“เอ๊ะอะไร...กันนี้...”
หญิงสาวทำหน้าฉงนเพราะเห็นบางสิ่งที่พื้นหน้าห้องทำงานของเธอ
“เลือดหรือเปล่านี่....”
มันเป็นรอยของรองเท้าสีแดงคล้ายเลือดที่ลักษณะเป็นรอยเท้าสีแดงที่เดินออกมาจากห้องทำงานของพิมพิชญา และด้วยความสงสัยหมอสาวจึงรีบเปิดประตูห้องเข้าไป
“..............”
ภาพที่เห็นทำให้พิมพิชญาแทบช๊อก...เพราะว่าตอนนี้มันมีร่างที่หญิงสาวจำได้แม่นว่านั่นคือนายไพโรจน์ที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นกลางห้องทำงานของเธอ
“โอ๊ย..ตายแล้ว...”
..........................................................................
ไซเรนส์รถสีแดงหมุ่นวูบวาบ ขณะผู้ทำหน้าที่จากปอเต็กตึง และเจ้าหน้าที่ตำรวจเดินกันให้ขวักไขว้ และ นั่นก็ยังไม่รวมไทยมุงอีกหลายสิบคน มันจึงทำให้บริเวณหน้าอาคารงานวิจัย ภายในมหาวิทยาลัยแพทย์ชื่อดัง ดูคึกคักเป็นพิเศษ
“คุณหมอพิมพิชญาใช่ไหมครับ”
“ค่ะ..ค่ะ..ผู้หมวด”
“ผมร้อยเอกวรวิทย์ครับ แต่ เอ
