Episode 09 "ครอบครัวของเรา"
1398 คำ
Episode 09
เย็นวันนั้น
Talk เลิฟ
สวัสดีค่ะทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เราชื่อเล่นชื่อว่าเลิฟนะ ชื่อจริงนามสกุลของเราก็คือ…นางสาวกานกวินต์ ทิพย์พา ปัจจุบันมีอายุได้ยี่สิบห้าปีแล้ว เรียนจบปริญญาตรีมาจากมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ฐานะทางบ้านไม่ได้รวย แต่ที่เรียนเอกชนได้ก็เพราะมีเงินกยศ.ช่วยจ่าย
และทุกวันนี้ก็ยังใช้หนี้กยศ.ไม่หมดด้วยค่ะ
มารู้จักกับครอบครัวที่สุดแสนจะอบอุ่นของเรากันค่ะ
“โอ๊ย! ก็ฉันบอกว่าฉันไม่มีไงพี่ พี่จะต้องให้ฉันพูดอะไรอีกล่ะ?”
“กูรู้ว่ามึงมี แต่มึงจงใจที่จะเก็บเอาไว้ใช้คนเดียวโดยที่จะไม่แบ่งให้กูใช้ด้วย กูรู้ทันมึงหรอกนะอีลินดา กูไม่ใช่คนโง่! เงินอยู่ที่ไหน? เอาเงินมา! กูจะไปกินเหล้า!”
“ก็บอกว่าไม่มี ของก็ขายได้ไม่ดี ไม่มีก็คือไม่มี ไม่เข้าใจเหรอ!”
“กูไม่เชื่อ! ถ้ามึงไม่มีจริงๆ ก็มาให้กูค้นตัวดูเดี๋ยวนี้!”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะพี่! ก็ฉันบอกว่าฉันไม่มีไง!”
และเสียงของคนสองคนที่กำลังทะเลาะกันอยู่ในตอนนี้ก็คือพ่อกับแม่ของเราเองค่ะ ทุกๆ วันที่เรากลับมาถึงบ้าน เราก็มักจะได้ยินเสียงแบบนี้อยู่เป็นประจำ จนคนข้างบ้านเขาเอือมกันไปหมด
กลับบ้านมาทีไร ก็มักจะได้ยินเสียงของพ่อกับแม่ทะเลาะกันเสมอ เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะค่ะ นานจนเราชินแล้ว
ถ้าจะบอกว่าเป็นมาตั้งแต่เรายังเด็กๆ นี่…มันจะดูโอเวอร์ไปหรือเปล่านะ
“อย่าทะเลาะกันเลยนะลูก จอม…แกก็มีเหตุผลหน่อยสิ วันนี้นังลินดามันขายของไม่ค่อยได้จริงๆ ถ้ามันขายของได้ มันก็ควักเงินให้แกไปตั้งแต่แรกแล้ว ใจเย็นๆ เถอะนะ” ส่วนเสียงที่คอยห้าม ก็คือเสียงของยายของเราเองค่ะ
“แม่ไม่ต้องมายุ่ง นี่มันเป็นเรื่องของผัวเมีย ถอยออกไป! ฉันไม่อยากทำร้ายแม่นะ” เราไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ เราอยากหนีออกไปให้ไกล ไกลแสนไกลเท่าที่คนคนนึงจะทำได้ แต่เราก็ไปไม่ได้ เพราะถ้าเราไป…ก็คงไม่มีใครคอยดูแลยาย ยายเป็นคนเลี้ยงเรามา เราทิ้งยายไม่ได้จริงๆ
“ไหน! มาให้กูค้นตัวดูหน่อยสิ!”
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ! ฉันบอกว่าไม่มีก็คือไม่มีจริงๆ ไง โอ๊ย! พี่เป็นบ้าอะไรของพี่วะเนี่ย!”
“จอมพอเถอะ ถือว่าแม่ขอร้อง”
“โอ๊ย! ก็บอกว่าอย่ามายุ่งไงวะ!”
ตุบ!
“โอ๊ย!”
“ยาย!”
