EP : 3
1497 คำ
“อืม~ อ๋อ จำได้ค่ะ คนที่สูง ๆ ใช่ไหม”
“เออนั่นแหละพอดีว่า.../ คะ มีอะไรเหรอคะ”
“เพื่อนพี่มันชอบทิสา พี่ไม่มีเบอร์ทิสาแต่ไอ้นี่มันไม่ยอมทักผ่านโซเชี่ยลด้วย พี่ขอเบอร์ทิสาหน่อยสิ”
“...”
“แพร ได้ยินพี่พูดไหม”
“ค่ะ...ได้ยินค่ะพี่เอ็ม” ตอบไปด้วยเสียงที่หาคีย์ไม่เจอเลย
ช็อค
จบ
หมด
พัง
พังตั้งแต่ยังไม่เริ่ม T^T
“เออนั่นแหละ พี่เลยมาขอเบอร์ทิสาจากแพรให้เพื่อนพี่” เจ็บนิด ๆ นะ เจ็บนิด ๆ นะ เจ็บเหมือนมดกัดนิดเดียว~ ใช่ที่ไหนกันล่ะ! จุกค่ะ จุกมากด้วยเพราะอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
“คือ...แพรคงต้องถามความสมัครใจของทิสาก่อนนะพี่เอ็ม” ฉันไม่ได้จะกีดกันเพื่อน ถ้าเขาชอบเพื่อนฉันจริง ๆ ฉันก็โอเค...มั้ง T^T
แต่ไม่ได้กันซีนนะคะ ต่อให้เป็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขาฉันก็ต้องถามทิสาก่อนว่าจะให้เบอร์ไหม
“โอเค ยังไงฝากด้วยนะแพร”
“...ค่ะ เดี๋ยวแพรบอกอีกทีนะคะ”
ติ๊ด!
“ฮือ~” ทันทีที่ปลายสายวางสายไปฉันก็ร้องฮือพร้อมกับลงไปนอนแดดิ้นที่เตียงนอนทันที ไหนบอกเนื้อคู่ไงแล้วทำไมเนื้อคู่ของฉันถึงไปชอบเพื่อนสนิท!
อกหักตั้งแต่ยังไม่รู้จักชื่อ อกหักตั้งแต่ตกหลุมรักได้ไม่ถึง 6 ชั่วโมง เจ็บกว่าการได้รู้ว่าเขามีลูกเมียคือการที่เขามาชอบเพื่อนสนิทนี่ล่ะ
เจ็บจนอยากคว้ากระเป๋าออกไปร้านเหล้าหน้าปากซอย
แต่ดันแย่กว่านั้นเพราะเรื่องมันเศร้าฉันดันกินเหล้าไม่เป็น T^T
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
“ฮัลโหล~ ว่าไงจ้ะผ้าแพรคนสวย สืบเรื่องเนื้อคู่ถึง... / ฮือ~ แก~”
“เฮ้ย เป็นไรแก ใจเย็นก่อน”
“เขาชอบแก” ไม่ได้ร้องไห้หรอกค่ะ ใครจะบ้าเสียน้ำตาให้ผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ แค่ทำเป็นเสียงโฮระบายความเฟลออกมาเท่านั้น ชอบก็ใช่ แต่ไม่ได้ถึงขั้นรักนี่
“อะไรไม่เข้าใจ”
“พี่เอ็มโทรมาขอเบอร์แกให้คนนั้น”
“ฮะ? คนไหน?”
“คนนั้นไง คนหล่อ ๆ คนนั้นอ่ะ”
“เนื้อคู่แกน่ะนะ?”
