ฉันที่นั่งยองๆร้องไห้อยู่ใต้ตึก จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าแล้วนั่งลงถามฉัน
"มิรา ร้องไห้ทำไม" เสียงผู้ชายทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ผู้ชายคนนั้นคือว่าน น่าอายชะมัดที่ต้องให้ผู้ชายที่ (ไม่สนิท) มาเห็นน้ำตาฉัน
ฉันรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะแยกเดินออกไปยังหน้าลิฟท์ จะว่าฉันเสียมารยาทก็ว่าไป เพราะฉันไม่จำเป็นจะต้องตอบว่าเพราะอะไรฉันถึงต้องร้องไห้
ฉันหยุดยืนอยู่หน้าห้องของตัวเองก่อนจะควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋าแต่ก็ไม่เจอ หรือว่าฉันลืมไว้ที่ไหน แต่เท่าที่จำได้ฉันไม่ได้เอามันออกจากกระเป๋าเลยนะ
"เสียตังทำใหม่แน่ๆเลยฉัน สัพเพร่าที่สุด" ฉันกำลังจะเดินกลับไปยังลิฟท์เพื่อลงไปที่ชั้นล่างถามพี่ที่ดูแลหอแล้วขอให้เขาออกคีย์การ์ดให้ฉันใหม่ แต่เดินยังไม่ทันจะพ้นประตูเสียงเปิดประตูห้องฉันมันก็เปิดออกพร้อมกับเสียงเพื่อนสาวคนสนิท
"มิรา" ขนมปังเรียกชื่อฉันอย่างเป็นห่วง ฉัรจึงหันหลังกลับแล้วรีบโผเข้ากอดเพื
