ฉันเดินตึงตังไปเปิดประตูที่หน้าห้อง "เชิญค่ะ" เขายิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเดินตรงมาหาฉัน "อยากไปคอนโดพี่จริงๆด้วย"
"มิไล่ค่ะ" ฉันไม่ได้พลั้งปากพูดนะ ฉันตั้งใจเลยแหล่ะ ปากกับสมองมันสั่งการให้พูดออกไปแบบนั้น ก็ฉันตั้งใจไล่เขาจริงๆหนิ
"หึ" ฉันยืนมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก นี่ฉันก็ยอมเขามามากพอแล้วนะ ทั้งกลัว ทั้งหวาดระแวง แต่ก็ยังพยายามใจดีสู้เสือ
"จะออกไปได้หรือยังคะ"
"ยัง" เขาตอบเสียงแข็ง
"จะอะไรอีกคะ" ฉันจึงต้องปิดประตูห้องอีกครั้ง เพราะกลัวว่าเสียงพูดจะดังออกไปข้างนอก ก็ผู้ชายหน้าทนคนนี้ยังไม่ยอมออกจากห้องเสียที ขนาดว่าเจ้าของห้องไล่แล้วยังทำเฉยอยู่ได้
"รู้ไหมว่าเจตนาการมาของพี่คืออะไร"
"..." เจตนาของเขาเท่าที่ได้รู้จักตัวตนจริงๆ มันก็มีอยู่เรื่องเดียว
เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันรีบเปิดประตูที่หน้าห้องอีกครั้ง
ปัง~ ฝ่ามือหนาผลักประตูให้ปิดลง จนฉันสะดุ้งตกใจ
"พะ พี่พัฒน์" กลิ่นไม่ดีแ
