BAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 9

2048 คำ

“นั่งแบบนี้ มันดีหรอคะ” ตัวน่ารำคาญถามผมขึ้นและนี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมถึงเนื้อถึงตัวน่ารำคาญมากจนขนาดที่ผมอุ้มตัวน่ารำคาญขึ้นมานั่งแบบนี้ “ฉันรู้ว่าเธอชอบ” ผมตอบทันทีเมื่อตัวน่ารำคาญถามขึ้นเพราะสีหน้าของเธอตอนนี้มันแดงจนปิดไม่มิด “พี่พายุคะมันแสบ” ผมว่าผมก็ไม่ได้มือหนักและแอลกอฮอล์ล้างแผลมันก็ไม่ได้แสบขนาดนั้นสำหรับผม “แสบนิดเดียวฉันไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรหรอก” “นั่งบนตักฉันแบบนี้ เธอยังจะกลัวอะไร” ผมพูดออกไปทันทีที่พูดไม่ใช่ว่าไม่ได้คิดอะไรแต่ผมพูดเพราะรู้สึกแบบนี้จริงๆ มีผมอยู่ตรงนี้เธอไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรกับอีแค่แอลกอฮอล์ล้างแผลมันไม่ถึงตายหรอก “พี่พายุไม่เข้าใจคำว่าแสบหรอคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นพร้อมมองผมด้วยหางตาออกอาการไม่พอใจ “มันจะแสบสักแค่ไหนกันเชียว” “อะ…โอ๊ยยย” ผมแตะแอลกอฮอล์ล้างแผลลงบนนิ้วมืออันน้อยนิดของตัวน่ารำคาญ “อย่าเวอร์” “อ่อนโยนเป็นไหมคะ” “อยู่นิ่งๆ” แค่นี้ก็อ่อนโยนฉิบหายแล้ว ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ใครแต่ทำให้กับเธอ คิดเอาแล้วกัน “อันนี้ไม่แสบ” ผมพูดดักไว้ก่อนเมื่อหยิบยาขึ้นมา “รู้ค่ะ” จากนั้นผมก็ค่อยๆ บรรจงใส่ยาพร้อมกับแปะปลาสเตอร์ยาอย่างเบามือ “นั่งอยู่ตรงนี้” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับปลีกตัวออกมาเก็บเศษจานที่แตก มีหวังให้คนซุ่มซ่ามมาเก็บคงได้อีกแผล “เดี๋ยวหนูช่วยค่ะ” “ไปนั่ง ฉันทำเอง” ผมพูดขึ้นโดยการออกคำสั่งขืนโดนเศษจานบาดอีกรอบมีหวังร้องลั่นคอนโดแน่ “หนูอยากช่วยค่ะ” “ช่วยอยู่เฉยๆ แล้วไปนั่งเดี๋ยวก็เจ็บตัวอีก” “เป็นห่วงหนูใช่ไหมคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นพร้อมทำท่าทางดี๊ด๋า “ฉันขี้เกียจทำแผลให้เธอ” “หนูรอตรงนี้นะคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นทันทีตอนนี้เราอยู่ที่คลับเพราะอยู่ๆ ไอ้เพื่อนเวรแม่งก็นัดกันมาด้วยเรื่องเซ็นเอกสารเกี่ยวกับสนามแข่งรถที่พวกผมร่วมกันเปิด ผมเลยต้องเอาตัวน่ารำคาญมาด้วยเพราะกำลังไปส่งพอดี “จะยืนให้พวกมันมาเต๊าะเธอหรือไง” ผมถามขึ้นทันทีพร้อมกวาดตามองไปรอบๆ ข้าง คิดได้ไงจะรอตรงนี้ ผู้ชายแม่งก็เยอะ “แต่หนูใส่ชุดนักศึกษาคงไม่เหมาะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งส่วนผมจึงถอดแจ็คเก็ตของตัวเองออกส่งให้กับตัวน่ารำคาญ “ใส่ไว้แล้วเดินตามฉันมา” “รอด้วยค่ะ” “รีบเดิน” ผมคว้ามือตัวน่ารำคาญมาจับและพาไปยังห้องวีไอพีทันที