จนกว่าจะรัก

ตอนที่7ชอบนะ

" ไม่อยากเป็นพี่ชายแล้ว " เมื่อปล่อยให้ปากเป็นอิสระ เสียงแหบทุ้มก็เอ่ยขึ้น ตากลมโตของคนตรงหน้ามองเขาด้วยใจที่เต้นแรง ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มเห่อแดงเพราะความเขินที่พึ่งจะเสียจูบแรกให้หนุ่มหล่อที่เธอไม่คิดอาจเอื้อม ตอนนี้เขากำลงัทำเธอหวั่นไหวอีกครั้ง

" แล้วจะเป็นอะไรคะ " เสียงหวานถามออกไปอย่างใสซื่อ ก่อนจะได้รอยยิ้มร้ายกลับมา

" ให้เป็นอะไรได้มากกว่าพี่ชายมั้ย " เขาโน้มตัวลงจนใบหน้าเสมอกับเธอถามด้วยสายตาหวาน

" อื้อออ พี่เดย์ " มือเล็กผลักใบหน้าหล่อออกห่างเพราะเขาเอาแต่จ้องเธอราวกับเสือที่กำลังจ้องตะคุบเหยื่อ คนตัวเล็กเขินตัวบิดแกล้งเดินหนีไปนอกระเบียง ตามมาด้วยคนตัวโตที่ยืนพิงหลังกับระเบียงมองเธอไม่วางตา

" ชอบนะ " เสียงแหบเอ่ยออกมาแผ่วเบา

" อะไรนะคะ " สายตาหันไปจ้องคนด้านข้างที่เฉไฉมองไปทางอื่น

" ห้ะ " คนตัวโตทำอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผิงผิงพาร์ท

หลังจากที่เสียจูบแรกให้พี่เดย์ ฉันอยากะกรี๊ดออกมาดังๆให้รู้แล้วรู้รอดแต่ต้องเก็บทรงก่อน ตอนนี้ภายในใจมันอึดอัดแบจะระเบิดออกมาแล้ว คิดว่าจะออกมาสูดอากาศริมระเบียงให้หายเมาสักหน่อยเขากลับเดินตามมาแถมยังมาพูดอะไรกำกวมแบบนี้

" อะไรเมื่อกี้ หนูได้ยินพี่พูด ยังจะมาทำไม่รู้ " ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติไม่ให้เขารู้ว่าตอนนี้เขาทำฉันแทบจะคลั่งแล้ว

" เปล่าไม่ได้พูด " ชิ ฉันจิปากเบาๆจนเขายิ้มทะเล้นก่อนจะหันมองวิวในเมืองยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงไฟ บนถนนยังมีรถวิ่งไปมาไม่ขาดสายเป็นเมืองที่ไม่หลับไม่นอนจริงๆ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อผ่อนคลายกับเรื่องราวที่ผ่านมา ความรู้สึกดีที่มีให่ไอ้ฟอร์ดมันถูกล้างไฟหมดจากความเลวที่มันจะทำกับฉัน ถามว่าเสียใจมั้ย เสียใจที่ตัวเองพลาดเอาความรู้สึกตัวเองลงไปเล่นด้วยต่างหาก แต่กับคนด้านข้างมันบอกไม่ถูกว่าคือความรู้สึกแบบไหน ฉันรู้สึกปลอดภัย และอบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้พี่เดย์ เขาคอยดูแลฉันอย่างดีคอยแคร์ความรู้สึกของฉันตลอด เมื่อกี้ฉันยังปล่อยให้เขาฉกจูบไปจากฉันง่ายๆอีก พอคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าก็เริ่มแดงฉ่าขึ้นมาอีกรอบ พอหันกลับไปหนุ่มหล่อด้านข้างก็ไปนั่งที่โต๊ะตัวที่ฉันนั่งจิบเบียร์ แถมยังเอาแก้วที่ฉันกินแล้วไปดื่มเองอย่างไม่รังเกียดอีก

