วิธาดาอมยิ้ม นุติคิดว่าเวลาหญิงสาวคนนี้ยิ้มแล้วน่ารักขึ้นเป็นกอง ปกติเขาไม่ค่อยเห็นเธอยิ้ม เธอมักหน้าบึ้งตึงไม่สบอารมณ์ไปเสียทุกอย่าง
“หาเหยื่อได้แล้วเหรอ นัดกันที่ไหนล่ะ ไม่คิดว่าพี่นุจะชอบของเหลือใช้แบบนี้ด้วย” เสียงที่หาเรื่องเธอเต็มที่ทำให้วิธาดาหันไปมอง ก่อนจะยอกย้อนกลับอย่างเจ็บแสบ
“รู้สึกว่านายเคยกินของเหลือใช้อย่างฉันนะ”
เธอเชิดใส่ ไม่แสดงความอ่อนแอให้อีกฝ่ายได้เห็น
“นี่เธอ!”
ธัญญ์เข้ากระชากแขนเรียวดึงหญิงสาวมากอด วิธาดาดิ้นรนทุบตี เงยหน้ามองเขาไม่หลบ
“เพราะเมา ฉันเมา! ถ้ารู้ว่าเป็นเธอ ฉันจะไม่แตะเด็ดขาด”
เขากัดฟันพูดใส่หน้าหญิงสาว
“แล้วนี่นายทำอะไรอยู่ล่ะ” เธอปรายตามองมือของเขา แต่แทนที่ธัญญ์จะปล่อย เขากลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น
“ก็จับเธอไว้น่ะสิ ถามได้ อย่าสำคัญตัวเองไปเลยที่ทำนี่แค่จะบอกว่าจะยุ่งกับใครก็ได้ แต่อย่ามายุ่งกับพี่ชายของฉัน อย่ามาทำให้พิณต้องเสียใจ” คำพูด
