลยถือโอกาสเปิดตัวแฟนแล้วก็ฉลองงานใหม่ด้วย”
“ยินดีด้วยนะแก ได้ทำงานในที่ที่ตัวเองชอบ แถมยังได้แฟนเป็นถึงผู้จัดการอีก” ปันปันแสดงความยินดีกับเพื่อน
“จริงๆ ฉันคุยกับพี่เขาตั้งแต่ก่อนจะเรียนจบอีกนะ พี่ทัพบอกว่าแอบชอบฉันตั้งแต่ปี1 พี่เขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะฉันอีก โลกกลมไหมล่ะ”
“หุย น่ารักอ่า แล้วไปคบกันได้ยังไงเนี้ย>///<” ปันปันทำทีเขินตัวบิดกับความรักของเพื่อนที่เจอคนน่ารักๆ
“อย่ามัวแต่เขิน เนี้ยเพื่อนแฟนฉันเอง ไม่สนใจสักคนหรอ?” เอลฟ์พยักหน้าไปทางกันและเพลิงที่ยิ้มมาที่เธอ
“ยังดีกว่า อยากเรียนจบก่อน ตอนนี้ฉันยังไม่คิดเรื่องนั้นหรอก” ปันปันกระซิบตอบเพื่อน
ระหว่างที่นั่งดื่ม ก็พูดคุยกันไปด้วย แต่เพลิงและกันเห็นทีจะพยายามให้ปันปันกระดกบ่อย เสียจนคนที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ไม่ว่าจะเป็นท่าทีของปันปันที่พยายามขยับตัวออกห่าง หรือว่าท่าทีของร่างสูงสองคนที่เอาแต่ชงให้ปันปันถี่ๆ แถมบางจังหวะก็ยังมีโอบไหล่อีก แบบนี่น่านฟ้าจะไม่ทน!!
“มึงอย่า คนนี้ของกู” เขาเอ่ยขึ้นกับตัวเองเสียงรอดไรฟัน
ผลั๊ก!!
น่านฟ้าทำทีเป็นเดินผ่านโต๊ะนั้นแล้วสะดุดจนแก้วเหล้าที่เขาถือมาด้วยหกใส่กัน เปียกเต็มแขนเสื้อ
“อุ๊ย!! ขอโทษครับๆ” น่านฟ้าเอ่ยขอโทษ ทำให้ทั้งโต๊ะหันมามองหน้าน่านฟ้า ส่วนกันที่ถูกเหล้าราดตัวก็ถึงกับหัวเสียเตรียมจะลุกขึ้นเพื่อหาเรื่องน่านฟ้า
“พี่น่าน!!” เสียงใสเอ่ยเรียก พร้อมกับกันที่ชะงักไปเล็กน้อย
- ผู้เขียน
