ตอนที่5เข้ามาช่วย
1594 คำ
เดย์พาร์ท
ผมที่เดินเข้ามาในร้ายของเฮียนทีพี่ชายของธารา กลับพบกับหญิงสาวคุ้นตาวันนี้เธอสลัดลุคสาวแว่นที่ผมเคยรู้จักมาในลุคสาวสวย แต่คนที่นั่งกับเธอทำเอาผมต้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ท่าทีสนิมสนมนั่นมันคืออะไร เธอแอบไปคุยกับมันงั้นหรอ เนียนจนผมแทบไม่ทันสังเกตุ
" พี่เดย์ ทางนี้ " อคิณที่ยกมือเรียกผมเข้าไปยังโซน VIP ที่ห่างกับโต๊ะของเธอไม่มาก ผมเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อไม่ให้เธอเห็นผม จะว่าผมอยากเสือกเอก็ได้ ผมอยากแอบฟังเธอคุยกับมัน
" ทำไมมาช้าวะ " เฮียนทีเอ่ยถามผม
" อ่อ เจอคนรู้จักครับ " ผมบอกกับเฮียพร้อมกับส่งสายตามองไปที่โต๊ะโดยที่อคิณมองตามอย่างรู้ทัน ก่อนที่จะหันมองผมคืนอย่างรู้กัน
" อย่างกั๊กบอกเฮียมา " เฮียนทีกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่พร้อมเค้นจากปากผม ผมจึงเล่าให้เฮียฟังรวมถึงความรู็สึกของผมที่มีต่อผิงผิงซึ่งเรื่องนี้อคิณมันรู้อยู่แล้วเพราะผมเคยปรึกษามันอยู่บ่อยๆ
" จับตาดูโต๊ะนี้ไว้ ถ้ามีอะไรผิดปกติกันผู้หญิงออกมา " เฮียนทีสั่งกาดในร้านไว้ ก่อนที่ผมจะเริ่มคุยกับเฮียนทีและอคิณและก็ลอบมองเธออยู่ตลอด เมื่อเห็นว่าเธอดื่มเพียงน้ำผลไม้ค่อยสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย ผมกลัวเธอโดนมันมอม จนตกดึกเกิดเหตุชุลมุนถ้าไม่มีใครสังเกตุก็จะไม่รู้
" มึงมายุ่งทำไมวะ เป็ฯแค่การ์ดมีสิทธิ์อะไร " ไอ้ฟอร์ดมันโวยวายทันทีที่โดนกาดจับล็อคแขนไว้
" เอามันไปหลังร้าน " เฮียนทีลุกเดินมายังโต๊ะสั่งกาดด้วยท่าทีปกติเพราะไม่อยากให้แขกคนอื่นๆตกใจ
" ผิงผิง ผิงผิง " คนตัวเล็กของผมที่นั่งคอพับกับโซฟาสีดำ ใบหน้าแดงก่ำ ตากลมโตที่ปรือหวานจนผมแปลกใจเพราะเธอดื่มแค่น้ำผลไม่ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ได้ ผมจึงรีบเข้าไปประคองเธอเรียกเท่าไรคนตัวเล็กก็ไม่ตอบ
หลังร้าน
" มันทำอะไร " เอ๊ยนทียืนล้วงกระเป๋าถามกาดด้วยท่าทีน่าเกรงขาม
" หยอดยาครับนาย " กาดเอ่ยเสียงเข้ม
" มึงเอาไงเดย์ " ผมที่ยืนประคองผิงผิงไว้ในอ้อมกอดยืนมองมันด้วยแววตาเหี้ยม ในใจตอนนี้อยากจะกระทืบมันให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็อยากพาคนตรงหน้าไปโรงพยาบาลก่อน
" เฮียจัดการให้ผมที "
" มึงจะมายุ่งทำไมวะ " ฟอร์ดที่โดนกาดล็อคในท่านั่งตวาดเสียงแข็งมาหาพวกผม
" มึงมันเหี้ย ไอ้ฟอร์ด " ผมเอ่ยกับมันเสียงต่ำ
" มึงแค้นที่กูเอาเมียมึงไปหรอวะ เลยจะแก้แค้นกูใช่มั้ย " มัยเอ่ยพร้อมน้ำเสียงปนขำ
" มึงกล้ามากที่ทำกับน้องกูแบบนี้ " ผมวางผิงผิงให้กับอคิณก่อนจะเดินเข้าไปหามัน
พลั้วววววววววว
