บทที่3 ผู้มาใหม่
2100 คำ
พิมพิชญาเหลือกตาโพลงเมื่อรู้ว่าชายที่จูบเธอใช่คนที่คิด หญิงสาวจึงดึงใบหน้าออกเพื่อให้ปากหลุดออกจากการจูบ ก่อนที่จะกัดฟันพูดเสียงให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
“นายบ้าไปแล้วหรอ...มาที่นี่ทำไม? เราไม่มีอะไรกันแล้วนี่ กลับไปเดียวนี้นะ..”
“อ้าวครั้งก่อนผมทำงานไม่สำเร็จ...ผมจึงมาทำงานผมต่อ”
“บ้า..บ้าสิ...ที่นี่มันบ้านฉันนะ..”
“อ้าวก็เอากันในบ้านสิ...หรือจะให้เอากันนอกบ้านผมก็อายเป็นนะ”
“บ้าๆๆ ..”
“จะบงจะบ้าอะไร..เมื่อผมทำงานไม่สำเร็จ ผมก็มาซ่อมงาน..แล้วมันผิดตรงไหน?”
“นายพูดเบาๆ ..หน่อยสิ”
หญิงสาวพยายามพูดเสียงให้เบาที่สุด เพราะกลัวว่าคนในบ้านจะได้ยิน เพราะคงไม่มีใครในบ้านเห็นด้วยแน่ ถ้างานวิจัยที่เธอกำลังทำ จะต้องจ้างผู้ชายให้มานอนกับเธอเช่นนี้
“พูดเบาๆ จะได้ยินเหรอครับ..คุณหมอ”
ศิวะอดยิ้มไม่ได้ เพราะขณะที่เขาพูดเสียงดัง หน้าสวยที่อยู่ในวงแขนก็ทำหน้าเหมือนจะเป็นจะตาย เพราะเธอกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน
“นาย..นาย..อยากให้คนรู้ว่า..ฉันจ้างนายมานอนกับฉันยังงั้นเหรอะ”
“อ้าวคุณหมอ กล้าทำก็กล้ารับสิครับ...”
“บ้าๆๆ ไอ้บ้า...”
“อ้าวถ้าไม่อยากให้มีคนมาเห็น ก็รีบพาผมไปที่ห้อง ผมจะได้ทำหน้าที่ของผม..และเรื่องนี้มันจะได้เสร็จๆ ไปเสียที..เร็วสิครับคุณหมอ”
แต่ในขณะนั้นพิมพิชญารู้สึกว่า กำลังมีคนเดินเข้ามาในบ้าน
“.มีคนมา เร็วๆ นายมาทางนี้”
หญิงสาวรีบจูงมือชายเจ้าปัญหา ให้รีบเดินหนีออกไปจากบริเวณนั้นทันที
“แววๆ มาหาพี่หน่อยจ้า”
เสียงอภิญาลูกสาวคนเล็กของบ้าน..เรียกคนรับใช้ เมื่อเธอเดินเข้ามาถึงบริเวณโถงใหญ่ของบ้าน ก่อนจะมีเสียงตอบรับจากผู้ที่เธอเรียก
“มาแล้วจ้า...คุณหนูเล็ก”
………………………………………………..
“คุณจะไปส่องดูอะไรครับ มาๆ นั่งลง...ชอบทำในห้องน้ำก็ไม่บอก...”
ศิวะที่นั่งอยู่บนโถชักโครก ดึงร่างของพิมพิชญา ที่กำลังยืนใช้สายตามองลอดเกร็ดประตูห้องน้ำที่ให้เฉพาะคนรับใช้ใช้ ที่เธอพาชายหนุ่มหนีเข้ามาหลบเมื่อครู่ ให้นั่งลงบนตักของเขา
“บ้า! ใครชอบทำในส้วม และปล่อย! อย่ากอด...ฉันจะยืน.. “
“นั่งเถอะครับ...มองออกไปก็ไม่เห็นอะไรหรอ สู้ดี นั่งตั้งใจฟังเอาจะไม่ดีกว่าหรอ”
ครั้งนี้หญิงสาวเห็นด้วยกับคำพูดของชายหนุ่ม เธอจึงยอมนั่งบนตักของเขานิ่ง ก่อนที่จะรู้สึกผิดปกติถึงอะไรบางอย่าง
“แล้วนายจะดุนก้นฉันทำไม?”
