บทที่8
1460 คำ
“รถนายเหม็นวะ ทำไม? ไม่หาน้ำยาดับกลิ่นหอมๆ มาไว้บ้าง”
“ผม ไม่ชอบ..”
“ชอบไม่ชอบก็ต้องหามาเก็บเอาไว้ เผื่อว่าเอาของที่มีกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ต้องเอาขึ้นรถมา จะได้ฉีดดับกลิ่นไง เอางี้เดียวฉันซื้อมาให้”
“ไม่ต้อง...อะไรไม่ชอบผมโยนลงรถหมด”
“โยนลงรถหมดเลยเหรอ?”
“ใช่ และตอนนี้ผมใกล้จะโยนคุณลงรถแล้ว”
พิมพิชญายิ้มอย่างอารมณ์ดี ขณะศิวะหน้าเรียบเฉย
“แสดงว่าตอนนี้คุณยังชอบฉันอยู่...ใช่ไหม? เออแล้วทำไมคุณรู้ทางมารับฉันที่อาคารวิจัยละ?”
“ผมเคยไป ไม่เชื่อก็ไปถามอาจารย์หมอของคุณดูสิ”
“นายอย่ามาดูถูกอาจารย์ของฉัน ว่าเคยเรียกใช้บริการของนายนะ...คนบ้า”
“สมองคิดได้แต่เรื่องลามก ที่ผมถูกจ้างมามันก็จริง แต่มันเกี่ยวกับการสอนในวิชาสูติ..แพทย์ๆ อะไรนี่แหละ”
“จริงเหรอ...แล้วอาจารย์ให้คุณมาทำอะไร”
“ไม่ต้องมาอยากรู้หรอก เดียวคุณจะอยากเข้าไปเรียน”
พูดจบศิวะก็เลี้ยวรถทำให้หมอสาวตาโต
“นายเลี้ยวเข้าโรงแรมทำไม่...นายคิดจะทำอะไรนี่”
“เที่ยงแล้ว...ผมหิวข้าวจะเข้าไปกินข้าว แล้วคุณคิดอะไรของคุณอีกนี่”
..................................................................................
ชายหนุ่มหล่อกับหญิงสาวสวยดูดี เดินผ่านโถงที่ถูกตกแต่งไว้อย่างหรู ก่อนที่ทั้งคู่จะเลือกนั่งลงตรงโต๊ะที่จัดเอาไว้เพื่อให้บริการอาหารกลางวันของโรงแรมห้าดาวสุดหรู ใจกลางกรุง
“เชิญนั่งครับ”
ศิวะขยับเก้าอี้ให้พิมพิชญา จนหญิงสาวรู้สึกเขินในขณะที่นั่งลง เพราะว่านั่นมันไม่ใช่สิ่งที่ศิวะเคยเป็น..แต่มันก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกดี
“ขอออเดิฟ เป็นยำส้มโอกุ้งสดให้คุณผู้หญิง พร้อมน้ำส้มจากนิวซีแลนด์คันสดๆ นะครับ..”
บุรุษหนุ่มสั่งออเดิฟหลังบริกรมายืนรอ ก่อนที่จะหันไปทางหน้าสวยที่มองมาด้วยสายตาคม
“ผมแนะนำอาหารดัง จากแรงบันดาลใจของอาหารอิตาเลี่ยนนะครับคุณหมอ อาทิเช่น.. โฮมเมดพาสต้า หรือว่าจะรับเป็นสเต็กเนื้อสันในเทนเดอร์ลอยด์ทีไร้ไขมันจากหมู่เกาะฮ๊อกไกโด..”
พิมพิชญาหลบสายตาบนใบหน้า ที่เธอไม่เคยปฏิเสธว่าไม่หล่อ และ บุรุษหนุ่มผู้นี้ยังดูดีในสายตาของเธอเสมอมาเมื่อมองไปพบเจอ และ ยิ่งชายหนุ่มทำตัวเป็นสุภาพเยี่ยงนี้ มันยิ่งทำให้หญิงสาวคิดว่าเขาคือผู้ชายที่น่าค้นหามากๆคนหนึ่ง แต่...
“สั่งได้เลยนะครับ ..คุณเลี้ยงนะ”
หญิงสาวคิ้วขมัวก่อนกล่าวเสียงห้าว
“ทำไม? ฉันต้องเลี้ยง...”