" เดี๋ยวเอาแก้ใหม่ให้ " ฉันพยายามยื้อแย่งแก้วจากมือใหญ่แต่เขากลับโยกหนีอย่างไม่ยอม จนฉันเองที่ต้องยอมแพ้ให้กับเขา

" พอแล้ว ที่เหลือพี่ปิกเกมส์ให้ " เมื่อเขาเห็นว่าฉันกำลังจะเทเบียร์ลงแก้วใหม่ก็พูดขัดขึ้นทั้งยังเอื้อมมือมาแย่งแก้วไปอย่างง่ายดาย ฉันทำหน้ามุ่ยใส่เขาก่อนจะนั่งลงตรงข้ามมองเขาดื่มคนเดียว

" หิวมั้ยคะ " เมื่อมองดูเวลาก็ดึกมาแล้ว จำได้ว่าพี่เดย์ยังไม่ได้ทานอะไร อาหารที่สั่งมาฉันก็เอาไปแช่ตู็เย็นไว้กะว่าเวลาจะกินค่อยอุ่นอีกที

" นิดนึง " เขามองหน้าพร้อมกับตอบออกมา

" เดี๋ยวหนูไปอุ่นมาให้ รอแปป กินด้วยกันนะ " ฉันเอ่ยบอกเขาก่อนจะลุกจากเก้าอี้ไปเอาอาหารมาอุ่น

" อืมมม กินกัน "

" ห้ะ " เหมือนฉันได้ยินอะไรแว่วๆเลยหันกลับไปถามคนที่นั่งอยู๋แต่เขากลับทำราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวตัวเล็กที่เขารู้สึกดีด้วยตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ใบหน้าหล่อปรากฏรอยยิ้มเอ็นดู เขายืนมองดูเธออุ่นอาหารด้วยไมโครเวฟทั้งยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีต่างจากเด็กขี้แยเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

" อุ้ย ตกใจหมด " ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อกำลังเต้นตามจังหวะเพลงที่เธอฮัมดนตรี หมุนตัวกลับมาพบกับชายหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่ก่อนแล้ว

" หึ เมื่อไหร่จะได้กิน " หญิงสาวมองกน้าเขามุ่ยๆก่อนจะรีบเปิดดูอาหารว่าร้อนพอทานได้รึยัง

" โอ้ยยยยยย ๆๆๆๆ " ขณะที่ทำกำลังจะหยิบชามออกจากไมโครเวฟหญิงสาวก็ร้องลั่นเพราะเธอดันไม่ใส่ถุงมือกันความร้อน

" เห้ยยยยย " เดย์ที่ยืนมองอยู่รีบเข้าไปรับชามวางบนโต๊ะก่อนจะจับมือเล็กมาดูด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับเป่าให้เหมือนกับปลอบเด็กน้อย

" เจ็บมั้ยเนี่ย " คำถามเกิดขึ้นก่อนที่สายตาทั้งคู่จะสบกัน ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายไปมาแต่ปากเม้มแน่นราวกับกำลังกลั้นความแสบเอาไว้ลึก ร่างใหญ่ดึงเธอออกมานั่งลงที่โต๊ะตัวเดิมก่อนที่เขาจะตามไปเอาอาหารออกมาวางให้ จากที่เธอต้องบริการเขาตอนนี้กลับเป็นว่าเขาต้องบริการเธอแทน

" มียามั้ย " เขาเอ่ยถามเมื่อมองดูรอยแดงที่มือตอนนี้บางจุดมันเริ่มพองขึ้นมา

" ไม่แน่ใจ " เสียงหวานเอ่ยตอบพร้อมกับมองไปยังกล่องยาในตู้วางทีวี พี่เดย์เดินไปหยิบกล่องยามาก่อนจะเปิดค้นดู บังเอิญมียาทาแก้พุพอง แสบร้อนอยู่พอดี มือใหญ่จับมือเล็กวางแผ่วเบาก่อนจะเริ่มทายาบริเวณที่แดงและพองจนทั่ว ปลายนิ้วถูวนๆแบบอ่อนโยน