ถ้าให้เดินตามมาเองคงจะไม่ทัน “พี่พายุอย่าเดินเร็วหนูเดินไม่ทัน” “ฉันเดินปกติเธอขาสั้นเอง” “ว่าหนูเตี้ยหรอคะ” “หรือไม่จริงหัวเธอแค่อกฉัน” ผมพูดพร้อมก้มมองตัวน่ารำคาญเธออยู่แค่อกผมจริงๆ “ไม่คุยด้วยแล้ว” หลังจากนั้นผมก็ไม่ตอบอะไรกลับไปตรงมายังห้องวีไอพีที่นัดกับเพื่อนๆ ไว้ทันที “ช้า” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามา “พาเด็กมาด้วย” ไอ้เรย์พูดขึ้นต่อ พวกมันคงมองไม่รู้ว่าใครเพราะตัวน่ารำคาญยืนอยู่ด้านหลังผม “แบบนี้น้องโมจิของกูเสียใจแย่” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นอีกครั้ง แต่ตัวน่ารำคาญไปเป็นของมันตอนไหน “หนูเองค่ะพี่ๆ” ตัวน่ารำคาญที่รู้ว่าถูกพูดถึงก็พูดขึ้นทันที “ยังไงๆ สองคนนี้” ไอ้คิมหันต์เอ่ยแซวขึ้นอีกครั้ง “ให้เซ็นตรงไหนบอก กูรีบ” ผมพูดขึ้นพร้อมหย่อนก้นลงโซฟาส่วนตัวน่ารำคาญก็นั่งลงข้างๆ ผม ไม่อยากจะรีรอให้ได้อะไร ไอ้พวกนี้ยิ่งขี้แซวอยู่ด้วย “รีบไปไหนนานๆ ทีกว่าจะออกมาสังสรรค์” “นานๆ บ้านมึงหรอ มาบ่อยยิ่งกว่ามหาลัย” พวกมันแม่งชวนมาคลับบ่อยกว่าไปมหาลัยอีก “แต่มึงก็มาทุกที” “เร็วๆ กูรีบอย่าลีลา” “ไม่ต้องรีบค่ะพี่พายุ พรุ่งนี้หนูไม่มีเรียน” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งแต่ใช่เวลาที่จะพูดตอนนี้ไหม “เอองั้นก็อยู่ยาวๆ น้องโมจิไม่มีเรียนเราก็ไม่มีเรียน” “แต่กูรีบ” ถ้ามานั่งกับพวกมันแล้วมีตัวน่ารำคาญอยู่ด้วย ผมไม่เอาหรอกกลับเสียดีกว่า “รีบมึงก็กลับไปก่อน ส่วนน้องโมจิกูไปส่งเอง” ไอ้เรย์พูดขึ้นอีกครั้ง “ความคิดดีวะน้องโมจิว่าไงครับ” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นต่อ พวกแม่งเหมือนกวนประสาทผม “ไม่มีปัญหาค่ะ ยังไงก็ขอสักแก้วนะคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นทันทีจากนั้นไอ้คิมหันต์ก็จัดการส่งแก้วให้กับเธอ “นี่ครับ” หมับ ผมคว้าแก้วที่ไอ้คิมหันต์จะยืนให้ตัวน่ารำคาญกระดกเข้าปากจนหมดแก้ว “แย่งหนูทำไมคะ” ตัวน่ารำคาญร้องทักขึ้นทันทีด้วยท่าทางไม่พอใจ “ถ้าเธอกินฉันไม่ให้ค่าจ้างวันนี้” ผมพูดพร้อมเอาเรื่องเงินมาล่อที่ไม่อยากให้กินเพราะไม่ใช่ผมเป็นห่วง แต่เพราะผมไม่ได้เอารถยนต์มาต่างหาก “มันให้เท่าไหร่” ไอ้เรย์ถามขึ้นทันทีที่ผมพูดเสร็จ “วันละห้าพันค่ะ พี่เรย์สนใจให้หนูแทนพี่พายุไหมคะ หนูจะได้กินด้วย” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งทำเอาคิ้วผมกระตุก “จัดไป ไอ้คิมหันต์ชงอีกแก้ว” ไอ้พวกเวร “ถ้าเธอเมา ฉันเอาเธอกลับไม่ได้” ผมพูดขึ้นทันที “กูไปส่งได้” ไอ้เรย์พูดขึ้นอีกครั้ง “อย่าเสือก” “ห่วงด้วยวะ” ไอ้ติณณ์ก็พูดขึ้นต่อ “นี่ครับของน้องโมจิ ส่วนนี่ของมึงเพราะงั้นอย่าแย่งน้องแดก” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้นพร้อมส่งแก้วให้ผมกับตัวน่ารำคาญคนละแก้วแล้วแม่งดูจากสีของแอลกอฮอล์ในแก้วก็รู้แล้วว่าของตัวน่ารำคาญโคตรจะเข้ม มึงกะจะมอมยัยนี่เลยหรือไงวะ “กินเป็นใช่ไหม” ผมถามขึ้นต่อเพราะดูทรงจะขัดทั้งยัยนี่และเพื่อนเวรไม่ได้ “เคยกินค่ะแค่คอไม่แข็ง” ตัวน่ารำคาญตอบกลับมาพร้อมกับยกแก้วกระดกเหล้าเข้าปาก คอไม่แข็งแต่กระดกเอารัวๆ เหอะ “ขออีกค่ะ” “เอาแก้วมาครับน้องโมจิ” “พอแล้ว” ผมพูดขึ้นอย่างห้ามปราม “ขอ...อีกค่ะพี่คิมหันต์” “เลิกเติมให้ยัยนี่” ผมพูดขึ้นทันทีเมื่อดูท่าแล้วตัวน่ารำคาญเริ่มไม่ไหว “พวกมึงนี่แม่ง” “กูช่วยมึงไม่รู้หรือไง” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้นทันที “ช่วยห่าไร ช่วยทำให้ยัยนี่เมาอะนะ” “ไม่ดีหรือไงเผื่อมึงอยากจะทำอะไรกับน้อง” ไอ้เรย์พูดขึ้นต่อ “เอารถมึงมาไอ้คิมหันต์ กูเอามอไซต์มาเอายัยนี่กลับไม่ได้” ผมพูดขึ้นทันที มันเป็นคนชงเหล้ามันต้องรับผิดชอบ “เซ็นก่อนเดี๋ยวให้กลับ” ผมจัดการเซ็นเอกสารทั้งหมดพร้อมประคองตัวน่ารำคาญไปด้วย เรื่องสนามแข่งรถของพวกผมสี่คนเราถือหุ้นคนละยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ส่วนเอกสารที่เซ็นก็เกี่ยวกับสนามนั่นแหละครับต้องทำเป็นลายลักษณ์อักษรเซ็นรับทราบทุกคนเผื่อมีอะไรผิดพลาด แต่ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำสนามแข่งแต่พอตกลงกันดันออกมาเป็นสนามแข่งรถ “ใครจะคิดว่าน้องโมจิจะบ้าจี้ตามแดกเยอะขนาดนั้น” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นอีกครั้ง “แต่ก็ถือว่าคอแข็งพอตัวแค่สะลึมสะลือไม่ได้เมาจนทิ้งตัว” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้น “แดกขนาดนี้ใครไม่ล้มกูก็กราบ” เพราะไอ้คิมหันต์แม่งใส่ตัวแรงๆ ให้ตัวน่ารำคาญกินทั้งนั้น “เอาหน่าสนุกๆ” ไอ้เรย์พูดขึ้นต่อ พวกมันสนุกแต่ผมไม่สนุกกันมันนะสิ “ลุกๆ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมพยุงตัวน่ารำคาญให้ลุก แต่ดูท่าแล้วไม่น่ารอด ผมจึงคว้ากุญแจรถจากไอ้คิมหันต์แล้วอุ้มตัวน่ารำคาญออกมาทันที ระหว่างทางที่เดินลงมาผมก็สองจิตสองใจจะพายัยนี่ไปส่งหอหรือจะพาไปนอนที่คอนโดของผมดี ถ้าพาไปส่งหอแล้วยัยนี่เมาจนไม่ได้สติจะเกิดอันตรายไหม ไปคอนโดผมแล้วกัน โมจิ “เชี่ย...อุ๊บ” ฉันรีบยกมือปิดปากเพื่อปิดเสียงตัวเองทันทีเพราะตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือพี่พายุ พี่พายุกำลังนอนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันใช้แขนเขาหนุนเป็นหมอนส่วนแขนของเขาอีกข้างก็ก่ายไว้บนตัวของฉัน ให้ตายเถอะ ฉันฝันไปแน่ๆ “จะมองหน้าฉันอีกนานไหม” “เอ่อ...