“องค์หญิงชิงเชียง! ชิงเชียง!” สุรเสียงรับสั่งชื่อหญิงสาว
พระนางย่อพระวรกายลงนั่งพลางยกพระหัตถ์ตบเข้าที่ใบหน้างามซ้ายขวาไปมาเบาๆ เพื่อทำให้นางฟื้นคืนสติขึ้นมา แต่ท่าทางหญิงงามตรงหน้าพระพักตร์ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนสติขึ้นมาแต่อย่างใด
“แย่แล้วไม่ฟื้นเลย” รับสั่งสุรเสียงพึมพำ
“เจ้าทั้งสองจงปล่อยองค์หญิงชิงเชียงมาให้ข้า แล้วรีบไปตามเหล่านางกำนัลมาทางนี้เพื่อนำไปประทับที่ตำหนักหยางเฟิ่ง เร็วๆ เข้า!”
ทว่ายังมิทันที่ทหารหลวงจะไปตามเหล่านางกำนัลตามรับสั่ง พลันเสียงตะโกนดังก้องมาทางตำหนักจันทราขึ้นมาทันที
“ชิงเชียง!!!” องค์ชายรูปงามตะโกนพระสุรเสียงกึกก้อง
เมื่อทรงทอดพระเนตรจากระเบียงห้องพระบรรทมพบว่าโฉมงามกำลังนอนหมดสติอยู่ในอ้อมพระกรของเหยี่ยนฮองเฮา
องค์ชายหนุ่มมิรอช้ารีบรุดเสด็จออกจากห้องพระบรรทมของพระองค์ทันที แม้พละกำลังจะยังมิฟื้นคืนกลับมาแต่ก็ทรงพาพระวรกายออกจากพระตำหนัก
“เจ้าอย่าลงม
