ไลยาพยักหน้ารับ ขณะยกมือสีน้ำผึ้งขึ้นปลดผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นความงดงามของวัยสาวได้อย่างชัดเจน และเมื่อได้เห็นก็รู้สึกหวาดระแวงยาห์มิลขึ้นมาไม่ได้
พวกนางเป็นสมบัติของเขา ถ้างั้นวันใดหากเขาต้องการขึ้นมาแค่ชี้ตัว เขาก็สามารถปลดปล่อยความบ้าคลั่งได้แล้ว ทำไมยังต้องพาหล่อนมารับชะตากรรมที่น่าอดสูนี้ด้วย สาวน้อยคิดด้วยความน้อยใจ
“ใช่ค่ะ และหากคุณทำตัวดี ๆ บางทีอาจจะได้เป็นราชินีของซาคีฟาร์ก็ได้...”
บัวบุษบาทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะเตี้ยใกล้อย่างหมดแรง ขณะก้มหน้าฝืนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา “ไม่หรอก ฉันไม่มีทางเป็นอะไรขององค์ยาห์มิลทั้งนั้น อีกไม่นานฉันก็ต้องกลับไปยังที่ที่จากมา...”
“ไม่แน่หรอก คุณสวยออก และปกติองค์ยาห์มิลไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมาพักในเขตตำหนักของพระองค์ พวกนางจะถูกแยกไว้ที่ตำหนักฝ่ายในเท่านั้น แต่สำหรับคุณมันต่างออกไป ฉันรู้สึกได้”
นี่แสดงว่ายาห์มิลพาผู้หญิงมาค้างอ้างแรม ที่นี่บ่อย ๆ สิ