เอามือออกหน่อยค่ะ” ฉันบอกเขาทันที เพราะตอนนี้เหมือนเขาจะทำให้ฉันลุกไม่ได้ “เมื่อคืนเธอเมา ฉันไม่มีกุญแจหอเธอเลยไม่ได้ไปส่ง” ฉันพยักหน้าเป็นอันเข้าใจไม่โกรธหรืออะไรเลยเพราะไม่มีอะไรสุขใจไปกว่าฉันได้นอนบนเตียงกับพี่พายุ “แล้วทีหลังไม่ต้องไปบ้าจี้กินเยอะขนาดนั้น” ฉันหยักหน้ารับอีกรอบ “ไม่มีปาก” ฉันพยักหน้ารับต่อ “เอ๊ย ไม่ใช่ค่ะ” “ก็พูดได้แล้วทำไมไม่พูด” “หนูเขิน” ฉันพูดขึ้นทันที เป็นใครจะไม่เขินละได้นอนบนเตียงกับคนที่เราชอบ “เรื่อง” คนตรงหน้าฉันถามขึ้น “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่พายุเอาแขนออกหน่อยได้ไหมหนูลุกไม่ได้” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะท่อนแขนใหญ่ๆ ของเขามันก็หนักเอาเรื่อง “ฉันเอาออกนานแล้ว” ฉันก้มมองทันที ให้ตายสิ “งั้นหนูกลับดีกว่าค่ะ” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมรีบลุกขึ้นนั่งเตียง รู้สึกตอนนี้หัวใจฉันมันเต้นยังกับจะระเบิดออกมาเพราะการตื่นมาแล้วเจอพี่พายุมันรุนแรงต่อหัวใจฉันจริงๆ “ค่อยกลับฉันยังขี้เกียจไปส่ง” พี่พายุตอบกลับมาพร้อมกับลุกขึ้นนั่งข้างๆ ฉัน อยากจะบ้าตาย เขาไม่ใส่เสื้อ หัวนมน้อยๆ ของเขา มันน่ารักชะมัดดดด “ยัยโรคจิตเก็บน้ำลายหน่อย” “หนูไม่ได้น้ำลายย้อยนะ” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากรีบเช็ดน้ำลายตามที่เขาบอกแต่มันไม่มีไง “ก็จ้องฉันขนาดนั้น” “เปล่านะคะ” ฉันรีบปฏิเสธทันทีถึงจริงๆ จะแอบจ้องอยู่ก็เถอะ “ค่อยกลับเย็นๆ อยู่ทำอาหารเลย” นี่เขากำลังยื้อเวลาไม่ให้ฉันกลับหรอ “กลับดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเย็นหนูค่อยมา” “ฉันยังขี้เกียจไปส่ง” “ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ” พูดจบฉันก็ทำท่าจะลุกจากเตียงแต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น พี่พายุกระตุกแขนฉันจนฉันล้มลงบนเตียงจากนั้นพี่พายุก็ขึ้นคร่อมตัวฉันไว้ทันที “อะไรคะเนี่ยลงไปเลยนะ” ฉันทั้งดิ้นทั้งทุบเขาเพื่อเป็นการบอกให้เขาลงจากตัวฉัน แต่เหมือนไม่เป็นผล อีกทั้งเขายังจับมือทั้งสองข้างของฉันขึ้นไว้เหนือตัว “อย่าดื้อ” “ไม่ได้ดื้อ” “เธอดื้อ ยังจะเถียงฉันอีก” “หนูไม่ได้ดื้อ” “ถ้าเธอดื้อฉันจะลงโทษเธอ” “ลงโทษด้วยอะไรคะ หนูไม่กลัวพี่พายุหรอกนะ” “โซ่ แส้ กุญแจมือ” ❤️ พี่พายุของเรามักนี้ชอบออกหน้าออกตานะคะ ไม่รู้ว่าใครจีบใครกัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more