โชคเข้าข้าง
1501 คำ
วันต่อมา...
น่านฟ้าแต่งตัวด้วยชุดไปรเวทที่ฝากอชิเอามาให้เมื่อวันก่อน นั่งรอน้องสาวเพื่อนที่กำลังจะมา ใจก็คิดว่าไม่น่าชวนเลย เพราะเขาเองก็ไม่ได้คิดกับอัญชันเกินเลยไปกว่าน้องสาว แต่พอนึกถึงหน้าไอ้บ้านั่นเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทุกที มันดูขัดแข้ง ขัดขาเสียจนน่าหมั่นไส้
“แค่ครั้งเดียว คงไม่เป็นการไปให้ความหวังหรอกมั้ง” น่านฟ้าเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ
แกร๊ก แอ๊ด!!
“มาแล้วค่ะ พี่น่านพร้อมไหมคะ?” รอยยิ้มสดใสพร้อมกับเสียงหวานๆ เอ่ยถามขึ้น
“ครับ” น่านฟ้า โอบไหล่อัญชันเดินออกไปนอกห้องและตรงไปยังลานจอดรถ ก่อนจะขอกุญแจรถของอัญชันมาแล้วเข้าไปขับแทน ส่วนร่างเล็กก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่วันนี้ได้ออกเดตกับคนที่ตัวเองชอบ
อีกด้าน…
“ปัน ไปดูหนังกับปลื้มหน่อย นะๆ ไหนบอกจะพาไปเลี้ยงหนังไง” ปลาบปลื้มเอ่ยรบเร้าพี่สาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง
“ไม่เอาปลื้ม วันนี้ปันไม่ว่าง พรุ่งนี้ได้ไหม”
“งั้นต่อไป ไม่ต้องมาเรียกใช้ปลื้มแล้วนะ ทีหลังก็ทักหาไอ้ป้องเถอะ” ปลาบปลื้มทำทีเป็นงอน ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟาตัวยาว กลางคอนโดหรูของปันปัน
“ก็ปันอ่านหนังสืออยู่ไง”
“ของที่เหลือ ไม่ช่วยย้ายแล้วนะ บอกไอ้ป้องมาช่วยนะต่อไปอ่ะ”
“เฮ้อ โอเคๆ ไปก็ไป แต่ปลื้มเลี้ยงนะโอเคไหม?” ปลาบปลื้มรีบพยักหน้าส่งยิ้มกว้างให้พี่สาว ก่อนจะรีบดันตัวปันปันเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความดีใจ
ใช้เวลาไม่นานปันปันก็ออกมาด้วยชุดเดรสสีหวาน แขนตุ๊กตา ความยาวเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มถูกมัดรวบขึ้น ตามด้วยผูกโบสีขาวเพิ่มความน่ารัก ด้วยใบหน้าที่น่ารักราวเทพธิดาอยู่แล้ว ยิ่งใส่ชุดแบบนี้ก็ยิ่งเพิ่มความน่ารักขึ้นไปอีกเป็นทวีคูณ
เอสพาน่ามอลล์
ปันปันมองรายการหนังบนจอ อย่างพินิจพิจารณา แต่แล้วสายตาของเธอก็ดันหันไปเห็นอัญชันและคนไข้ของเธอ เดินควงแขน เข้ามาซื้อตั๋วหนัง
“พี่ปันปัน มาดูหนังเหมือนกันหรอคะ มากับใครคะเนี้ยแฟนหรอ?” อัญชันเอ่ยแซวตามประสาคนที่อัธยาสัยดี พร้อมกับรอยยิ้ม
“สวัสดีครับคุณหมอ” น่านฟ้าเอ่ยทักทายโดยที่ปันปันยังไม่ทันได้เอ่ยตอบอัญชันเลยด้วยซ้ำ
“อุ้ย เรียกปันเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ตอนนี้ปันไม่ได้อยู่ที่ทำงาน” ร่างเล็กกล่าว ก่อนจะมองหาตัวการที่พาเธอมาแต่กลับหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“แล้ว ปันปันมากับใครครับเนี้ย” น่านฟ้าเอ่ยถาม ภาวนาขอให้ไม่ใช่ไอ้หน้าขาวนั่น แต่เหมือนว่าคำภาวนาของเขาจะไม่ได้ผล เพราะหลังจากที่เข้ามาในโรงหนังปลาบปลื้มก็ตามเข้ามาทีหลัง แถมยังมานั่งด้านหน้าอีก ดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตว่าเขาและอัญชันอยู่ด้านหลังด้วย
“เนียนเชียวนะมึง ตามจีบน้องสาวเพื่อนกู แต่ก็มาดูหนังกับแฟน”
“เมื่อกี้ พี่น่านพูดว่าไงนะคะ?”
