หน้ากากจิ้งจอก
1162 คำ
บำเรอที่ 4
หน้ากากจิ้งจอก
เพราะเล็งเซียวหมิงไว้ตั้งแต่ยังตนเองยังเป็นทารกขนอ่อนเหยาเหยาจึงสืบทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวชายหนุ่มไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวหรือกิจการร้านค้าเหยาเหยาคิดว่าตนเองรู้ดีเสียยิ่งกว่าตัวเขาเองอีกอย่างเช่นเรื่องคู่หมั้นของเขาที่แอบคบกับบัณฑิตชิวไฉนางรู้แม้กระทั่งว่าฝ่ายชายมีหัวนอนปลายเท้าอยู่ที่ใด
ใช่แล้วนี่มิใช่ครั้งแรกที่เหยาเหยาเจอพวกเขาสองคนนัดพบกัน
หลังจากเหตุการณ์ที่วัดผ่านไปเดือนกว่าคำมั่นที่เซียวหมิงขอให้นางไม่พบเขาก่อนแต่งเหยาเหยาทาตามอย่างดียิ่งที่ผ่านมานอกจากเที่ยวเล่นกับสหายนางก็มิได้แอบไปพบเขาเพื่อกวนใจสักครั้งแต่กลับคิดไม่ถึงเป็นตัวเขาเองที่ผิดสัญญาทั้งๆ ที่บอกว่าจะไม่พบกันแต่ค่าคืนนี้เขากับฉุดกระชากลากตัวนางเข้าไปยังตรอกกำแพง
“คุณชายท่านบอกไม่ต้องการพบเรา?”
คืนนี้มีเทศกาลลอยโคมเหยาเหยาขณะเที่ยวเล่นอย่างสนุกสนานอยู่กับสหายคิดไม่ถึงจะถูกชายหนุ่มสวมหน้ากากหมาป่าจูงแขนเข้าไปในตรอกมืดมิดไร้ผู้คน “…”
นี่เป็นหน้ากากที่มีขายทั่วไปในร้านข้างทางจริงๆ บนศีรษะนางก็มีรูปจิ้งจอกน่ารักซึ่งนางซื้อมาคาดไว้สวยๆ ก่อนจะถูกเขาดึงมือมา36
“เจ้าอย่าพูดมากเอากันก่อน! ข้ายิ่งไม่ค่อยมีเวลา”
เสียงเสียดสีสวบสาบขอเสื้อผ้าแม้จะมีหน้ากากปิดไว้แต่เหยาเหยายังจำเขาได้นางมือซ้ายถือขนมน้ำตาลเชื่อมมือขวาช่วยเขาปลดสายคาดเอวใช้หลังพิงกับผนังก้อนอิฐซึ่งเขาเพิ่งผลักนางไปให้ชิดติดกำแพง
“เหยาเหยาเอาข้างหลังดีกว่าท่านี้ทายาก”
หลังจากเขาถอดกางเกงในนางออกจากกระโปรงหรูฉวินความจริงเหยาเหยาคิดแอ่นสะโพกยืนยกขาให้เขาเอาจากด้านหน้าแต่คิดไม่ถึงเซียวหมิงจะเอาแต่ใจร้องขอเอานางจากด้านหลังเช่นเคย
ความจริงนางไม่ชอบท่านี้ร่างกายนางยังไม่เติบโตเต็มสาวเวลาเข้าจากด้านหลังมันรู้สึกจุกเหลือเกิน
“…”
หากแต่นางก็มิขัดใจเขายังคงหมุนตัวเข้าหากำแพงอิฐอย่างว่าง่ายโก้งโค้งในท่าค่ายันให้เขาราวกับโสเภณีชาติก่อนที่นางเคยพบเจอ
“เขย่งหน่อยใส่ไม่เข้า”
เพราะส่วนสูงต่างกันเซียวหมิงแม้ย่อเข่าลงมาก็ยังไม่ได้ระดับที่ต้องการเหยาเหยาเองก็เป็นงานมากนางได้ยินคำสั่งเขาก็เอาขนมน้ำตาลเชื่อมในมือมาคาบไว้เปลี่ยนเป็นใช้มือทั้งสองช่วยค้าเขย่งปลายเท้าแอ่นสะโพกให้ได้ระดับที่เขาต้องการ
“อืมมม อืมมม อืมมม” เพราะในปากมีสิ่งของยัดอยู่นางพอถามเขาว่า “เข้าได้มั้ยเจ้าคะ” เสียงที่ออกมาจึงมีแต่ฮึมฮัมในลำคอ
“แปะ แปะ แปะ”
เสียงกลีบท้อถูกฟาดเซียวหมิงเปิดกระโปรงนางขึ้นไปปกไว้บนแผ่นหลังใช้ท่อนเอ็นของตนตีช่องทางสวาทเพื่อเปิดทาง
“เสียวมั้ยข้าจะเข้าไปแล้วเจ้าเกาะดีๆ”
“สวบ! อืมมม แน่นดีจริงๆ เหยาเหยาเจ้าแน่นเหลือเกิน”
“พั่บๆ พั่บๆ พั่บๆ”