“อ้าว...ผมมันมืออาชีพ ถ้าโดนอะไรนุ่นๆ หอมๆ มันก็เป็นของมันเองแหละครับคุณ”
“ไหนเมื่อกี้ว่าฉันเหม็นไง...”
“กลิ่นไม่เกี่ยวแล้วครับตอนนี้ เพราะ มันเป็นอย่างอื่น ได้กระตุ้นมันแทน”
พิมพิชญาพึงสังเกตว่ามือของชายเจ้าปัญหา กำลังกำเต้านมทั้งสองข้างของเธออยู่
“ไอ้บ้า...ปล่อยเดียวนะ...”
“จุ๊ๆ”
ขณะที่พิมพิชญาร้องบอกศิวะเสียงดัง ทำให้ชายหนุ่มให้สัญญาณว่าเงียบ เพราะว่าตอนนี้กำลังมีคนเดินผ่านมาบริเวณนั้นพอดี มันจึงทำให้หญิงสาวจำต้องปิดปากเงียบ
“คุณพิมพ์ไปไหนหว่า? เห็นแต่รถ..ที่ห้องก็ไม่เห็น”
เป็นคนรับใช้ในบ้านนั่นเอง ที่เดินไปบ่นไป คล้ายว่ากำลังตามหาพิมพิชญาอยู่
“อือ...นายหยุด...หยุดสิ”
ภายในห้องน้ำเล็ก เกิดเสียงกล่าวเตือนเบา ขึ้นไม่ขาด แต่ศิวะก็ยังใช้มือล้วงเข้าไปใต้เสื้อของพิมพิชญาก่อนบีบเบาตรงใต้ราวนมอวบ แต่หญิงสาวก็ไม่กล้าจะทำให้เกิดเสียงดัง เพราะว่าคนใช้ของบ้าน ยังคงเดินวนเวียนอยู่บริเวณนั้น
“อย่า..นะ..หยุดสิ...อูย”
ศิวะได้ใจจึงไม่รอช้า เพราะเขาใช้มือข้างหนึ่งล้วงลึกเข้าไปใต้เสื้อยกทรง จนปลายนิ้วได้ไปสัมผัสปลายทรวงอกแข็ง ในขณะที่มืออีกข้างลูบไล้เข้าไปตามขาหนีบ จนทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว
“นาย..หือ..หยุด..”
ตัณหาปะทุขึ้นในอารมณ์หญิงสาวง่ายดาย และนั่นอาจจะเป็นเพราะความพึงใจในบุรุษผู้กะทำ
“หยุด..หยุด..เดียวนี้..”
เม็ดเหงื่อเริ่มผุดพลายไปทั่วร่าง ขณะมือเล็กกุมมือใหญ่ที่กำลังบีบเต้าอวบเอาไว้ เหมือนว่าจิตสำนึกของหญิงสาวประสงค์ให้ชายหนุ่มสร้างความรู้สึกดีๆ ให้แก่เธอต่อ
“อื่อ..คุณ....”
ศิวะรู้สึกได้ถึงความร้อนเร่าของร่างเล็กที่นังทับ ดังนั้นจอมทัพผู้เผด็จศึกสวาทมานักต่อนัก จึงใช้ปลายจมูกและลมหายใจคลอเคล้าไปที่ใบหู เพื่อประสงค์จะทะลวงอารมณ์เปลี่ยว ของหญิงพยศอีกทาง
นิ้วชี้เกาะขอบกางเกง...ชั้นในรั้งขยับ ขณะนิ้วกลางถูกใช้ทาบกดลงกลางร่องเนื้อแยก ก่อนที่บุรุษหนุ่มจะรู้ว่า กลีบของมันปิดสนิดราวกับว่า ไม่เคยมีสิ่งใดลุกล้ำเข้าไปภายในนั้นมาก่อน
“อูย์...คุณ...หือออ..”
เสียงหายใจแรงแสดงอารมณ์แห่งตัณหาของพิมพิชญา ทำให้ศิวะตื่นเต้นและอยากเข้าไปสัมผัสภายในของเธอมากขึ้นทุกขณะ และเขาคงไม่ต้องขอหญิงสาวเพื่อกระทำ เพราะมือเล็กของเธอตอนนี้มาทาบกดอยู่บนมือใหญ่ของเขาไว้แล้วอย่างพึงใจ
นิ้วใหญ่เน้นกดลงไปตรงปากถ้ำ ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าน้ำหวานมาจากไหน และมันก็มากมายจน ไหลทะลักสวนออกมา จนมันทำให้ปลายนิ้วของชายหนุ่มหายเข้าไปในโพลงลึกอย่างง่ายดาย
“ซีส์.....อ่า....”
ศิวะลวงนิ้วเข้าไปจนสุด แล้วขยับเป็นจังหวะ และก็ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็รู้สึกถึงแรงตอดจากเนื้อภายในที่สั่นระริก ก่อนที่ร่างของพิมพิชญาจะเกร็งขมวด
“อา...”
“คุณไคล์แม็กซ์…แล้ว”
ศิวะกล่าวถามเสียงงง ขณะหญิงสาวพยักหน้าลงยอมรับว่าเธอถึงจุดสุดยอดทางตันหาไปแล้ว..เพียงแค่ศิวะใช้นิ้วเท่านั้น
“คุณสุดยอดจริงๆ พิมพิชญา...”
พูดจบศิวะก็ดูดต้นคอหญิงสาวก่อนขบเม้นจนเกิดรอยแดง เพื่อทำสัญญาลักษณ์บนตัวของผู้ว่าจ้างที่เขาทำงานสำเร็จ..ตามที่เคยกระทำ
“นายทำอะไร...นี่...”
ก่อนที่คำถามหญิงสาวจะได้รับคำตอบก็เกิดเสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้น
ก๊อกๆๆ
“คุณหนูพิมพ์อยู่ในนั่นไหมคะ?”
พิมพิชญาหน้าตื่น..ก่อนจะรีบตอบ
“จ้าป้าเดือน...พิมพ์เองคะ”
“อ๋อโทษนะคะ พอดีคุณพิสมัยให้มาตามนะคะ แกมีเรื่องจะคุยกับคุณพิมพ์”
“ค่ะ...ค่ะ..บอกน้าพิสมัยว่า เดียวพิมพ์ไป”
พิมพ์พิชญาลุกขึ้นแล้วหันหน้ามาทำตาเขียวกับศิวะ
“นายรอฉันอยู่ในนี้นะ...แล้วอย่าออกไปไหน เดียวฉันมา และถ้าฉันเห็นนายออกไปเดินเผ่นพล่านฉันยิงหัวนายโบ๋วแน่...”
“ได้ครับเจ้านายหญิง...ผู้รับจ้างยินดีรับใช้”
เสียงทะเล้นของศิวะจบลง ก่อนจะมีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้น เขาจึงรีบรับ ในขณะที่พิมพิชญารีบจัดเครื่องแต่งกายให้ดูเรียบร้อย แล้วรีบออกจากห้องน้ำสวาทไป ในขณะที่หูของหญิงสาวได้ยิน หนุ่มรับจ้างทำรักพูดโทรศัพท์
“ได้ครับเดียวผมไป”
.........................................................................
