-วันต่อมา-
“ยังไม่ไปมหาลัยอีกเหรอวะ” ผมเปิดประตูออกมาจากห้องนอนก็เจอไอ้พี่ชายแฝดนรกของผมยืนพิงผนังข้างประตูห้องของผมอยู่
“ยัง รอคุยกับมึง” มันขยับตัวยืนหันหน้ามามองผมหน้าตาจริงจัง
“คุย? นี่มึงยืนรอกูนานรึยัง” ท่าทางมันเหมือนยืนรอนานแล้วนะครับเพราะหน้าตาเริ่มไม่สบอารมณ์
“เกือบสิบนาที ช่างแม่งเหอะกูผิดเองที่ไม่เคาะเรียกเลยต้องยืนรอนาน” มันตอบผมแล้วก็เบ้ปากนิดหน่อยเหมือนไม่ใส่ใจกับเรื่องที่ต้องยืนรอผมนานเกือบสิบนาที
“มึงไม่ผิดครับไอ้กราฟแต่มึงโง่ต่างหาก มีอะไรก็รีบพูดมากูจะได้ไป” พอผมพูดจบหน้าตาไอ้กราฟก็จริงจังมากกว่าเดิม
“มึงเห็นแล้วใช่ไหม?”
“อืม” รำคาญว่ะทำไมต้องมีคนมาพูดเรื่องน่าหงุดหงิดแต่เช้าด้วยวะ
“ถ้าเขาไม่เลือกมึงมึงก็ต้องยอมรับ” ไอ้กราฟทำหน้าซีเรียสเหมือนกำลังกลัวว่าผมจะหึงโหดแล้วตามไปฆ่าสองคนนั้นอย่างนั้นแหละ ใครจะบ้าทำล่ะครับไอ้นี่ก็เวอร์ไปถึงกับต้องมารอคุยกับผมตั้งแต่เช้าเ
