โจวจื่อเหลียงข่มใจตนเอง คลายอ้อมกอดของตนเองแล้วเอ่ยเสียงต่ำ
"เราถามเจ้าว่าเคยเลี้ยงเด็กมาก่อนหรือ"
หลิวฉูฉู่ส่ายหน้า
"ลำพังตัวเองงานก็ยุ่งจะตายอยู่แล้ว จะเอาเวลาไหนไปเลี้ยงเด็กกันเล่าเพคะ"
หลิวฉูฉู่จับแขนตัวเองและบีบเบา ๆ ทั้งยังรู้สึกเจ็บและชาเล็กน้อย เขายังคงถามย้ำคำเดิม
"ไม่เคยเลี้ยงเด็กแน่หรือ"
หลิวฉูฉู่คิดขึ้นได้ ให้ตายเถอะ เธอพลาดไปแล้ว หากบอกว่าไม่ได้เลี้ยงเด็กก็เท่ากับว่าเธอกำลังสารภาพว่าที่ผ่านมาไม่เคยดูดำดูดีองค์ชายน้อยมาก่อนเลย แบบนี้ไม่เท่ากับชักนำความตายมาสู่ตัวเองก่อนหรือ ไม่ได้การแล้วเธอต้องรีบแก้ตัว
"ไม่ใช่ ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันย่อมผ่านการดูแลเอาใจใส่เด็กคนนั้นเพคะ หม่อมฉันเลอะเลือนแล้ว หม่อมฉันเคยเลี้ยงเด็กและดูแลด้วยใจของมารดาจึงได้รู้จักพฤติกรรมเขาเป็นอย่างดี"
โจู่ ๆ โจวจื่อเหลียงรู้สึกเหมือนมีไฟสุมอยู่ในอก แทบอยากสังหารคนเพื่อคลายโทสะ ดวงตาคมน่ากลัวจ้องนางเขม็ง
ห
