Chapter 3 : โทรหา

793 คำ
Chapter 3 | โทรหา #หอพัก ล๊า ลั๊ล ล๊า ล๊า ล๊า ~ ฉันเดินร้องเพลงเข้าห้องอย่างอารม์ดี เพิ่งจะจากกันไม่นาน ฉันก็นึกคิดถึงพี่พัฒน์ซะแล้ว เป็นเอามากจริงๆเลยฉัน ทีนี้ก็อาบน้ำใส่ชุดนอนรอข้อความจากพี่พัฒน์ดีกว่า เวลา4ทุ่มครึ่ง นี่ฉันนั่งรอนอนรอมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ ทำไมถึงไม่ทักมาบอกฉันสักทีหล่ะ ปล่อยให้คนรอมันบาปรู้ไหมคะ ฉันเปิดหน้าแชทพี่พัฒน์ค้างไว้ตลอด เลื่อนแล้วเลื่อนอีกก็ไม่มีข้อความทักมา รู้ไหมว่ามีเด็กคนนึงรออยู่นะคะ หรือว่าพี่พัฒน์จะลืมไปแล้ว เพราะฉันมันเลือดกรุ๊ปบี :( ตอนนี้ก็5ทุ่มแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพี่พัฒน์ฉันคงไม่ถ่างตารอขนาดนี้แน่ ในที่สุดฉันก็รอไม่ไหวเพียงแปปม่านตาก็ปิดสนิท (เสียงโทรเข้าไลน์) ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรไลน์ที่มันสั่นอยู่ในมือฉัน "พี่พัฒน์" ฉันรีบลุกขึ้นนั่ง จากที่ง่วงๆก็ตาสว่างขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าเป็นชื่อพี่พัฒน์โทรหาฉัน ทำไมถึงโทรมาหล่ะ "อะแฮ่ม~" ก่อนจะรับสายขอปรับจูนเสียงสักนิด "ฮัลโหลค่าพี่พัฒน์" เสียงสดใสเกินเบอร์ไปมากยัยมิ (ดึกแล้วยังไม่นอนอีก) "พี่พัฒน์รู้ไหมคะ ว่ามิรอพี่พัฒน์นานมาก" แอบงงนิดหน่อยว่าทำไมพี่พัฒน์ถึงเลือกที่จะโทรมา ทั้งที่ฉันเป็นคนบอกว่าถ้าถึงคอนโดแล้วให้ทักมาหาฉัน แต่มันก็ดีแล้วหนิ ถึงจะช้าไปมากแต่ก็ยังไม่ลืมเด็กคนนี้ (พรุ่งนี้เรียนเช้าไม่ใช่หรอ ทำไมไม่นอนอีก) "ใครว่าหล่ะคะ มิเรียนบ่าย.....อ้อมะ...ไม่ใช่ค่ะ เรียนเช้าค่ะเช้า" โอ้ยยยพอว่าที่สามีในอนาคตโทรมาถึงกับความจำเสื่อมไปเลยนะยัยมิ (ตกลงเช้าหรือบ่าย) พี่พัฒน์พูดเสียงกดต่ำแล้วถามคำถามอีกครั้ง นี่กำลังจะจับผิดกันอยู่ใช่ไหม "เช้าค่า พอดีเบลอๆอ่ะค่ะ เริ่มง่วงแล้วด้วย" (งั้นนอนเถอะ ฝันดีครับ) "ฝะ...." กำลังจะอ้าปากบอกฝันดี อยู่ๆก็ตัดสายทิ้งไปเลย มาชิงบอกฝันดีคนเดียวได้ยังไงกัน ชิ!! หลายวันต่อมา #มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง (เวลา8.45น.) "มิรา" เสียงของขนมปังที่ตะโกนอยู่ไกลๆ กำลังโบกไม้โบกมือเรียกฉันที่นั่งอยู่ใต้ตึกคณะนิเทศ วันนี้ฉันมีเรียนเช้าของจริงแล้วนะ เพราะฉันกับขนมปังเพื่อนสุดที่รักต้องพรีเซนต์งานให้กับอาจารย์ในคลาสเช้านี้ "แกพร้อมป่ะมิ" "แล้วแกหล่ะ" ฉันถามขนมปังกลับ แต่คำตอบที่ได้คือการส่ายหัว แล้วเราสองคนก็หัวเราะร่วนเพราะความไม่พร้อมทั้งคู่ "นี่ก็จะ9โมงแล้ว ขึ้นไปรอที่ห้องเลยดีกว่าไป อาจารย์มาตรงเวลาด้วย" ขนมปังบอก ฉันและขนมปังเลยเดินจับมือกันขึ้นห้องเพื่อไปเตรียมตัวพรีเซนต์งานให้กับอาจารย์ที่ขึ้นชื่อได้ว่าโหดสุดๆ เลิกคลาส (12.00น.) "แกฉันพูดตะกุกตะกักมากเลยอ่ะ" ฉันหันไปพูดกับขนมปังด้วยความเป็นกังวล เพราะฉันไม่ชอบเลยการออกไปพูดหน้าห้องต่อหน้าเพื่อนๆในคลาส และก็กลัวด้วยว่าอาจารย์จะไม่ให้ผ่านเพราะฉันพรีเซนต์งานไม่รู้เรื่องเนี่ยสิ แต่ดีนะที่เพื่อนสาวคนเก่งแก้ไขสถานการณ์ให้ฉันได้ "แกก็ทำดีที่สุดแล้ว" ขนมปังพูดปลอบใจฉัน "ไหนว่าไม่พร้อมไง ทำไมถึงพูดดีได้ขนาดนี้หล่ะ" ฉันเริ่มงอแงใส่เพื่อนสาวที่ยืนปลอบใจฉันอยู่ "แล้วถ้าเกิดอาจารย์ให้แกผ่านคนเดียวทำไงหล่ะ" "นี่มันงานคู่ อาจารย์ก็ต้องให้ผ่านคู่สิ" "เห้อ เครียดอ่ะ" "ไม่ต้องเครียด เอางี้ กลางวันฉันเลี้ยงไอติมปลอบใจ" พอพูดว่าไอติมฉันก็ยิ้มออกทันที แถมยังใจดีเลี้ยงฉันอีกด้วย "ไปกันเลยดีกว่าไป" เราสองคนมองหน้าแล้วยิ้มให้กันก่อนจะเดินจูงมือเดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปร้านขายไอติมที่อยู่ตึกถัดไป (เสียงโทรเข้าไลน์มิรา) "พี่พัฒน์" ฉันตะโกนพูดชื่อเสียงดังลั่น จนนักศึกษาทุกคนต่างมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกันหมด "แกฉันไม่เอาแล้ว" ฉันบอกกับขนมปังที่ตอนนี้ยืนรอซื้อไอติมอยู่หน้าร้าน ฉันไม่สนใจไอติมแล้ว เพราะฉันสนใจคนที่โทรมาหาฉันตอนนี้ ว่าแต่พี่พัฒน์โทรมาหาฉันทำไม "ฮัลโหลค่ะพี่พัฒน์" °°°°°°°°°°
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม