“ลงไป อย่าจองเวรจองกรรมต่อกันมากไปกว่านี้เลยขอร้อง”
“ไม่ลงครับ ไม่ลงไม่ไปไหนแล้วต่อไปก็จะตามหยีแบบนี้ไปทุกที่ด้วยครับ” เขาตอบแล้วก็ยิ้มแก้มแทบปริ
“เพื่ออะไร!”
“เพื่อกันไม่ให้หมาตัวไหนมันมาตามจีบเมียพี่ได้อีก จบไหมคะที่รัก”
“พี่กันต์หยีขอร้อง...ได้ไหม” ฉันลดน้ำเสียงลงแล้วก็หันไปมองหน้าขอร้องเขาจริงจัง อึนมึนซึนขนาดนี้อย่าพยายามโหวกเหวกโวยวายต่อเลยค่ะ มันไม่ได้ผลหรอกฉันรู้ดีแก่ใจ
“พี่ให้ไม่ได้ครับ พี่ไม่มีทางยอมให้หยีไปคบใครแน่นอน” เขาเองก็ปฏิเสธเสียงหนักแน่นกลับมาเหมือนกัน
“ทำไม? พี่กันต์บอกหยีได้ไหมว่าพี่กันต์ต้องการอะไร พี่กันต์ยังเล่นสนุกไม่พอเหรอคะ” ฉันพูดแล้วเสียงก็เริ่มสั่นขึ้นมาดื้อ ๆ
“พี่...หยีเป็นเมียพี่ พี่ไม่มีทางให้เมียตัวเองไปคบกับคนอื่น” ฮะ? นี่เหรอคือเหตุผล การข่มขืนผู้หญิงมันเรียกว่าเป็นเมียได้ด้วยเหรอ? การจะเรียกหรือนับใครสักคนเป็นเมียมันควรจะเกิดจากความเต็มใจมากกว่