“ก็คุณเป็นเจ้านาย จะให้คนกินเงินเดือนอย่างผมมาเลี้ยงข้าวคุณคาบละเป็นพัน...ผมก็จนตายนะสิครับ คุณหมอ”
เรื่องใครเลี้ยงมันไม่ใช่ปัญหาสำหรับพิมพิชญา แต่..เจตนาที่ชายเบื้องหน้าทำตัวสุภาพเพราะหวังให้เธอเลี้ยงข้าว นั่นมันไม่ใช่
“ออกใครออกมัน...และ ฉันขอข้าวผัดหมู...”
“งั้นผมเอาข้าวไข่เจียว...และน้ำเปล่า”
บริกรทำหน้างงขณะจดรายการอาหารแบบพื้นๆ ลงบนโน้ต ก่อนที่จะขยับเดิน
“เดียว ยกเลิกออเดิฟทั้งหมด...ด้วย”
ศิวะสั่งบริกรเสร็จ พิมพิชญาก็แสดงใบหน้าบูดบึง ก่อนจะรู้สึกโมโหตัวเองว่า..ทำไมเธอต้องมารู้จักกับผู้ชายห่วยๆ อย่างนายศิวะคนนี้ด้วย
“ผมไปห้องน้ำก่อน เดียวมา”
“ขาไม่ได้ติดกัน”
เสียงไม่สบอารมณ์กับใบหน้าที่เข้ากัน ของหญิงสาว ที่กล่าวขึ้นในทันทีเมื่อชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ
..................................................................................
หมอปณิดายกโทรศัพท์ขึ้นรับทันทีเมื่อมีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของเธอ
“สวัสดีครับคุณหมอ ผมธีรดลครับ”
“หมอนัดตรวจอีกตั้งหลายวันนี่ค่ะ...คุณธีรดล”
“ไม่เกี่ยวกับการตรวจไข้หรอกครับ แค่อยากถามว่าชอบไหมครับดอกไม้ที่ส่งไปให้”
“แล้วส่งมาทำไม? ค่ะ...จะจีบว่างั้น”
“ผมก็แค่มีอาชีพอย่างที่รู้กัน แล้วใครจะกล้า แถมผมก็ยังกลัวว่าหมอปณิดาคงจะรังเกียด..”
“ถ้ารังเกียดจะให้ทำยังงั้นเหรอคะวันนั้น...และถ้าจะจีบหมอจริงก็แสดงให้ดูสิว่าไม่ได้มาเล่น..แบบหมาหยอกไก่”
“จริงเหรอครับ หมออนุญาตให้ผมจีบใช่ไหม? ครับ”
ปลายสายเสียงตื่นเต้น เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขาลุ้นไม่ถูกปฏิเสธโดยสิ้นเชิง ในขณะที่หมอสาวคิดอะไรขึ้นมาได้
“เออๆ ...คุณธีรดล ดามีอะไรอยากจะสอบถามอะไรสักหน่อยได้ไหมคะ..เพื่อนฝากมา”
หมอสาวใช้คำแทนตัวว่าดา ทำให้หนุ่มนักรักใจหายแว็บเพราะเขามีความรู้สึกดีๆ ให้ผู้หญิงคนนี้เป็นที่สุด และในตอนนี้มันเหมือนกับว่า...ผู้หญิงที่เขาชอบกำลังตอบรับไมตรีจากเขาแล้วเต็มๆ
“ได้ครับถามมาเลยครับ...”
“ไม่ค่ะ เรื่องนี้ต้องถามกันยาว นัดสถานที่มาเลยค่ะเดียวดาจะไปหา”
ศิวดลใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะการนัดหมอสาวมาพบ ช่างเป็นเหมือนฝัน มันจึงทำให้ชายหนุ่มรีบแจ้งสถานที่นัดพบในทันทีแบบไม่ลังเล....
.........................................................................................
ปณิดานั่งอยู่บนชุดรับแขกภายในห้องชุดสุดหรู่ ในขณะที่เจ้าของห้องรีบกระวีกระวาดเอาน้ำเย็นเสิร์ฟใส่แก้วมาวางให้อย่างลุกลี้ลุกลน
“ในน้ำวางยาดาหรือเปล่าคะ คุณธีรดล”
“เรียกผมว่าดลก็ได้ครับ เออ...และคุณดาครับ ผมขอรับประกันว่าที่นี้ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์”
“ปลอดภัยเหรอ? ...ถ้าปลอดภัยดากลับ”
“คุณดานี่ ล้อเล่นอยู่เรื่อย...”