เพราะห่างออกไปเป็นมีเสียงดนตรีเทศกาลเซียวหมิงจึงกระแทกได้อย่างสะใจเขาไม่แม้แต่จะให้นางปรับตัวก่อนก็ออกแรงโยกซอยเอวเสยขึ้นลงรัวๆ ทันที
“อืมมม อืมมม อืมมม”
“ซีดดด...อูยยย คิดถึงเจ้านักไม่ง่ายเลยกว่าจะหาโอกาสมาเล่นกับเจ้าได้”
แรงตอดตุบๆ บวกกับการเสียดสียิ่งทาให้หัวหยักเสียวเซียวหมิงสองมือรัดเอวนางแน่นกระแทกพลางสูดปากซีดซาด พร่ำบอกว่าคิดถึงหญิงงามที่ยืนโก้งโค้งอยู่เบื้องหน้ามากเพียงใด
เนื่องจากในตรอกเปลี่ยวค่อนข้างมืดเหยาเหยาจึงไม่เกรงกลัวว่าจะมีผู้ใดผ่านมาพบเห็นความทุเรศอีกทั้งนางก็ชอบความตื่นเต้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้วถูกโยกในท่ายืนได้ไม่นานนางก็เปลี่ยนมาเป็นคลานสี่ขาปล่อยให้ชายหนุ่มเล่นกับร่างกายตนเองอย่างเอาแต่ใจ…
หลายวันผ่านไป
เมื่อมีครั้งที่หนึ่งก็ต้องมีครั้งที่สองความจริงเหลือเวลาอีกกว่าหนึ่งเดือนจึงเป็นกำหนดแต่งเซียวหมิงแต่เหยาเหยาคิดไม่ถึงเขากับมีแผนการมาเสนอบอกว่าหากใช้วิธีนี้นางทั้งไม่ต้องอับอายยามแต่งเข้าบ้านและไม่ต้องตกเป็นขี้ปากของผู้คน
บนเตียงนอนโรงเตี๊ยมแบบชั่วคราวสองขาเรียวสั่นไหวอยู่กลางอากาศระหว่างที่ออกแรงโยกเซียวหมิงก็จับขาเด็กสาวที่เขารักไปด้วยพร้อมทั้งบอกเล่าแผนการรับนางเข้าบ้านที่ตนคิดได้ออกมา
“พั่บๆ พั่บๆ พั่บๆ”
“ซีดดด.อูยยย..พอถึงเวลาเจ้าร้องไห้ได้สมจริงหรือไม่เหยาเหยา”
เซียวหมิงเอ่ยถามหญิงงามที่ถูกจับขาพาดไหล่พร้อมกับกระทุ้งเอวสอบวันนี้เขาตั้งใจนัดนางมาเจอที่โรงเตี๊ยมลับเพื่อจะได้เตรียมแผนรับนางเข้าบ้านหลังจากแต่งงาน
“คุณชายเอาให้เสร็จก่อนค่อยพูดได้มั้ยเราเสียวจะตายอยู่แล้วเจ้าคะ ซีดส์”
นางมิได้พูดเล่นกล่าวจบเด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างชำนาญมาอยู่ในท่านั่งทับเขาถือโอกาสเป็นฝ่ายร่อนเอวกระเด้าเองเสียเลย
“พั่บ พั่บ พั่บ”
“อ๊า อ่า อ่า เสียวมั้ยเจ้าคะเหยาเหยาทำได้ดีหรือไม่เจ้าคะคุณชาย”
เพราะเอวบางพลิ้วไหวเองเซียวหมิงจึงชมมองแท่งเอ็นของตนหายเข้าออกได้อย่างถนัดกลีบของนางบัดเดี๋ยวหุบบัดเดี๋ยวอ้าน้ำหล่อลื่นก็ไหลอาบไปตามแท่งยิ่งยามมองสองเต้าเล็กสั่นไหวต้องอดจุ๊ปากชื่นชมมิได้ว่านางเรียนรู้เร็วอายุยังน้อยก็สามารถร่านสวาทตอบสนองยามอยู่บนเตียงได้มากเพียงนี้
“อืมมม เหยาเหยาข้าจะเสร็จแล้วขย่มเร็วอีกขอแรงๆ แรงๆ อ๊า อ่า อ่า”
ยิ่งได้ยินเสียงครางเขานางก็ยิ่งคึกเลยจัดการทิ้งสะโพกขึ้นลงอย่างรวดเร็วให้ตามคำขอรีดเอาบางอย่างอุ่นวาบเข้าสู่ท้องน้องตนในเวลาไม่นาน
“แตกแล้วเหยาเหยาแตกแล้วพรวด!”
ร่างหนาและบางต่างพากันเหนื่อยหอบเหยาเหยาหมดแรงจนต้องทิ้งตัวลงบนแผ่นอกกว้างใช้นิ้วมือพัวพันหัวนมเขาเล่นกล่าวอย่างเอาแต่ใจว่า
“เป็นไรเจ้าคะ หรือหากเราร้องไห้ไม่สมจริงคุณชายก็จะไม่รับเราเข้าบ้านหรือ?”
นางหัวเราะหึหึในใจ ด้วยเรือนกายสาวและทักษะสองชาติภพนางไม่เชื่อว่าเขาจะไม่ติดใจตนเอง
“…”
***
- ผู้เขียน