“มีอะไรหรือค่ะน้าพิสมัยถึงให้คนไปตามหนู”
อภิญายิ้มให้พี่สาวขณะที่เธอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก อยู่ข้างผู้เป็นแม่เลี้ยง โดยภายในห้องยังมีคนรับใช้นั่งสงบเสงี่ยมอยู่บนพื้นอีกสองคน
“มาแล้วเหรอหนูพิมพ์..นั่งก่อนสิจ๊ะ “
“ค่ะ คุณน้า”
แม่เลี้ยงเมื่อเห็นทุกคนมาครบเธอจึงเริ่มกล่าว
“คือยังงี้นะ..วันนี้น้ามีเรื่องจะแจ้งให้เราทั้งคู่ทราบจึงเรียกให้มาพบ”
แต่ขณะที่พิมพิชญากำลังนั่งลงบนโซฟา ดวงตาของหญิงสาวก็ต้องลุกโชนเมื่อมองไปเห็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการเห็น
“คือว่า..ตอนนี้บ้านเราจะมีสมาชิกใหม่เข้ามาอยู่ด้วยคนหนึ่ง...แต่เอ๊ะ เป็นอะไรไปรึหนูพิมพ์?”
แม่เลี้ยงของสองสาวต้องหยุดอธิบาย เพราะเธอเห็นพิมพิชญายืนตัวแข็งขณะจ้องมองไปยังชายหนุ่มคนหนึ่งที่ค่อยๆ เดินเข้ามายืนอยู่ด้านข้างแม่เลี้ยงของเธอ
“นะ..นายๆ ...”
ตาจ้องและคำกล่าวค้างๆ คาๆ ของหญิงสาว ทำให้พิสมัยหันหาหน้าไปมองผู้ที่มาถึงใหม่ก่อนจะกล่าวเสียงฉงน
“อ้าว..รู้จักกันแล้วหรอจ๊ะ”
“ครับเราเจอกันแล้ว...แต่ยังไม่ได้คุยกัน เพราะน้องเขาปวดขี้อย่างแรงจนทนไม่ไหวจึงรีบวิ่งไปขี้ในห้องน้ำสำหรับคนใช้นะครับ”
“พูดอะไรน่าเกียดบอกว่าปวดท้องก็ได้ศิวะ”
พิสมัยรีบกล่าวเตื่อนคำพูดที่ไม่เหมาะสมของศิวะ ในขณะที่พิมพิชญารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังโกธรจัด มันจึงทำให้หน้าสวยเริ่มแดง ขณะที่สายตาหญิงสาวใช้จ้องบุรุษหนุ่มที่ทำหน้ายี่ยวนเอาไว้เขม็ง โดยมีคนรับใช้สองคน ที่พากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนที่หนึ่งในสองคนจะพูดขึ้น
“ค่ะอีฉันไปตามเจอคุณหนูใหญ่ในห้องน้ำนั่นจริงๆ คะ”
“เออๆ ชั่งเถอะ...ฉันว่าเรามาว่ากันเรื่องของเราต่อดีกว่า”
“ว่ามาเลยค่ะคุณน้า”
อภิญารีบแสดงความเห็นด้วย ในขณะผู้เป็นพี่สาว ยังคงจ้องสายตาไปยังชายปริศณานิ่ง
“งั้นน้าขอแนะนำเลยนะว่า นี่คือ..ศิวะ กำจรกิจ ลูกชายของน้ากับสามีเก่า ที่ทุกคนก็พอรู้ๆ กันอยู่ และต่อไปนี้พี่เขาจะมาอยู่ที่นี่กับเรา”
“สวัสดีค่ะพี่ศิวะ”
อภิญากล่าวพร้อมยกมือไหว้ศิวะ
“สวัสดีครับน้อง”
