คุณคานส์ขับรถมาถึงที่บ้านของฉันโดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ ฉันเองที่เลือกจะเงียบเพราะไม่อยากรู้สึกหงุดหงิดไปมากกว่านี้
“คุณหนูลุงก็คิดว่าใคร” ลุงปลูกเดินมาที่รถ พอเห็นว่าเป็นฉันก็ยิ้มดีใจใหญ่
“พ่ออยู่บ้านไหมคะลุง”
“พ่อกำนันอยู่ในบ้านครับคุณหนู”
“เดี๋ยวหนูไปหาพ่อก่อนนะคะ”
พูดจบฉันก็รีบเดินเข้าบ้านโดยที่ไม่ได้รอคุณคานส์ พอเข้ามาในบ้านเห็นพ่อกำลังนั่งดูทีวีอยู่ฉันก็รีบวิ่งไปกอดพ่อทันที
“อลิชคิดถึงพ่อที่สุดเลย” พ่อทั้งตกใจและดีใจที่เห็นฉัน เพราะมาครั้งนี้ฉันไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะมา
“จะมาทำไมถึงไม่บอกพ่อก่อน พ่อจะได้เตรียมกับข้าวที่ชอบไว้ให้”
“มันกะทันหันน่ะค่ะ” ฉันบอกพร้อมกับผละกอดออกแล้วนั่งลงข้างๆ กับพ่อ ส่วนคุณคานส์เขาก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
“มีธุระอะไรถึงลงทุนมาหาฉันถึงที่บ้าน” น้ำเสียงที่พ่อพูดกับฉัน กับน้ำเสียงที่พ่อพูดกับคุณคานส์มันแตกต่างกันสิ้นเชิง
“ลูกเขยอย่า
