“ข้าวผัดถ้าไม่เปิดประตูให้อาไผ่ อาไผ่จะพังมันเข้าไป” เขาเริ่มมีอารมณ์
พักนี้ไผ่ก็รู้ตัวว่าหงุดหงิดง่ายไม่รู้สาเหตุจะเป็นเรื่องไหนกันแน่ระหว่างเรื่องที่เมียถูกพ่อตายึดคืนเอาไป กับอีกเรื่องที่เขาทำอะไรมิดีมิร้ายไปกับหลานสาวตัวน้อย ๆ ของเขา
ข้าวผัดตัดสินใจก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้อาไผ่ เสร็จแล้วเธอก็หันหน้าหนีเดินกลับเข้ามาในห้องทันที
อาไผ่ปิดงับประตูเอาไว้ ก่อนจะสวมกอดข้างหลังของเด็กสาวเอาไว้แน่นแค่นี้น้ำตาของข้าวผัดก็ไหลรินแล้ว
“อาไผ่ไม่ต้องมายุ่งกับข้าวผัดหรอกค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทามีอารมณ์ตัดพ้อปะปนออกมาด้วย
“แล้วข้าวผัดทำไมทำตัวอย่างนี้ ทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง หื้อ...” เขาหมุนตัวเด็กสาวให้หันหน้าเข้ามาหา เขาเห็นเธอมีน้ำตาไหลมาอาบแก้ม
เธออยากให้เขากอด เขาจูบปลอบประโลมใจ ไม่ใช่ผลักไสเหมือนวันนั้น แต่ข้าวผัดก็พูดออกมาไม่ได้ ในเมื่ออาไผ่เป็นฝ่ายพูดเองว่าเขาไม่ได้รักเธอ
