“ร้องไห้ที่ข้าวผัดโง่” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่คัดจมูก
“ทำไมพูดแบบนี้ ฮึ...” เขาเกยคางลงบนศีรษะของเธออย่างอ่อนล้าเต็มทนแล้วเหมือนกัน
“อาไผ่ก็เห็นข้าวผัดเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตใช่ไหมคะ แล้วก็ไม่คู่ควรที่จะได้รับความรักจากอาไผ่” เธอก็ยังเป็นเด็กที่กล้าจะต่อปากต่อคำกับอาไผ่เหมือนเดิม
“แล้วข้าวผัดจะให้อาทำยังไง” เขาถามหลานสาวแบบจนปัญญา ยกมืออีกข้างลูบหัวปลอบใจหลานสาว ความผิดหวังในชีวิตทำให้เขาไม่คิดแม้แต่จะเริ่มต้นใหม่กับใครได้ ตอนนี้ทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบได้ยินแต่เสียงลมหายใจของกันและกัน
“อาไผ่ไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ”น้ำเสียงของของข้าวผัดทำลายความเงียบเหล่านั้น
“อาไผ่รักข้าวผัด”
“ค่ะ อาไผ่รักข้าวผัดแบบอารักหลาน ไม่ได้รักอย่างนั้น แล้วอาไผ่จะมานอนกอดข้าวผัดทำไมคะ ปล่อยตัวข้าวผัดเลย” เธอพูดสวนสะบัดน้ำเสียงไปในทันที ก่อนจะทำตัวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ข้าวผัด” อาไผ่ทำเสียงเข้มขึ้น ก่อ
