“มีทางเดียวที่พระองค์จะห้ามหม่อมฉันได้... ก็คือส่งหม่อมฉันกลับเมืองไทยเพคะ” น้ำเสียงเจือสะอื้น ขณะเบี่ยงกายจะลุกหนี แต่ก็ถูกมือหนาตึงไหล่บางเอาไว้ทั้งสองข้าง ขณะจ้องลึกเข้ามาในดวงตาคู่สวย
“ไม่มีทาง... ผมจะปล่อยคุณไปก็ต่อเมื่อ คุณไม่เป็นที่ต้องการของผมแล้วเท่านั้น...”
ไร้หัวใจ... นี่คือคำพูดที่เหมาะสมกับยาห์มิลยามนี้ที่สุด
เขาเหมือนพยัคฆ์ร้ายที่เงื้ออุ้งมือที่เต็มไปด้วยคมเล็บยาวลงมาตะปบที่ลำคอของหล่อน และเพิ่มแรงกดลงไปทีละนิด ทีละนิด เพื่อให้เหยื่อสาวไร้ทางสู้อย่างหล่อนทรมานแสนสาหัส และเมื่อหล่อนขัดขืน หรือหมดประโยชน์เมื่อไหร่ คมเล็บแหลมน่ากลัวนั้นก็คงไม่แคล้วเจาะลึกลงไปในลำคอจนเลือดสาด
“คุณใจร้ายที่สุด...”
“ทุกคนก็ขนานนามให้ผมแบบนี้...”
เขาแสยะยิ้มเย็นชา ไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับคำพูดของหล่อนแม้แต่นิดเดียว และก็ทิ้งร่างลงมานั่งเคียงข้าง บัวบุษบาขยับร่างหนี แต่ก็ถูกเขาคว้าเอาไว้ได้ ชายหนุ่
