ก๊อก ๆๆ
“คะคุณกันต์ คุณกันต์มีอะไรให้ป้ารับใช้คะ” เวลานี้มันเที่ยงคืนแล้วแต่ผมนอนไม่หลับ สิ่งที่ผมเก็บเอาไว้แล้วก็สงสัยมานานมันทำให้ผมทนเก็บไอ้ความคิดบ้า ๆ ของตัวเองเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป
“รอผมแป๊บหนึ่งครับป้าจันทร์” ผมบอกป้าจันทร์แม่บ้านที่อยู่ที่นี่มานานตั้งแต่ผมยังไม่เกิดแล้วก็เดินไปห้องฝั่งตรงข้าม
ก๊อก ๆๆ
“ป้าศรีครับ”
ก๊อก ๆๆ
“ค่า ฮ้าว~ คุณกันต์เรียกป้ากลางดึกมีอะไรรึเปล่าคะ” ป้าศรีเดินสะลึมสะลือออกมาจากห้อง พอออกมาผมก็เลยดึงมือป้าศรีให้มายืนข้างป้าจันทร์ทำให้เกิดความงงกันทั้งสองคนว่าผมจะทำอะไร
“เอ่อ คุณกันต์มีอะไรเหรอคะ”
“มองหน้าผมระหว่างที่คุยแล้วก็ห้ามหลบสายตา” ผมจ้องหน้าสองป้าเขม็งจนทั้งสองคนไม่กล้าหลบสายตาตามที่สั่งได้แต่ทำหน้าหวาดหวั่นใจ
“คุณกันต์มีเรื่องอะไรเหรอคะ” ป้าศรีถามผมเบา ๆ
“ผมเป็นลูกของพ่อแม่จริง ๆ หรือมีแค่ไอ้กราฟคนเดียวที่เป็น” ผมโพล่งคำถามออกไปเพราะไม่ต้องการ
