Beautiful and Handsome 05 งานแกลลอรี่
1628 คำ
อาทิตย์ต่อมา...
ตระกูลฮันน่า
“วันนี้ก็ไม่มีใครอยู่?” ฉันเดินลงมาจากห้องนอนกลางดึกหลายวันแล้วที่พ่อกับพี่ฮันเตอร์ออกไปทำงานแต่เช้าและกลับบ้านดึก บางวันก็ไม่กลับเลยด้วยซ้ำพวกเขามีปัญหาอะไรกันหรือเปล่านะ?
“พ่อคะ...พี่คะ...” ฉันตะโกนเรียกเนื่องจากไปที่ห้องทั้งคู่มาแล้วไม่เจอเผื่อว่าจะกลับมาแล้วและยังอยู่ด้านล่างแต่ไม่มีตอบรับเลย
บรื้นนนนน~ เสียงรถของเข้ามาฉันมองดูเวลาตอนนี้ห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืนแล้ว
“พี่คะ...” ฉันเรียกพี่ที่เดินเข้าบ้านอย่างเหนื่อย ๆ เพราะทำงานหนัก
“ยังไม่นอนอีกเหรอคนสวย?”
“ฮันน่านอนไม่หลับมาหลายวันแล้วเพราะพี่กับพ่อไม่กลับบ้าน T^T” หมับ! ฉันเข้าไปกอดพี่ฮันเตอร์
“ขอโทษนะที่ช่วงนี้เราไม่มีเวลาให้คนสวยเลย...” พี่ฮันเตอร์ลูบผมและแผ่นหลังของฉัน
“เกิดอะไรขึ้นกับบริษัทหรือเปล่าคะ?”
“....” พี่ฮันเตอร์เงียบฉันไม่ได้โง่นะที่จะไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังมีอะไรเปลี่ยนแปลง ทางบริษัทคงกำลังมีปัญหาแน่ไม่อย่างนั้นพี่และพ่อคงไม่ทำงานกนักขนาดนี้เมื่อก่อนงานยุ่งและเยอะแค่ไหนพวกเขาก็ยังมีเวลาให้ฉัน ต่างจากตอนนี้ฉันไม่ได้หน้าพ่อและพี่มาหลายวันแล้ว
“พี่คะ...”
“ฮันน่าตั้งใจเรียนก็พอเรื่องบริษัทพ่อกับพี่จะเป็นคนจัดการเอง พี่จะไม่มีทางทำให้ฮันน่าลำบากไปนอนเถอะคนสวย” พี่ฮันเตอร์ผละออกจากฉัน
“ถ้ามีอะไรให้ฮันน่าช่วยบอกนะคะ แม้จะช่วยอะไรไม่ได้มาก”
“ไม่มีหรอกพี่จัดการได้ไม่เชื่อใจพี่หรือไง?”
“ไม่ใช่นะคะฮันน่ารู้ว่าพี่เก่งสุดยอดดด! แต่ฮันน่าก็อยากช่วยอะไรบ้างไม่มากก็น้อย”
“แค่ฮันน่าอยากช่วยพี่ก็มีกำลังใจแล้ว ฮันน่าแค่ให้กำลังใจพี่กับพ่อก็พอไม่นานทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” แววตาของพี่ฮันเตอร์เหนื่อยล้ามากคงทำงานหนักมาตลอดหลายวัน
“แล้วพ่อละคะทำไมยังไม่กลับมาอีกตอนนี้พ่ออยู่ไหน?”
“ทำงานน่ะน่าจะกลับพรุ่งนี้เช้า”
“พรุ่งนี้เลยเหรอคะ...จะทำงานกันมากไปแล้วฮันน่าเหงาและคิดถึงทุกคนนะคะ” ฉันพูดดีแบบนี้แค่กับคนในครอบครัวเท่านั้นใครไม่ใช่ก็อย่าหวังเลย
“อดทนหน่อยนะคะพี่กับพ่อกำลังพยายามอยู่...”
