“สบายดีค่ะพี่ราช นี่ก็ลูกคนที่สองของรำเพยค่ะ” คนตอบมีสีหน้ายิ้มแย้ม ขณะตบก้นเจ้าตัวน้อยอย่างรักใคร่เอ็นดู
“พี่ซื้อของมาฝากครับ” จอมราชื่นถุงใบใหญ่ให้รำเพย เธอรับไปถือเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณอย่างเกรงใจ
“ขอบคุณนะคะพี่ราช ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยค่ะ ทีหลังไม่ต้องซื้อมาก็ได้ค่ะ รำเพยเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ พี่ซื้อเสื้อผ้ามาฝากเจ้าตัวเล็กทั้งสองด้วย ได้ข่าวว่าคนโตก็สี่ห้าขวบแล้วใช่ไหมครับ มีพวกขนม ของเล่น แล้วก็พวกอาหารบำรุง ในถุงอีกใบเป็นเสื้อผ้าของรำเพยนะครับ”
“คนพูดมีสีหน้ายิ้มแย้มเอื้อเอ็นดู” ถึงเขาจะไม่ได้ครองรักกับเธอ เขาก็ปรารถนาดีกับเธอเสมอไม่เคยเปลี่ยน ยินดีที่เธอมีความสุขกับครอบครัว มีลูกน้อยน่ารักให้ชื่นชม
“เอาของมึงกลับไปเลย ไม่ต้องเอามาฝากเมียกู เมียกูไม่ได้ต้องการของอะไรจากมึง” ประโยคแข็งกระด้างนั้นคือไกรวิช สามีของรำเพยที่เดินขึ้นมาบนบ้านด้วยสีหน้าถมึงทึง
“พี่ไกร!” รำเพ
