พาเมียเถื่อนไปล้างกล้วย
1019 คำ
เหนือเมฆ : เล่าเรื่อง
ภานุมองผมด้วยแววตาเบื่อหน่าย แต่ผมรู้โดยไม่เข้าข้างตัวเองว่าเขาปิ๊งผม ไม่งั้นจะคอยเอาก้นเด้งๆ มาให้ผมมองและถูไถเหรอ แล้วถ้าไม่คิดอะไร มันคงไม่ยอมให้ผมตามตอแยแน่ๆ
“แล้วไง จะให้กูช่วยอะไร” เขาถาม ริมฝีปากแดงๆ ลอยอยู่ตรงหน้าผม พลอยให้ผมอยากกินปากมันฉิบหาย คนอะไรผิวขาวอมชมพู ริมฝีปากสวยเป็นรูปกระจับแถมแดงระเรื่อ สีตายังสวยอีก เป็นสีดำสนิท และดูเหมือนมีน้ำใสๆ กลิ้งอยู่ข้างใน เกิดมาหน้าตาดีขนาดนี้ ถามจริง มึงไปทำบุญที่ไหนมาฮึ ถึงได้หล่อบรรลัยขนาดนี้ ไอ้สัสเป่าเปา!
“ก็...คืองี้ ร้านลูกพี่กูไง ช่วงนี้ลูกค้าไม่ค่อยมีเลยว่ะ มึงไปใช้บริการหน่อยเป็นไง”
คิ้วสวยๆ เลิกขึ้นทั้งสองข้าง ดวงตาสีดำสนิทมองผมด้วยความอยากรู้ แสดงอาการตื่นเต้นนิดๆ เห็นแล้วกล้วยหอมผมงี้ดันกางเกงแทบทะลุออกมาหายใจข้างนอก
“มึงหมายถึง ยูนิคอร์นบาร์เบอร์”
ภานุถาม ดูดวงตาเป็นประกายวาววามราวกับเด็กที่ตื่นเต้นว่าจะได้ไปเที่ยวเล่นในสวนสนุก พอเขาเอ่ยชื่อยูนิคอร์นบาร์เบอร์ชัดแจ๋ว ทำให้ผมรู้ว่าภานุคงไม่ได้หล่อใสและอ่อนต่อโลกอย่างที่ผมคิดแหงๆ นั่นแน่ ไอ้ห่านี่แม่งมันแอบร้าย บางทีผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาอายุแค่สิบแปดจริงหรือ หากมองให้ดี หน้าใสๆ เนี่ย ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กนักเรียนมัธยมปลาย หรือว่าเขาจะเป็นสายลับอะไรทำนองนั้น ความคิดอันชาญฉลาดของผมแวบเข้ามาในหัว แต่ก็หยุดเอาไว้ได้ในเวลาอันรวดเร็ว เพราะภานุส่งยิ้มหวานหยดให้ผม เห็นแล้วใจละลายเลยไอ้สัส!
“อือฮึ ใช่ พามึงไปลงอ่าง เอ๊ย...ไปตัดผมที่ร้านเฮียผาสักหน่อยเป็นไง กูรู้ว่ามึงรวย”
ผมเอ่ยอย่างตรงประเด็น นอกจากนาฬิกาหรูที่มันใส่แล้ว ภานุยังขับรถสปอร์ตมาโรงเรียนด้วย แด๊ดดี้ของเขาที่ย้ายมาทำงานเมืองนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ได้ยินคนซุบซิบว่ามาเช่าบ้านหลังใหญ่โตอยู่ในหมู่บ้านผู้ดี ราคาเหยียบหลังละสามสิบล้านบาท แถมดูเป็นผู้ใหญ่เนี้ยบๆ มีหนวดเครา ถ้าผมไม่มัวหลงใหลภานุจนโง่หัวไม่ขึ้น ผมคงหาวิธีจีบแด๊ดดี้ของภานุกินแล้ว ฮ่าๆๆ
ภานุหัวเราะหึๆ ก่อนชี้ไปที่ผมของเขา เป็นตอนนั้นที่ผมต้องหน้าเจื่อน ทั้งที่ชวนภานุไปตัดผม แต่ดันลืมเสียสนิทว่าทรงผมไอ้ต้าวคือสกินเฮดเบอร์หนึ่ง สั้น เท่ ชวนให้เลียไปทั้งหัว และผมหมายถึงศีรษะจริงๆ นะ ไม่ใช่หัวกล้วย (ค.ควาย)
ผมใช้ความคิดอยู่สักประเดี๋ยวก็เอ่ยอย่างประจบอีกฝ่าย
“เอาน่า ล้างตีนแล้วตัดเล็บมือเล็บเท้าก็ได้ และเปย์กูสักพันสองพันเป็นไง” ผมเสนอไอเดีย
