“ปั้นหยา~ อยู่ที่ไหนทำไมไม่โทรมาหาหยีเลย” ประโยคแรกที่ฉันคุยเพื่อนรักหลังจากที่ชีกดรับสายเพราะปั้นหยาหายไปตั้งแต่วันศุกร์ หายไปไม่ติดต่อฉันเลย ไม่โทรไม่ไลน์ไม่ออนอะไรทั้งสิ้น ปกติปั้นหยาจะทักมาหาฉันทุกวันแต่ครั้งนี้ตั้งแต่วนศุกร์จนตอนนี้เย็นวันอาทิตย์แล้วก็ไม่ติดต่อหาฉันเลยสักช่องทางเดียว
(หยากลับมาที่บ้านน่ะแต่ตอนนี้กำลังกลับกรุงเทพแล้ว ขอโทษน้าพอดีมีเรื่องยุ่ง ๆ นิดหน่อยเลยไม่ได้โทรหาหยีเลย)
“อ้าวมีเรื่องอะไรรึเปล่า” พอบอกว่ามีเรื่องยุ่ง ๆ ฉันก็รู้สึกป็นห่วงขึ้นมา
(เอ่อ...ตอนนี้ไม่ค่อยสะดวกเล่าน่ะ เดี๋ยวเจอกันที่มหาลัยหยาจะเล่าให้ฟังนะ)
“โอเค ๆ พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยนะ”
(จ้า)
หลังจากติดต่อเพื่อนรักคนสวยที่หายไปไม่ยอมติดต่อได้ยาหยีคนสวยกว่าคนนี้ก็สบายใจ ถ้างั้นทำงานบ้านดีกว่าค่ะ อยู่บ้านเล็กกลางเมืองใหญ่คนเดียวมันลำบาก เรียนก็หนัก รถก็ต้องขับ ผ้าก็ต้องซัก บ้านก็ต้องถู หิวยังต้องหาก