ผมส่งกำปั้นหนักทักทายมันสุดแรงร่างของมันเซล้มตามแรงของผม กาดจับมันขึ้นมาอยู่ในท่าเดิม ใบหน้าขาวของมันแดงช้ำจากแรงปะทะ
" หึ น้องมึงมันยั่วเอง กูไมได้ทำอะไรเลย "
พลั้วะะะะะะะะ
ผมอดไม่ได้กระแทกหมัดลงไปซ้ำ ก่อนที่ใบหน้าของมันตอนนี้มีเลือดซิบออกมาที่มุมปาก
" ผมฝากเฮียจัดการด้วยนะคับ ผมพาน้องไปโรงพยาบาลก่อน " ผมอุ้มผิงผิงที่ไร้สติออกทางด้านหลังร้านไปขึ้นรถที่จอดดอยู่ไม่ไกล
" ผิงได้ยินพี่มั้ย " ผมวางเธอบนเบาะก่อนพยายามเรียกเธออีกครั้ง ตาหวานปรือมองผมเล็กน้อยพร้อมกับหยดน้ำตาไหลลงหางตา
" พี่เดย์ " เสียงเรียกผมเบาแทบไม่ได้ยินทำเอาใจผมสั่นไหวเป็นห่วงเธอ
" พี่พาไปโรงพยาบาลนะ ใจเย็นๆนะ " ผมคาดเข็มขัดให้เธอก่อนจะรีบเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ
ผมรีบขับรถออกไปมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
" พี่เดย์ ผิงอยู่ไหน " เธอพยายามมองรอบๆอย่างงงๆเอ่ยถามผม
" บนรถพี่ พี่จะพาไปโรงพยาบาลนะ " ผมเอื้อมมือไปจับใบหน้าเธอปัดผมออกจากใบหน้าจิ้มลิ้มให้
" พี่เดย์ ผิงร้อน อื้ออออ " มือเล็พยายามปัดป่ายพยายามดึงเข็มขัดออก จนผมต้องชะลอความเร็วเอื้อมมือไปจับห้ามไว้ แต่มันดันพลาดไปโดนหน้าอกของเธออย่างไม่ตั้งใจ ก่อนจะจอดรถเรียบข้างทางหน้าสวนสาธารณะก่อนถึงโรงพยาบาล
" ผิงผิง ฟังพี่ อีกนิดเดียงถึงโรงพยาบาลแล้ว " ผมล็อคแขนเธอไว้แนบข้าง แต่เหมือตคนตรงหน้าผมจะไม่ได้ยิน ใบหน้าแดงฉ่าน ลมหายใจร้อนๆถูดพ่นออกมาถี่ๆจนผมรู้สึกสารเธอจับใจ ทั้งแค้นไอ้ฟอร์ดอยากจะฆ่ามันให้ตายนะตรงนี้
" พี่เดย์ ฮืออออ "
" ผิง ใจเย็นฟังพี่ "
" พี่เดย์ ผิงว่าผิงโดนยาแน่เลย " เธอจ้องหน้าผมที่อยู่ไม่ห่าง
" เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาล อดทนหน่อยนะ " มือของผมปัดผมออกจากใบหน้าที่ผมหวงแหน มองเธอด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
รถถูกมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลไม่นานก็ถึงจุดหมาย เวรแปลเข้ามารับรวดเร็วก่อนจะเข็นหญิงสาวเข้าห้องฉุกเฉินโดยที่เดย์คอยจับมือเธอไม่ห่าง
" อดทนหน่อยยะ เดี๋ยวก็หายแล้ว " เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาสั่นไหว
" พี่เดย์ ฮึกกกก " ได้ยินเพียงแค่นั้นเธอก็ถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินไปลับตา
เดย์ที่สวมเพียงเสื้อยืดสีดำและกางเกงยีนส์ยืนรออย่างพะว้าพะวง ใบหน้าหล่อตี๋กังวลอย่างเห็นได้ชัด
" ญาติคนไข้ ยื่นเอกสารที่ห้องบัตรนะคะ " เดย์เดินกลับไปเอาบัตรประชาชนของผิงผิงในรถก่อนจะมายื่นที่ห้องบัตรของโรงบาล กลางดึกมีแค่เจ้าหน้าที่เวรอยู่ จึงใช้เวลาไม่นานนัก พอกลับมาผิงผิงก็ถูกย้ายเข้ามาในห้องพักผู่ป่วยแล้ว เตียงตึกผู้ป่วยหญิงเรียงราย เดย์มองหาร่างคุ้นตาอยู่นาน จนพบเธอที่นอนหลับสนิทอยู่เตียงริมสุดของห้อง