ภานุทำหน้าเบื่อโลก เขาตอบผมเสียงเนือยๆ
“เชี่ยละ ร้านห่าอะไร ถึงได้ตัดเล็บตีนแพงขนาดนั้น”
ผมยิ้มหวานให้ภานุ ก่อนสืบเท้าเข้าไปหามันจนตัวแทบติดกัน แล้วเอ่ยพอให้ได้ยินกันสองคนว่า “ก็ล้างเท้า แล้วตัดเล็บ ตัดเสร็จก็เย็บถี่ๆ เอากันจนน้ำแตก แบบนี้มึงพอเข้าใจไหมว่าทำไมราคามันถึงได้สูงนิดหน่อย”
ยามนั้นใบหน้าของภานุแดงกว่าเดิมขึ้นไปอีก เห็นเข้าผมก็อยากลากเขาไปในห้องน้ำแล้วปรนเปรอน้ำหวานสีขุ่นข้นให้เขากินสักรอบก่อนไปที่ยูนิคอร์นบาร์เบอร์
“เออๆ กูไปก็ได้ แต่แค่ล้างตีนกับตัดเล็บ ไม่มีการเย็บกัน แบบนี้มึงโอเคไหม”
ตอนนั้นตาผมเป็นประกายวิบวับ และรีบตอบภานุเสียงกระเส่า
“เชิญครับ เชิญมึงขึ้นขี่หลังกูเลย เดี๋ยวจะรีบพาไปส่งให้ไว”
ภานุ : เล่าเรื่อง
ภานุตอบตกลงที่จะไปกับเหนือเมฆ ซึ่งเขาพอรู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ทำงานลับๆ เกินอายุ แต่มันคงดีกว่าปล่อยให้อีกฝ่ายทำเรื่องที่ไม่เข้าท่าในโรงเรียน ซึ่งก่อนหน้านั้นเหนือเมฆเกือบมีข่าวเสียหาย เรื่องเล่นจ้ำจี้กับลูกชายผู้บริหารของที่นี่ หากโชคดีที่เหนือเมฆเอาตัวออกมาจากเรื่องบัดซบนั้นได้อย่างหวุดหวิด ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงคงไม่เหลือ
ซึ่งนอกจากนักเรียนที่นี่จะมีพฤติกรรมแปลกๆ แล้ว สำหรับผู้บริหารและเจ้าหน้าที่หลายคนในโรงเรียนก็มีเรื่องให้น่าสนใจมิน้อย โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อ โรเจอร์ คนที่จ้องงาบเหนือเมฆทุกลมหายใจเข้าออก
โรเจอร์ เป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน รูปร่างสูงใหญ่ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน หล่อสะบัด เป้าตุงคับแน่น ซึ่งเป้าของเขามักชี้หน้าคนอื่นอยู่ในกางเกงสแล็กส์ราคาแพงเสมอ แถมมีเรื่องลับๆ ให้เด็กนักเรียนชายหญิงได้จินตนาการไปร้อยแปด
ภานุมีโอกาสพบอีกฝ่ายเมื่อเข้ามาเรียนที่นี่ได้ไม่กี่วัน แน่นอนว่าตัวเขาได้รู้จักโรเจอร์แบบใกล้ชิด หลังจากที่พยายามเอาตัวเข้าไปข้องแวะอีกฝ่ายอย่างจงใจ
ภานุติดตามโรเจอร์แบบเงียบๆ กระทั่งรู้ว่าเขาชอบความตื่นเต้นปนซาดิสม์ และเหยื่อของเขาหากไม่ใช่พวกคลั่งไคล้คนหล่อ ก็เป็นเด็กที่ขาดความมั่นใจในตนเอง หรือพวกนิยมสายเปย์ที่จ่ายไม่อั้นเพื่อได้เสพกามกับเด็ก!
เสียงครางด้วยความเจ็บปวด หากเจือความเสียวซ่านดังแว่วออกมาจากห้องน้ำด้านในสุด ไม่ต้องไปแอบดู ภานุก็รู้ว่าเป็นการกระทำของโรเจอร์ อีกฝ่ายหลอกล่อเด็กนักเรียนชายมาที่นี่ เขาใช้ความหล่อกับหน้าที่การงานของตนเพื่อกินเด็กในโรงเรียน
- ผู้เขียน