“...ฮือ~” น้ำเสียงทิสาดูงงแต่มันโคตรตอกย้ำความเจ็บนิด ๆ เจ็บนิด ๆ เจ็บเหมือนมดกัดนิดเดียวของฉันให้กลายเป็นเจ็บเหมือนมดกัดทั้งรัง
“แพร ๆ แกใจเย็นก่อน อะไรยังไงฉันไม่เข้าใจ”
“เขาชอบแก พี่เอ็มโทรมาหาฉันเว้ย ทีแรกเกริ่นมาฉันก็นึกว่าเพื่อนเขาชอบฉันที่ไหนได้...ขอเบอร์แกแทน”
“...แก แต่ฉันไม่ได้ชอบเขานะ” ทิสาเงียบไปก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างเครียดมาก
“อือ ฉันรู้ ฉันไม่ได้อะไรแค่เฟลเฉย ๆ ก็นึกว่าเนื้อคู่จะหล่อบรรลัย หวังสูงมากพอตกง่ายไปหน่อยเลยซี๊ด”
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งท้อสิ ชอบเขาก็จีบเขาไปเลย”
“จีบยังไงก็เขาชอบแก” ฉันทำเสียงงอแงใส่ทิสา ไม่ได้โกรธเพื่อนนะคะ จะไปโกรธทำไมทิสาไม่ได้ทำอะไรผิด
“ฉันไม่ได้ชอบเขาไง”
“แต่เขาชอบแกไง เขาขอเบอร์แกอ่ะ ให้ไหม ฉันบอกพี่เอ็มว่าขอถามความสมัครใจของแกก่อน”
“ให้”
“...อือ”
“แล้วฉันจะบอกเขาเองว่าแกชอบเขา”
“บ้า อย่าเล่นสิ”
“ไม่ได้เล่น ฉันไม่ได้ชอบเขาแกสบายใจได้ สมมุติว่าเรื่องที่เขาชอบฉันเป็นเรื่องจริงก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะต้องหมดหวังนะผ้าแพร”
“ไม่อ่ะ ถ้าจะชอบเขาชอบไปแล้ว ไม่ไปชอบแกที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันแทนหรอก”
“นี่ใช่ผ้าแพรคนสวยของทิสารึเปล่าเนี่ย ตอนเตือนยังจะดื้อพอเชียร์แล้วทำไมถึงท้อ ฮะ?”
“ก็เขาชอบเพื่อนของฉัน แค่คิดจะไปต่อก็หดหู่แล้วแก”
“ถ้าฉันไปชอบเขาแกค่อยหดหู่ไหมผ้าแพร เพื่อนกันชอบผู้ชายคนเดียวกันหดหู่กว่าเยอะ ไม่เอาไม่ต้องคิดมาก ให้เบอร์เขาไปเลยเดี๋ยวฉันบอกเขาตรง ๆ เองว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา”
“ไม่เอา แกอย่าไปบอกเขานะว่าฉันชอบเขา อายเขานะเว้ย”
“ฮ่า ๆๆ รู้น่า ไม่พูดหรอก”
“ตกลงว่าให้ใช่ไหมฉันจะได้โทรไปบอกพี่เอ็ม” ห่อเหี่ยวดีเหลือเกินหัวใจผ้าแพร T^T
“อือ ให้ แต่แกไม่ต้องคิดมาก ที่ฉันให้เพราะฉันจะบอกเขาตรง ๆ ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา”
“อือ แต่ถ้าคุยกันแล้วโอเคก็ไม่ต้องเกรงใจนะแก ตามสบายได้เลยไม่ต้องเกรงใจฉัน ฉันพูดจริง ๆ นะ” เรื่องหัวใจมันพูดยากค่ะ เผื่อทิสาคุยกับเขาแล้วเกิดรู้สึกโอเคแต่ไม่คุยต่อเพราะเกรงใจฉัน ฉันก็คงรู้สึกผิดกับเพื่อนมากแน่ ๆ
“โอ้ย~ ไร้สาระ บอกว่าไม่ชอบก็ไม่ชอบน่า ว่าแต่แกเถอะอย่านอนดิ้นไปดิ้นมาทั้งคืนเพราะอกหักจนไม่หลับไม่นอนล่ะ”
“...อือ”
“ไม่ต้องคิดมากนะแก”
“...อือ”
“เฮ้อ! คิดมากชัวร์ เอางี้นะแกคิดซะว่าถ้าเขาเป็นเนื้อคู่แกเหตุการณ์ครั้งนี้ก็ถือเป็นบทพสูจน์รักไง”
“ฉันไม่ได้รักเขา ฉันแค่ชอบ แต่ฉันเฟลเพราะเขามาชอบแก ฉันแค่กลัวถ้าในอนาคตแกอยากคบกับเขาแกจะเกรงใจฉันจนทำให้ฉันเป็นต้นเหตุให้แกไม่มีความสุข”