มือใหญ่จับใบหน้าอย่างหวงแหน สายตาสั่นระริกพร้อมกับใจที่เจ็บแปรบๆขึ้นมา
" ขอย้ายเข้าห้องพิเศษได้ไหมครับ "
" ต้องรอเป็นพรุ่งนี้เช้าค่ะ " พยาบาลเอ่ยบอก เดย์จึงนั่งข้างเตียงเฝ้าผิงผิงที่หลับพริ้มอยู่ไม่ห่าง
เขาแทบไม่ได้หลับตานอนเลยสักวิ มือใหญ่จับกุมมือเล็กอย่างเป็นห่วง
ผิงผิงงพาร์ท
หลังจากภาพสุดท้ายที่จำได้คือพี่เดย์บอกจะพามาโรงพยาบาล ฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย จนตอนนี้ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน ห้องสีขาวมีม่านทั้งยังมีถุงน้ำเกลือห้อยอยู่ เมื่อจับคิดประติดประต่อกันก็น่าจะเป็นโรงพยาบาลสินะ เมื่อจะขยับมือแต่กลับรู้สึกหนักจนต้องหันมามองก็พบกับบุคคลที่คุ้นตาผมดำฟุบข้างเตียง แถมยังจับมือฉันไว้แน่น
" พี่เดย์ " เสียงเล็กเบาเอ่ยเรียก เขาที่หยัดตัวขึ้นช้าๆก่อนจะสบตาเข้ากับฉันพอดี
" ผิง เป็นไงบ้าง ยังเวียนหัวมั้ย เจ็บตรงไหนมั้ย " เขาจับแขนฉันพลิกไปมา ทั้งยังจับใบหน้าหันไปมา ฉันที่อึ้งอยู่จนพูดไม่ออกเมื่อรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่เขามีต่อฉันมันมากมายเหลือเกิน
" พี่เดย์ ผิงไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ " ฉันจับมือของเขาไว้แน่นก่อนจะพูดบอก สายตาที่เขามองมามันทำให้ฉันแอบคิดแต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้
" พี่เดย์ได้นอนบ้างมั้ยคะ ผิงทำให้พี่เดย์ลำบากอีกแล้ว " ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด
" แค่เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว หิวมััย "
" หิวน้ำค่ะ " พี่เดย์หยิบแก้วน้ำให้ฉันจิบเล็กน้อยก่อนจะนั่งมองฉันนิ่งอย่างเดิม แต่สายตาพี่เขามันมีอะไรแปลกจนฉันรู้สึกได้
ในช่วงสายหมอมาตรวจก่อนที่จะให้กลับบ้านได้เพราะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดีที่มันใส่ยาให้ไม่เยอะน่าจะเพราะมันทำแบบนี้บ่อยจนรู้ว่าต้องใช้ยาขนาดไหนถึงไม่เป็นอันตราย
เดย์ที่คอยดูแลไม่ห่างทั้งยังแวะซื้อของกินให้มากมายราวกับต้องกินทั้งอาทิตย์
" พี่เดย์ขึ้นไปก่อนมั้ยคะ " ฉันเอ่ยถามเมื่อมองดูใบหน้าอ่อนเพลียของเขา
" จะดีหรอ "
"ค่ะ พี่เดย์ก็เหมือนพี่ชายของผิง ไม่มีอะไรให้ต้องคิดมากค่ะ " ใจดวงน้อยจุกแปลกๆเมื่อย้ำคำว่าพี่ชาย
ฉันเดินนำพี่เดย์เข้าตึกก่อนจะแตะคีการ์ดขึ้นลิฟท์ไปยังชั้น5ที่ฉันพักอยู่ พี่เดย์เดินหิ้งถุงของกิน น้ำ ที่เขาซื้อมาเดินตามเงียบๆ ฉันมองเขาผ่านกระจกในลิฟท์จนอดยิ้มให้กับความเอาใจใส่ของพี่แกไม่ได้
- ผู้เขียน