“อ้อเปล่าครับ”
ตลอดการดูหนัง น่านฟ้าแทบไม่มีสมาธิดูหนังเลย เรื่องราวเป็นยังไงก็ไม่รู้ ที่รู้ๆ ปันปันและไอ้เด็กนั่น กะหนุงกะหนิงเสียจนน่าหมั่นไส้ ทำให้เขาเผลอปาป๊อปคอร์นใส่หัวอยู่หลายทีเวลาที่อัญชันเผลอ
“สนุกจังเลยนะคะพี่น่าน อัญชันชอบพระเอกเรื่องนี้มากๆ เลย เป็นนักแข่งรถ แถมเป็นเจ้าของสนามอีก เท่มาก อัญชันชอบ!” อัญชันตอบด้วยท่าทีกระดี๊กระด๊า แถมยังเน้นย้ำว่าชอบพระเอกเสียจนน่านฟ้ารู้ว่าอัญชันตั้งใจที่จะบอกชอบเขาแบบอ้อมๆ แล้วเรื่องนี้ก็ดันเหมือนเขาจริงๆนั่นแหละ ทั้งเป็นนักแข่งและเป็นเจ้าของสนาม
“ครับ จะกลับเลยไหม เดี๋ยวพี่จะได้ไปส่ง” น่านฟ้าถาม แต่คนตัวเล็กกลับทำหน้ายู่เหมือนไม่ค่อยอยากจะกลับเท่าไหร่
“อัญชัน เอ้า มาดูหนังเหมือนกันหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นตามหลัง ทำให้ทั้งคู่หันกลับไปมองเป็นตาเดียว
“เฮ้อ เจออีกแล้ว สาบานว่าไม่รู้เลยว่าจะมานี่” อัญชันเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิด ส่วนน่านฟ้าก็หันมองซ้ายมองขวา หาปันปัน แต่กลับไม่เจอ คิ้วหนาขมวดมุ่น พร้อมกับคิดในใจว่าไอ้เด็กนี่มันร้ายจริงๆ มันสับรางเก่งจริงๆ ให้รถไฟไม่ชนกัน
“ไปครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง” น่านฟ้าคว้ามือเล็กมาจับไว้แล้วจูงไปที่ลานจอดรถ
หมับ!
แต่กลับถูกปลาบปลื้มคว้าข้อมือของอัญชันเอาไว้ซะก่อน ทำให้น่านฟ้าชะงักแล้วหันไปมองตามแรงรั้ง น่านฟ้าตวัดสายตามองปลาบปลื้มตาเขม็ง
“ปล่อยปลื้ม!” อัญชันออกคำสั่ง ทำให้น่านฟ้ายกยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ เพราะถึงยังไงอัญชันก็เลือกเขาอยู่แล้ว
“ฉันไม่ได้เอารถมา หิวแล้วด้วย อยากกินกับข้าวฝีมืออาเอวา” ปลาบปลื้มดึงกุญแจรถของอัญชันมาถือไว้แล้วปัดมือน่านฟ้าออก จากนั้นก็จูงอัญชันให้เดินตามไปอย่างไม่สนใจน่านฟ้า
การกระทำเหล่านั้นทำให้น่านฟ้าแอบฮึดฮัดในใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะสองคนนั้นได้เดินขึ้นรถไปแล้ว จะให้ไปยื้อแย่งก็กลัวว่าจะเป็นการให้ความหวังอัญชันเข้าไปอีก อีกใจก็อยากจะช่วยให้อัญชันออกห่างจากผู้ชายแบบนั้น
น่านฟ้าเดินไปเรื่อยๆ แต่เหมือนฟ้าดินเข้าข้างยังไงอย่างนั้น เขาเจอปันปันที่กำลังวุ่นอยู่กับรถด้วยสีหน้าเครียดๆ เขาจึงรีบเข้าไปเสนอตัวช่วย
“เกิดอะไรขึ้นครับ รถเป็นอะไร?”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ สตาร์ทไม่ติดเลย แถมคนพามาก็ไม่รู้หายไปไหนแล้ว เห้อ เซงชะมัดเลย” ปันปันทำหน้ายู่ แต่มันกลับทำให้น่านฟ้ายิ้มตอบด้วยความเอ็นดูกับท่าทีของเธอ แต่ก็แอบฮึดฮัดในใจที่ไอ้บ้านั่นทำกับเธอแบบนี้ เลวจริงๆ หรือว่าเขาควรจะบอกดีว่าแฟนของเธอตามจีบน้องสาวของเพื่อนเขา แถมดันเป็นคนที่เธอรู้จักอีก กินใกล้ๆ แบบนี้ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าไอ้บ้านั่นมันโง่หรือเปล่า แต่ก็ต้องยอมรับแหละ เพราะมันสับรางเก่งจริงๆ ไม่เคยเจอกันต่อหน้าต่อตาสามคนเลย
“มาครับพี่ดูให้” น่านฟ้าเดินไปบิดกุญแจรถเพื่อสตาร์ท จากนั้นก็ฟังอาการ จนเริ่มแน่ใจแล้วว่าเกิดจากอะไร “แบตน่าจะเสื่อมครับ ปันปันเปลี่ยนแบตเตอรี่ล่าสุดเมื่อไหร่?”