ศิวะพูดและไหว้ตอบอภิญา ก่อนจะหันไปพูดกับพิมพิชญาผู้พี่ต่อ
“...สวัสดีครับคุณขี้แตก”
“นาย..นาย..ถ้าฉันถือปืนอยู่นายตายแน่”
คนใช้ทั้งสองคนต่างพากันเอามืออุดปากเพราะกลัวเสียงหัวเราะของเธอจะดังเล็ดลอดออกมา ในขณะที่พิสมัยแสดงใบหน้าเครียด เพราะเพียงวันแรกลูกชายของเธอ กับลูกเลี้ยงสาวคนโต..ก็ดูเหมือนว่า จะไม่ลงรอยกันเสียแล้ว
“อ้าวศิวะทำไหม? พูดจาน่าเกียดยังงั้นละ...ลูก”
“ก็ผมไม่รู้จักชื่อของน้องๆ เลยนี่ครับ”
“แม่ก็กำลังจะแนะนำอยู่ไง เออนี่...ผู้น้องชื่ออภิญา และนั่นผู้พี่ชื่อพิมพิชญา”
อภิญายิ้มให้ศิวะขณะพิมพิชญาหน้าบูดบึง พร้อมคิดสับสนถึงความเป็นมาของศิวะที่มันกำลังเชอร์ไฟร์เธอ
“เรื่องที่ศิวะจะมาอยู่ที่นี่คุณพี่ราเชนเห็นชอบแล้ว และตอนนี้ศิวะยังทำงานในตำแหน่งวิศวกรของบริษัทใหญ่อย่างชิโนทาม แต่ตอนนี้ศิวะได้เขียนใบลาออกแล้ว เพื่อเขาจะมาช่วยงานที่บริษัทของเรา..ตอนที่พ่อของพวกเราไปพักรักษาตัวที่ต่างประเทศ...”
“อุยดีจังเลยค่ะบริษัทเรายิ่งขาดวิศวกรเก่งๆ อยู่ และยิ่งได้คนในครอบครัวมาช่วยทำในตำแหน่งนี้ เราคงไว้ใจได้มากๆ เลย”
ด้านน้องสาวแสดงความดีใจแบบออกหน้าออกตา ในขณะพี่สาวกล่าวเชิงลึก
“เป็นวิศวกรจริงหรือเปล่า? เท่าที่รู้...ฉันว่านายไม่ได้ทำอาชีพนี้อาชีพเดียวนี่”
“.ใช่ครับผมทำงานหลายอาชีพ และถ้าเป็นอาชีพวิศวกร ผมก็ขอทดลองงานดูสักระยะ แต่เป็นอาชีพเสริมผมว่านะจะผ่านแล้ว เพราะน้องพิมพิชญา ตัวแทนของประธานบริษัทก็ได้ลงมือสัมภาษณ์เอง ด้วยการปฏิบัติงานจริงมาแล้วนี่ครับ...”
ศิวะพูดเสร็จก็ยกนิ้วกลางที่ยังคงเกรอะกังไปด้วยน้ำหวานของพิมพิชญาขึ้นมายั่วเธอ
“บ้าๆ ...นาย...บ้าๆ ...”
พิสมัยไม่เข้าใจในสิ่งที่คนทั้งคู่สนทนากัน แต่ตอนนี้ถ้าจะให้ดีที่สุดก็ต้องให้ทุกคนแยกย้ายกันไปก่อน เพราะกว่าศิวะจะยินยอมมาอยู่กับเธอ มันก็ยากแสนเข็ญพอแล้ว
“เอาล่ะเรื่องอื่นค่อยว่ากันก็แล้วกันนะ วันนี้พวกเราเหนื่อยกันมาทั้งวัน..ไปพักผ่อนกันดีกว่านะ อ้าวป้าเดือนกับแววพาคุณศิวะไปห้องพักที่เตรียมเอาไว้เร็ว”
............ตามต่อนะครับ....................................
- ผู้เขียน
