ฟาติมาก้าวเข้ามาขวางหน้าของยาห์มิลไว้ทันทีเมื่อเขาก้าวออกมาจากห้องรับประทานอาหารค่ำ กับทูตแคว้นใกล้เคียง ใบหน้างามปั้นยิ้มหวาน ส่งสายตาเชิญชวนไม่ปิดบัง
“องค์ยาห์มิลเพคะ คืนนี้ให้หม่อมฉันรับใช้...” ฟาติมายังพูดไม่ทันจบ ยาห์มิลก็ตวาดกลับเสียงกระด้าง ความขยะแขยงมีอยู่เต็มกระแสเสียง
“ผมกับคุณมันเป็นอดีตไปแล้ว และที่ผมยอมให้คุณเสนอหน้าอยู่ในซาคีฟาร์แบบนี้ก็เพราะเห็นแก่น้องชาย ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ได้ลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้หรอก...”
กษัตริย์หนุ่มจะก้าวหนี แต่ฟาติมาก็ใช้มือบางที่นุ่มนิ่มของหล่อนคว้าลำแขนกำยำของเขาเอาไว้ ยาห์มิลหยุดเดิน ตวัดสายตาลงมองมือสีน้ำผึ้งที่วางแหมะบนต้นแขนของเขาด้วยสายตาชิงชัง ก่อนจะแค่นยิ้ม
“ไม่ได้ผลกับคนอย่างผมหรอก และที่สำคัญอย่าเอาเรื่องไร้สาระไปเป่าใส่หูเมียของผมอีก เพราะหากบัวบุษบาเข้าใจผมผิดเมื่อไหร่ คุณจะต้องโทษหนัก”
ยาห์มิลพูดจบก็รีบก้าวยาว ๆ จากไป ฟาติมาก้าวตา
