นางไม่สะทกสะท้านกับความผิดของตนเองแม้แต่น้อย แถมยังไม่รู้จักดูเวล่ำเวลาอีก
“เจ้า...” เขาตะโกนเสียงดัง
แม้กระทั่งชื่อก็ไม่อยากเอื้อนเอ่ย
“หื้อ!” ฟู่หลินหลินตาโตเท่าไข่ห่าน เสียงของแม่ทัพปลุกนางให้ตื่นขึ้นจากความสนุกทั้งปวง
ตอนนี้ฟู่หลินหลินเริ่มคิดได้ นางรีบกรุยกรายขึ้นมาจากน้ำ
“เจ้า... นี่มัน!” เขากัดฟันดังกรอด ๆ
“ไอ้หยา! ข้าเสร็จแน่ ๆ” พึมพำออกมา ฟู่หลินหลินรีบขึ้นมาจากลำธาร แล้วหยิบรองเท้าขึ้นมาสวมใส่
แม่ทัพรั่วลงจากหลังม้า แล้วไปจับร่างนางแบบที่เรียกว่าตัวโยนให้ยืนขึ้น
“เจ้ามันไม่รู้จักกาลเทศะ หน้าที่ และทุกอย่าง” เขาแผดเสียงใส่หน้าของนาง ฟู่หลินหลินอ้าปากตาค้างโต เถียงไม่ออกสักคำ ทว่าในใจก็คิด ‘ทำไมต้องกลัวเขา’ เอาเป็นว่าเริ่มหัวหดแล้ว
เขาจับตัวนางโยนขึ้นไปบนหลังม้า แม้จะตกใจแค่ไหน ปากของฟู่หลินหลินก็หุบสนิท ไม่มีคำใด ๆ เล็ดลอดออกมาให้เขาได้ยินอีก
ชายหนุ่มกระโดดขึ้นหลังมา