“โอ้ย~ ผ้าแพรจ๋า ยัยโลกสวย แกฟังฉัน...ฉันไม่ได้ชอบเขา แล้วไม่แน่เขาอาจจะไม่ได้ชอบฉันแต่พี่เอ็มโทรมาแกล้งเฉย ๆ ก็ได้ใครจะไปรู้”
“ไม่มีทาง จะมาแกล้งอะไรถูกเวลาขนาดนี้”
“แล้วยังไง? คืนนี้แกกับฉันจะคุยเรื่องนี้จนเช้าเลยไหมล่ะ”
“ไม่อ่ะ ไม่กวนแกแล้ว เดี๋ยวฉันโทรไปบอกพี่เอ็มก่อน”
“เดี๋ยวค่อยบอกก็ได้ ให้พี่เอ็มโทรมาเอง ถ้าไม่โทรก็ดีไปไงจะได้ไม่ต้องคุยอะไรเยอะแยะ”
“อือ ฝันดีนะแก”
“โอเคไหมเนี่ย”
“โอเคสิ แค่เซ็งนิดหน่อย นึกว่าเนื้อคู่จะหล่อบรรลัยอย่างผู้ชายคนนั้นซะอีก”
“ฮ่า ๆๆ อาจจะใช่ก็ได้ใครจะไปรู้ อย่าเพิ่งเฟลสิ”
“เมื่อตอนเย็นแกเพิ่งบอกว่าหมอดูคู่หมอเดาอยู่เลย คงเดาจริง ๆ นั่นแหละ สิบเท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง แม่หมอแอรีสของฉันก็คงไม่ต่าง”
“เดาถูกมีถมเถ เอาน่า~ เพื่อนฉันสวย อยู่เฉย ๆ นอนเกาตูดแคะขี้มูกสวย ๆ ไปเลย ถ้าใช่เดี๋ยวเขาก็มาเอง”
“สาธุ”
“หรือถ้าไม่ใช่คนนี้ เนื้อคู่ตัวจริงของแกอาจจะหล่อกว่านี้ก็ได้”
“ยังมีคนที่หล่อกว่านี้อีกเหรอ” ที่ถามนี่ไม่ได้ตั้งใจกวนเพื่อนนะคะ แต่เขาหล่อมากแล้วนะ ยังจะมีใครหล่อกว่านี้อีก
“ก็ไม่แน่หรอก ไม่เซ็งแล้วไปนอนเลย ฉันในฐานะที่รักและเป็นห่วงแกมากขอสั่งให้แกไปนอนห้ามบ้าบอนอนดิ้นไปดิ้นมาเพราะเรื่องผู้ชายเด็ดขาด!”
“ฮ่า ๆๆ ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายขนาดนั้นหรอกน่า โอเค เอาตามที่คุยกันไว้ก็แล้วกัน ฝันดีนะ”
ติ๊ด!
“เฮ้อ!”
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ถึงทิสาจะบอกว่าให้รอพี่เอ็มโทรมาเองแต่ฉันไม่อยากรอค่ะ ไม่ชอบการรอคอย ขี้เกียจลุ้น โทรไปบอกเลยให้มันจบ ๆ ดีกว่า โทรบอกแล้วจะได้ตัดใจ T^T
“ฮัลโหล ว่าไงแพร”
“โทรมาบอกเบอร์ทิสานี่แหละพี่” โคตรเซ็งแต่ต้องทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร -_-!
“...อ้อ ตกลงทิสาให้เหรอ”
“ค่ะ เบอร์ 080-XXX-XXXX”
“ขอบใจมากนะแพร”
“ค่ะ” ไม่ต้องขอบจงขอบใจหรอกพี่ หนูเศร้าอยู่ หนูนึกว่าพี่จะเป็นสะพานบุญให้หนูกับเขานะพี่รู้รึเปล่า
“แล้วแพรทำอะไรอยู่”
“คะ? แพรเหรอ”
“อื้ม ทำอะไร”
“นอนเล่นค่ะ”
“อ้อ กินข้าวยังล่ะ”
“ยังพี่ เดี๋ยวจะไปกินมาม่าแล้วก็นอน”
“กินมาม่า?”
“อาฮะ”
“กินแล้วจะอยู่ท้องเหรอ”
“ก็อยู่ท้องนะ แพรเบื่อ ๆ ข้าวเย็น” แต่ถ้าวันนี้พี่เอ็มโทรมาบอกว่าคนที่เพื่อนพี่เอ็มชอบเป็นแพรไม่ใช่ทิสาก็คงไม่เบื่อหรอก แม่จะกระโดดออกจากห้องไปฉลองการมีแฟนล่วงหน้าที่ร้านหมูกระทะเลย
“เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะ”
“ไม่เป็นหรอก”
“เป็น มาม่าไม่มีสารอาหาร”
“ฮ่า ๆๆ พี่เอ็มรักสุขภาพด้วยเหรอคะแพรเพิ่งรู้”
“ไม่หรอก พี่ก็กินบ่อยเวลาขี้เกียจ แต่เห็นแพรกินพี่เลยเตือน ไม่อยากให้กิน...เป็นห่วง”
- ผู้เขียน