“ก็ได้ค่ะ” ฉันไม่อยากเซ้าซี้เลยยอมปล่อยผ่านไปแค่นี้ก็เหนื่อยจากงานมากแล้ว อย่ามาเหนื่อยกับน้องไม่ได้เรื่องอย่างฉันเลย
“เงินหมดหรือยัง?” ฉันกำลังเดินขึ้นห้องพี่ฮันเตอร์ก็ถามพ่อและพี่จะให้เงินเดือนฉันทุกเดือนแต่ฉันก็ทำงานหาเงินเองด้วย
“ต่อจากนี้พี่มาต้องให้เงินฮันน่าแล้วละ ฮันน่าจะดูแลตัวเองไม่เป็นภาระให้พี่และพ่อตั้งใจทำงานนะคะ สู้!!” ฉันไม่อยากให้พวกเขาคอยห่วงฉันงานของฉันก็คือขายงานวาดรูป รับวาดภาพ ออกแบบโลโก้ หรือรับวาดปกนิยายของบรรดานักเขียนแม้ว่าจะยังไม่มีรายได้เยอะมากแต่ก็สามารถดูแลตัวเองได้ ฉันคิดว่าตอนนี้บริษัทน่าจะกำลังวิกฤตเพราะฉะนั้นฉันต้องพึ่งพาตัวเอง
“หน้าที่ของเราคือดูแลและปกป้องนางฟ้า...” เสียงของพี่ฮันเตอร์ดังตามมาจากด้านหลัง
Isaac
เครือไอแซ็ก จำกัด
“ฮันน่า อายุ 22 ปี ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ปี 4 ของมหาวิทยาลัยศิลปะครับ พ่อของเธอคือคุณฮิตเลอร์ ส่วนแม่เสียชีวิตแล้ว โดยมีพี่ชายหนึ่งคนชื่อว่าฮันเตอร์ ตอนนี้กำลังทำบริษัทเกี่ยวการขนส่งครับแต่เหมือนว่าตอนนี้กำลังมีปัญหาอย่างร้ายแรงสถานะใกล้ล้มละลาย...” ตอนนี้ผมกำลังนั่งฟังประวัติของยัยนางฟ้าเย็นชาแม้ว่าจะหน้าสวยมากแต่เธอก็เย็นชามากเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ก้าวร้าวจนเกินไปมีความเป็นผู้ดีที่ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดีแม้ว่าจะเติบโตมากับผู้ชายอย่างพี่และพ่อก็ตาม
“เธอชอบเกี่ยวงานศิปละมากตอนนี้ก็รับวาดรูป จัดนิทรรศการบ้างแต่ไม่ได้รับความนิยมเพราะยังไม่ดังเท่าไหร่คนรู้จักตัวตนเธอมากกว่าผลงาน” ไม่แปลกเพราะว่าเธอสวยมากเลยนิ
“เธอเป็นคนฉลาดนะครับตลอดการเรียนหนังสือของเธอมานั้นได้ A มาอย่างต่อเนื่องไม่เคยตกสักวิชา เธอเป็นลูกครึ่งทั้งไทย อังกฤษและญี่ปุ่น ตอนนี้เธอพูดได้ 4 ภาษา ไทย อังกฤษ ญี่ปุ่นและฝรั่งเศษ”
“ตรงไทป์เกินไปแล้วนะยัยคนสวย” ผมยิ้มมุมปากและมือก็แกว่งไวน์ไปด้วย
“ต่อนะครับเธอมีผู้ติดตามทางโซเชียวมากกว่า 10 ล้านคนแต่เธอไม่เคยลงรูปที่ตัวเองถ่ายเลย 100% เป็นรูปจากการแอบถ่าย เธอไม่ออกงาน ไม่ทำงานบันเทิงแม้ว่าจะสวยแค่ไหน ต่อให้ติดต่อค่าตัวมาเป็นล้านเธอก็ไม่รับ”
“เหตุผลละ?”
“เธอไม่บอกไว้ครับ”
“ไปหามา”
“แต่ผมหามาแล้วครับ” ไม่ผิดหวังที่ทำงานกับผมมานาน
“ดี”
“เธอเป็นโรคกลัวกล้องครับไม่สามารถถ่ายรูปหรือทำงานเกี่ยวกับหน้ากล้องได้เลยเธอไม่ถ่ายรูปกับแฟนคลับอะไรทั้งนั้นที่ต้องถ่ายต่อหน้า ถ่ายได้รับการถ่ายรูปโดยตรงเธอจะเกิดอาการช็อกและสลบได้ร้ายแรงสุดก็อาจจะถึงชีวิตครับ เพราะงั้นรูปส่วนมากเลยแอบถ่ายมากกว่าแต่ก็ยังไม่มีใครทราบเรื่องนี้”
“ไปหาวิธีรักษามา”
“ครับ?”
“ไปหาวิธีรักษาหมอจากโลกไหนก็ได้ทำให้ฮันน่าหายจากโรคนี้...” จะมาเป็นแม่ของลูกผมไม่ควรมีโรคอะไรสิเพราะงั้นเธอต้องหายจากโรคนี้
“ครับ ผมจะพยายาม”
“ไปสืบเรื่องบริษัทของพ่อฮันน่าเพิ่มมาด้วยว่าเราสามารถแทรงแซงตรงไหนได้บ้าง”
“ครับ”
“แล้วก็...พรุ่งนี้กูจะไปเปิดงานแกลลอรี่ของนิฐา” เธอเป็นเคยเป็นคู่นอนของผมครั้งนึงแต่ไม่ได้สานต่อเธอเชิญผมไปเปิดงานและคิดว่าฮันน่าก็อาจจะไปด้วย ก็เธอชอบงานศิลปะนิ
“รับทราบครับท่านไอแซ็ก”
วันต่อมา...
งานเปิดแกลลอรี่นิฐา
ฉึบ!
แปะ! แปะ! แปะ!
