“นี้แหละครับที่ผมรีบมาป้า...แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน เออ...แล้วเมื่อคืนพิมพ์ทำอะไรให้ผมทานละ”
“แกงส้มปลาช่อนจร้า...คุณศิวะ”
“ถ้าเหลืออุ่มมาให้ผมกินหน่อยสิ...”
“เหลือสิคะ...เดียวป้าอุ่นร้อนๆ มาให้...ฝีมือของหนูพิมพ์รับรองอร่อย ป้ารับรอง...”
ศิวะกินข้าวกับแกงส้มหมดไปสองจานแล้ว และทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าพิมพิชญาทำอาหารได้อร่อยจริงๆ
“ไงศิวะลูก...ไม่ได้นอนที่ไซค์งานไม่ใช่เหรอ? เมื่อคืน แล้วทำไม? ไม่เห็นกลับมานอนบ้าน”
พิสมัยลงจากห้องมา กำลังที่จะออกไปทำงาน ก็เลยเห็นลูกชายกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ห้องอาหารจึงเดินเข้าไปถาม
“ใช่ค่ะ...พี่ศิวะไหลลื่นยังกับปลาไหล...เดียวนอนที่นั่นที เดียวนอนที่นี้ที ว่าจะกลับมากินข้าวที่บ้านก็ไม่เห็นมา”
“อ้าวหนูพิมพ์น้านึกว่าไปทำงานแล้ว”
พิมพิชญาถ้าสังเกตดีๆ จะรู้ว่าบนหน้าบูดบึ้งนั้นดวงตาของเธอก็ยังบวมเบ่ง เนื่องจากผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน แต่คำพูดตอบผู้เป็นแม่เลี้ยง เสีย