“ล้อเล่นอะไรคะ ถ้าอยากปลอดภัยจะเข้ามาในถ้ำเสือทำไม? คะ...”
ชายหนุ่มยิ้ม และ รู้ว่าหมอสาวคนสวยเธอเป็นคนจริงแค่ไหน
“เอาละค่ะเข้าเรื่องกันเถอะค่ะ”
“ได้ครับ”
“ที่ดามาครั้งนี้ ก็มีเรื่องอยากจะถามเกี่ยวกับคุณศิวะนะ”
“ไม่นะครับเรื่องนี้ ถ้าผมบอกก็เหมือนผมขายเพื่อน”
ธีรดลตอบทันทีเพราะจิตใต้สำนึกของลูกผู้ชายอย่างเขาเพื่อนต้องมาก่อน...
“แค่ไอ้พิมพ์วานให้มาถามว่า พี่ศิวะเป็นใคร..มาจากไหน..แค่นั้น ก็ถามกันไม่ได้เลยเหรอคะ งั้นดากลับละ ถ้าถามแค่นี้ก็ไม่ได้ แล้วยังจะมาบอกว่าจะจีบเรา”
หญิงสาวทำท่าจะลุกทำให้ธีรดลใช้มือดึงรั้งแขนแขกผู้มาเยือนเอาไว้ เพราะกลัวว่าหมอสาวจะกลับไปจริงๆ
“งั้นว่ามา...จะให้ดาถามหรือจะให้ดากลับ”
ชายหนุ่มคิดนิดหนึ่งก็รู้ว่าศิวะเพื่อนรักของเขาก็ไม่มีอะไรที่ผิดแล้วปกปิด ไว้และเขาไม่ได้หวังร้ายอะไรกับพิมพิชญา ชายหนุ่มจึงตอบไปแบบน้ำเสียงแสดงถึงความมีเลสนัยในคำกล่าว
“ถามได้ครับ.. แต่ต้องมีค่าจ้าง....”
“เท่าไร...เดียวดาจ่าย...”
“ผมไม่ให้จ่ายเป็นเงินครับ...”
“เอ้า...แล้วจะให้จ่ายยังไง ก็ว่ามาสิคะ”
“มันเป็นเกมส์นะครับ”
หมอสาวทำหน้าฉงนเมื่อรู้ว่านี่มันคือเกมส์
“เกมส์?”
“คือยังงี้ครับ..ลูกค้าของผมชอบเล่นเกมส์ โดยพวกเธอจะยอมจ่ายเงิน แล้วให้ผมถอดเสื้อผ้าออกที่ละชิ้น ดังนั้นถ้าคุณดาถามผมหนึ่งคำถาม คุณดาจะต้องถอดเสื้อผ้าออกหนึ่งชิ้น...”
“ได้ๆ ...ดาชอบเกมส์...เครๆ”
หน้าสวยยิ้มขณะตาเป็นประกายเมื่อหญิงสาวรู้สึกพอใจ เพราะแค่คิดหญิงสาวก็นึกสนุกจนหนาวตักแล้ว
“งั้นถามมาได้เลยครับคุณหมอ..ข้อที่หนึ่ง”
“อือ...เอางี้ถามว่า..สาเหตุอะไรทำให้พ่อคุณศิวะต้องตาย..ก็แล้วกันคะ”
“ตามสัญญาครับ หนึ่งคำถามต่อหนึ่งชิ้น...”
สิ้นคำทวงปณิดาเกาะกระดุมก่อนจะถอดเสื้อผ้าบางออก แล้วโยนมันลงไปกองที่พื้นห้อง จนทำให้อกอวบภายใต้ยกทรงลายฉลุโชว์เด่น ก่อนที่หญิงสาวจะทวงถามคืน
“ตอบ...”
.............ตามต่อนะครับ...........
นิยายเรื่องนี้เหมือนว่าจะมุ่งเน้นเพื่อขายบทอีโรติกอย่างเดียวนะครับ..แต่ไรท์ขอบอกว่ามันไม่ใช่แบบนั้น เพราะนิยายเรื่องนี้ ไรท์แต่งให้มันมีเนื้อหาและเรื่องราวมากมาย..และ สำหรับบทNC..มันก็คือสิ่งประกอบที่ทำให้เรื่องราวอ่านสนุก (ตามแนวอีโรติก) เท่านั้นครับและถ้าอ่านนิยายของไรท์จะรู้ว่านิยายอีโรติกให้คุณมากกว่าทีคิด
...กระซิบแผ่ว...
- ผู้เขียน