“ขอบคุณท่านไอแซ็กมากนะคะที่มาเปิดงานให้ฐา ^^” เธอยิ้มให้ผมเมื่อผมเปิดงานของเธอสำเร็จ ผู้คนต่างตบมือกันใหญ่และเข้ามาแสดงความยินดี นิฐาเป็นนักวาดรูปและออกแบบแฟชั่นด้วย
“ไม่เป็นไรเธออุตส่าห์เชิญ” ผมยิ้มนิดหน่อยแบบธุรกิจ
“ค่ะ งั้นถ่ายรูปกันแล้วเดินชมผลงานของฐาหน่อยนะคะถ้าสนใจรูปไหนก็บอกได้เลยฐาจะจัดการให้^^”
“ขอบคุณแต่ผมไม่ค่อยชอบผลงานคุณเท่าไหร่น่ะ”
“เอ่อ ท่านไอแซ็กคงไม่ชอบสไตร์สีและลายเส้นของฐาสินะคะ ฐาเข้าใจค่ะ^^”
แชะ! แชะ! นักข่าวรัวกล้องกันใหญ่เมื่อเราร่วมเฟรมกันความจริงเธอก็ส่งใบสมัครเข้ามาเหมือนแถมยังประกาศซะทั่วเมืองว่าลงแข่งกับผู้หญิงทั้งโลก แถมผมยังโพล่งมางานเธอคงได้ข่าวไปใส่ตีไข่กันไม่หยุดเลยละ
“ได้ข่าวว่าคุณนิฐาก็ส่งใบสมัครเป็นแม่ของลูกไปแบบนี้มีแนวโน้นว่าคุณนิฐาจะได้รับตำแหน่งนั้นไหมคะ?” ผมมองหน้านักข่าวส่วนนิฐาบิดเขิน
“เอ่อ คือว่าฐาไม่อยากคาดหวังหรอกนะคะ”
“ครับ เพราะว่าเธอไม่ผ่านคุณสมบัติน่ะ^^ ขอตัวเดินชมแกลลอรี่นะครับงานนี้เกี่ยวกับงานศิลปะก็ควรถามเรื่องศิลปะนะครับ” และผมก็เดินชมงานโดยมีนิฐาเดินอธิบายเกี่ยวกับรูปของเธอ แต่ผมไม่ได้สนใจหรอกสายตากำลังสอดส่องว่าฮันน่าจะมาที่นี่ไหม
“ปล่อยนะคะ!” เสียงของใครบางคนทำให้ผมหันไปสนใจทันที
“คุณก็ถอดหมวกถอดแมสออกสิครับ!!แบบนี้มันเหมือนผู้ร้าย!!” รปภ.กำลังพยายามตัวจับของผู้หญิงคนนึงที่ใส่หมวกปิดหน้าและสวมหน้ากากอนามัย
“ฉันไม่ได้เป็นคนร้ายนะคะ! มันเป็นแค่การแต่งตัวเท่านั้นเอง”
“ไม่ได้ครับ! ที่นี่มีกฎชัดเจนแล้วว่าผู้ร่วมงานต้องเปิดเผลอใบหน้าเพื่อป้องกันขโมยแบบนี้มันลับ ๆ ล่อ ๆ นะคุณ!!”
“ตะแต่ฉันไม่ได้ขอโมยนะคะ!!”
“รปภ! ลากตัวออกไปได้แล้วเห็นไหมว่าท่านไอแซ็กกำลังเดิน!” นิฐาเดินเข้าไปบอก
“ฉะฉันจะออกไปเองค่ะไม่ต้องมาจับ!” เธอสะบัดมือออกทำให้แขนรปภ.ไปโดนหมวกหลุดแต่แค่หน้าครึ่งหน้าผมก็จำได้ทันที
“กับอีแค่เปิดหน้ามันจะอะไรนักแค่นี้ก็ไม่โดนไล่ออกไปแล้ว” พรึ่บ!!นิฐาเข้าไปกระชากแมสของฮันน่าออก
“คุณ 0.0” ใบหน้าของฮันน่าได้โดนพบเห็น
“ฮือ!!ฮา!!!”
“นะนั่นคนเหรอน่ะ?!” เสียงนักข่าวพูด
“นั่นมันฮันน่านางฟ้าป่ะ?!”
“จริงเหรอ?”
“มะมะไม่ใช่นะคะ!!” เธอปฏิเสธ
“ใช่สิ!!ผมจำได้ถ่ายรูปเธอเร็ว!!ไม่ได้เจอตัวง่าย ๆ นะ!!”
“ถะถ่ายไม่ได้นะ....” พรึ่บ!! แชะ! แชะ! แชะ!
นักข่าวยกกล้องขึ้นมาถ่ายรัว ๆ โดยไม่ถามต้องสมัครใจของฮันน่าเลย แม่งเอ๊ย!!เพราะแบบนี้ยัยคนสวยจะกลัวก็ไม่แปลกป่ะ!!
นี่ก็สวยเหลือเกินแม่คุณ!
- ผู้เขียน