" จุ้บบบบ ขอบคุณนะคะ " ริมฝีปากเล็กสัมผัสลงที่แก้วมเนียนของชายหนุ่มแผ่วเบาพร้อมกับคำขอบคุณ เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหวาน ที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มหวานพร้อมแววตาซาบซึ้งถูกส่งมอบต่อหน้า จนหัวใจแกร่งเริ่มเต้นแรงอีกครั้งก่อนที่เขาจะก้มลงทายาอีกรอบ มุมปากยกยิ้มอย่างพอใจ

" เดี๋ยวพี่ล้างให้ มือเจ็บอยู๋ " ชายหนุ่มเอ่ยพูดพร้อมกับเดินไปแทรกที่อ่างล้งจาน

" เกรงใจค่ะ "

" ไม่เป็นไร ที่ทำได้ ทำประจำ " เขามองเธอพร้อมรอยยิ้มก่อนที่จะดันตัวเธอให้ออกไปรอห่างๆ

หลังจากที่ทานข้าวเส็จ เดย์ก็เก็บกวาดเสร็จสับก่อนจะมองหาหญิงสาวไม่เจอจึงเดินตามเข้ามาในครั้งเห็นเธอกลังจะล้างจานเขาจึงรีบก้าวเข้าไปยืนด้านหลังและอาสาทำเอง

" พี่กลับนะ " เมื่อเขาเดินออกมาจากครัวก็เอ่ยบอกกับหญิงสาวที่นั่งดูมือถือยู่โซฟา

" ดึกแล้ว ขับรถดีๆนะคะ " เธอลุกขึ้นเต็มความสูงแต่มันก็เพียงแค่ไหล่เขาเท่านั้น

ขายาวก้าวไปหน้าห้องก่อนจะเปิดประตูออก ใบหน้าหล่อหันลอบมองคนในห้องแบบไม่อยากจากลา

" พี่เดย์ " ชายหนุ่มหันตามเสียงเรียก

หมับบบบบ

" ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกอย่าง " เรียวแขนเล็กสีขาวนวลตวัดกอดรอบเอวสอบ ใบหน้าเล็กเอียงแนบอกที่อบอุ่น

" ไม่มีอะไรต้องเกรงใจ พี่เต็มใจนะ " มือหนายกตวัดรอบเอวอีกข้างยกมาลูบหัวแผ่วเบา

ก่อนที่คนตัวเล็กจะคลายอ้อมกอดออกช้าๆ

" ขับรถดีๆนะคะ "

" เข้าห้องพักผ่อนได้แล้ว ดึก " เขาลูบหัวเธอเบาๆอีกครั้งก่อนที่จะมองคนตัวเล็กเข้าห้อง แล้วเขาถึงจะยอมเดินจากไป

ผมขับรถกลับถึงห้องก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง ร่างของผมแทบจะหมดแรง เพราะตั้งแต่เมื่อวานพึ่งจะได้งีบไปสามชั่วโมงที่ห้องของผิงผิง ผมสอบเสร็จแล้วแต่เธอเท่าที่รู้มาเหลืออีกสองวัน ผมต้องขึ้นไปบ้านที่เชียงรายแต่ในใจอยากจะชวนพวกน้องๆไปด้วย ไม่รู้จะว่ายังไงกันบ้าง ลองถามอคิณดูก่อน หลังจากที่ผมอาบน้ำเรียบร้อยผมมองใบหน้าเหนื่อยล้าของผมหน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำเมื่อคิดถึงสัมผัสจูบที่ผมแอบฉวยโอกาสกับเธอกลับทำให้ผมมีรอยยิ้มขึ้นมา ผมอยากรู้ใจเธอจังทำไมเธอไม่ปฏิเสธผมหรือผลักไสเลย ทำให้ผมอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเธออาจจะคิดเหมือนกับผมรึเปล่า

ร่างสูงเดินไปเอนกายลงบนที่นอนสีเข้มพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่องไอจีของหญิงสาวที่ชอบลงรูกตลกๆ รอยยิ้มน่ารักทำเอาอดยิ้มตามไม่ได้ก่อนที่ตาคมจะค่อยๆปิดลงและหลับไป