“ตายจริง!”
“คะ?” ฉันตกใจนิดหน่อยเพราะอยู่ดี ๆ พี่ฟ้าใสก็อุทานออกมา
“พี่ลืมเอาน้ำมาให้น้องแพร”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่ฟ้า”
“ไม่เป็นไรได้ไงพี่ถามเยอะจนน้องแพรคอแห้งแล้วมั้ง แป๊บนะจ้ะพี่ไปไม่นาน นั่งรออยู่ตรงนี้นะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด” พี่ฟ้าใสบอกแล้วก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปทันที
ห้ามไปไหนงั้นเหรอ จะไปไหนได้ล่ะคะไม่กล้าเสียมารยาทหรอกเพิ่งโดนด่าว่าไร้มารยาทมาหยก ๆ
ตื๊ด!
“เข้ามาหน่อย”
ฉันสะดุ้งเพราะเสียงอินเตอร์คอมกับเสียงของใครบางคนที่ดังออกมา เสียงดูเคร่งขรึมไม่สบอารมณ์เท่าไหร่แต่ช่างเถอะไม่เกี่ยวกับฉัน รอพี่ฟ้าใสมาค่อยบอกก็แล้วกันแค่ไปเอาน้ำเดี๋ยวก็มาแล้ว
จะว่าไปที่นี่ใหญ่ดีนะคะ ก็ไม่แปลกที่จะใหญ่และหรูมากในเมื่อรวยระดับต้น ๆ ของเมืองไทย ใครได้เป็นเมียเป็นสะใภ้ของที่นี่คงสุขสบายน่าดู
แต่คงไม่มีทางเป็นฉันหรอก ไม่เคยหวังด้วยเพราะเงินทองมันของนอกกาย ความสุขอยู่ที่ใจมากกว่า กลับไปหาอะไรเล็ก ๆ ท