“เอ่อ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่รถปันก็เข้าศูนย์บ่อยอยู่นะคะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงเป็นอีก”
“งั้นเอางี้ไหม เอาไปเข้าศูนย์ของเพื่อนพี่ ส่วนวันนี้ก็คงต้องกลับแท็กซี่กันแล้วล่ะ รถเดี๋ยวพี่ให้เพื่อนมาลากให้”
“ค่ะ”
น่านฟ้าจัดการเป็นธุระเรื่องรถให้ปันปัน เมื่อทางศูนย์ของเพื่อนมาลากรถไป ทั้งคู่ก็โบกแท็กซี่กลับ โดยน่านฟ้าอาสานั่งไปส่งปันปันที่คอนโด
“หืม ที่นี่หรอครับ?” น่านฟ้าเลิกคิ้วถามปันปันเมื่อมาถึงคอนโด
“ค่ะ ทำไมหรอคะ”
“เพิ่งย้ายมาหรอครับ?”
“ค่ะ ปันขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ ขอบคุณนะคะที่นั่งมาเป็นเพื่อน”
“บังเอิญจัง พี่ก็อยู่ที่นี่ อย่าบอกนะครับว่าปันปันอยู่ห้อง409” น่านฟ้าเอ่ยถาม เพราะห้องนั้นเป็นห้องตรงข้ามกับเขา และมันว่างมานานแล้ว ไม่คิดเลยว่าเธอจะมาอยู่ นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ เลย น่านฟ้าคิดเข้าข้างตัวเอง
“ค่ะ พี่ก็อยู่ชั้นนั้นหรอคะ” ปันปันเอ่ยถามเสียงใส
“ครับ พี่อยู่ห้องตรงข้ามปันเลย” น่านฟ้าตอบพร้อมกับยิ้มให้คนตัวเล็ก
ทั้งคู่เดินเข้าลิฟต์ไปที่ชั้นเดียวกัน และได้คุยกันตลอดทาง ความน่ารักสดใสของปันปัน ทำให้น่านฟ้าประทับใจเธอ ไม่คิดว่าเธอจะมีนิสัยน่ารักและยิ้มเก่งขนาดนี้ ทำไมนะทำไม ไอ้อชิถึงไม่เคยแนะนำเธอให้เขารู้จักบ้างเลย โคตรจะน่ารัก
“พี่อยู่ห้องนี้ มีอะไรเรียกได้ตลอดนะ” เมื่อมาถึงห้องน่านฟ้าก็ชี้ไปที่ห้องของเขา
“ค่ะ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ งั้น...ปันขอตัวเข้าห้องก่อนนะคะ” เธอบอกเสียงใส พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตูห้อง
“ครับแล้วเจอกันครับ”
ติ๊ด แอ๊ด ปึ้ง!
ร่างเล็กแตะคีย์การ์ด แล้วเปิดประตูเข้าห้องไป โดยมีสายตาของน่านฟ้ามองอยู่จนเธอปิดประตูลง รอยยิ้มร้ายยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“หึๆ โชคเข้าข้างชะมัด!!”
- ผู้เขียน
