บ่วงปาริฉัตร

นาฬิกาบอกกำลังเข้าสู่วันใหม่ ปรานต์ปิดแฟ้มวางงานในมือเพื่อเตรียมเข้านอนแต่ไม่ทันได้เดินออกจากห้องทำงานเสียงผิดปกติก็ดังขึ้นที่นอกหน้าต่าง บ้านหลังใหญ่หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์มีเวรยามและรั้วรอบขอบชิด แต่ใช่สามารถป้องกันผู้บุกรุกได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ โดยเฉพาะมันผู้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา                นกกาสีดำบินมาเกาะกิ่งไม้ใกล้กับหน้าต่างห้องทำงาน ตัวของมันใหญ่กว่านกที่ปรานต์เคยพบเห็น ดวงตาที่กำลังจ้องมาที่เขาเป็นสีแดงก่ำหากเป็นคนอื่นคงทำให้หวาดผวา มันยืดตัวปีกกางแผ่ขยายพร้อมกับแผดเสียงร้องจนแสบแก้วหู                กา! กา!                ปีกทั้งสองข้างขยับไปมาเกิดลมพัดแรงจนกระดาษบนโต๊ะปลิว ทำให้ปรานต์เดินมาหยุดที่หน้าต่าง ดวงตาสีเข้มหรี่มองเจ้านกที่คงไม่ใช่อีกาธรรมดาท่าทางของมันต้องการมาสั่นประสาทข่มขวัญ                “ใครส่งแกมา” สิ่งที่เกิดเหนือธรรมชาติแต่ปรานต์ไม่ใช่คนขี้ขลาด เขาก็อยากรู้ว่ามันจะมีฤทธิ์พิษสงแค่ไหน                เจ้านกสีดำเองก็อยากลองดี มันทำหูทวนลมดวงตาสีแดงจับจ้องมาที่ปรานต์ราวกับต้องการท้าทาย ปีกทั้งสองข้างโบกขยับไปมาอีกหลายครั้งเกิดลมหอบใหญ่แรงมากกว่าเมื่อครู่ ข้าวของในห้องปลิวตกลงเกลื่อนพื้น หลอดไฟทุกดวงในบ้านกระพริบติดกันสองสามครั้ง จากนั้นความมืดก็ปกคลุมไปทั้งคฤหาสน์ เสียงมันแผดร้องราวกับเย้ยหยันชายหนุ่ม                “แกมันดื้อด้าน”                ปรานต์ไม่ได้หวาดกลัว ตอนนี้เขารู้สึกสนุกที่มีของเล่นให้แก้เบื่อ ชายหนุ่มยิ้มเย็นเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เขาดึงลิ้นชักที่มีปืนสีดำวางอยู่ แต่ปรานต์กลับหยิบสิ่งอื่นที่วางคู่กันออกมา สองมือยกขึ้นพนมหลับตาตั้งจิตบริกรรมคาถาจากนั้นก็ฟาดสายสิญจน์ที่มีพระองค์หนึ่งในมือไปกลางอากาศ                เปรี้ยง!                ประกายจ้าของสายฟ้าฟาดที่กิ่งไม้ใหญ่ นกที่กางปีกกล้าอย่างลำพองร่วงไปนอนปีกหักอยู่ที่พื้นดิน                กา! กา!                มันส่งเสียงร้องดังจนแสบหูด้วยความเจ็บปวด“กลับไปบอกเจ้านายของแก ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของมัน”                ปรานต์คำรามไล่เจ้านกผีที่กำลังบินถลาหายวับไปในความมืด จากนั้นก็ไฟในคฤหาสน์ก็กลับมาใช้งานได้ตามปกติ เสียงฝีเท้าตึงๆ ดังมาจากชั้นล่าง คาดว่าตอนนี้คนในบ้านคงกำลังแตกตื่นกันทั้งหลัง