“แคว้นฉิน! คุณบอกว่าผู้คนในแคว้นฉินอย่างนั้นเหรอคะ... แล้ว... แล้วคุณ... คุณเป็น...” หญิงสาวพูดได้เพียงแค่นั้นก็ต้องหยุดชะงักไปต่อไม่ได้ซะงั้น พร้อมเสียงของคนตรงหน้าเธอเอ่ยแทรกดังขึ้น
“ข้ามีนามว่า ฉินเสวี้ยนกง มีฐานะเป็นองค์ชายรองแห่งแคว้นฉิน และสิ่งที่เจ้าถามว่าทำไมที่นี่คือกลางคืนและด้านนอกคือกลางวัน ข้าไม่เข้าใจคำถามของเจ้าหรอกนะ เพราะแคว้นฉินในเวลานี้คือเวลากลางคืนและอยู่ในรัชสมัยการปกครองของฉินมู่กง ซึ่งเป็นพระบิดาของข้า
ชิงเชียงถึงกับนิ่งงันไปเลยทีเดียวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไปพร้อมๆ กัน
“คุณมีนามว่า ฉินเสวี้ยนกง!” เธอถามย้ำกลับไป
“ถูกต้อง!” พระองค์รับสั่งตอบกลับมาแผ่วเบาพร้อมรับสั่งแทรกขึ้น
“หรือเจ้าจะเรียกข้าว่า อิ๋งไค่ ก็ได้
“อิ๋งไค่!” เธอเอ่ยย้ำพระนามเดิมตามรับสั่ง
“และที่นี่คือแคว้นฉิน ซึ่งอยู่ในยุคสมัยของฉินมู่กง พ่อของคุณ” เธอใช้คำและภาษาการพูดในยุคปัจจ