พอได้ยินเสียงยายร้อง เราก็รีบวิ่งเข้าไปดูอาการของยายในทันที ซึ่งพ่อกับแม่ก็ยังคงตีกันไม่เลิก พ่อยังคงพยายามค้นตัวแม่เพื่อที่จะหาเงินที่แม่ซ่อนไว้ ส่วนแม่ก็ยังยืนกรานที่จะขัดขืน ไม่ยอมส่งให้แต่โดยดี
โดยที่…ไม่มีใครหันมาสนใจยายที่กำลังล้มอยู่ที่พื้นเลย
“ยาย! ยายเป็นอะไรมากไหม? ยายเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไรๆ” ยายว่าพลางชี้ไปที่พ่อกับแม่ “รีบไปห้ามก่อนเร็ว”
“นี่ไง! มึงมีเป็นพันเลย แล้วเสือกบอกกับกูว่าไม่มี” พ่อกระชากผมของแม่ เมื่อค้นหาเงินบนตัวแม่เจอและรู้ว่าแม่โกหกตัวเอง “ตอแหลเก่งนักนะมึง!”
“เอาเงินของฉันมานะ! เงินนั่นฉันเอาไว้ไปตลาด ถ้าพี่เอาไปหมดแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของเข้าร้านเล่า พี่จอม! ฉันบอกให้เอาเงินมาไง เอามา!!!”
เพี๊ยะ!
พ่อตบหน้าแม่ไปหนึ่งที จนแม่เลือดออกปากและล้มลงไปนั่งกับพื้น แต่พ่อก็ยังไม่หยุดแค่นั้น เพราะพอแม่ล้ม พ่อก็รีบพุ่งเข้ามาเตะแม่ทันที
ปึก!
ปึก!
“โอ๊ย! ฮือๆ ฉันเจ็บนะ พี่จอม!”
“พ่อหยุด! หยุดได้แล้วหนูขอร้อง!” เรารีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ทันที พร้อมกับใช้มือจับขาของพ่อเอาไว้ “พอได้แล้ว ฮึก! แม่เจ็บไปหมดแล้วนะ!”
“เออ! เจ็บสิดี! แม่มึงจะได้จำ!”
“เอาเงินของฉันมานะ ฮึก! ถ้าพี่เอาไปแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของเข้าร้านเล่า! เลิฟ! ฮือๆ แกอย่าให้พ่อเอาเงินของฉันไปได้นะ แกต้องไปเอาคืนมาให้ฉันนะ”
“ก็ลองเข้ามาแย่งคืนดูสิ! กูตบเรียงตัวทั้งแม่ทั้งลูกแน่!”
“อ…อึก!” เราสูดหายใจเข้าลึกๆ และกอดตัวแม่ไว้แน่น “พ่อฟังหนูนะ ฮึก! เงินที่พ่อเอาไป มันเป็นเงินที่แม่เตรียมเอาไว้จะไปซื้อของเข้าร้าน ซื้อเนื้อหมูเนื้อไก่ เพื่อที่จะเปิดร้านขายอาหาร และหาเงินเข้าบ้าน แต่ถ้าพ่อเอาไป แม่ก็จะไม่มีเงินไปซื้อของ แล้วก็จะไม่ได้เปิดร้านขายอาหาร แล้วบ้านเราก็จะไม่มีเงินเข้ามาเลยนะพ่อ หนูขอร้อง ฮึก”
“พ่อค*****นแม่ไปเถอะนะ นะพ่อนะ”
“กูไม่สน! กูจะเอา! กูจะไปกินเหล้า!”
“แต่ฉันไม่ให้พี่ไป! ถ้าจะไปก็ไปแต่ตัว! แต่อย่ามายุ่งกับเงินของฉัน! เอาเงินของฉันคืนมา!”
“มึงอยากโดนตีนอีกรอบเหรออีนี่!” พ่อกำลังจะเข้ามาทำร้ายแม่อีกรอบ ซึ่งเราก็รีบหยัดตัวลุกขึ้น เพื่อกันตัวพ่อเอาไว้ไม่ให้เข้ามาทำร้ายแม่
“ก็พี่เอาเงินของฉันไปอะ! เอาเงินของฉันมา!”
“พอ! พอได้แล้ว!” เราดันตัวพ่อให้ถอยห่างออกไป และชี้ไปที่ประตูบ้าน “ถ้าพ่ออยากได้เงินมากนักก็เอาไป! เอาไปเลย! แล้วก็รีบออกไปให้เร็วๆ ด้วย”
“นี่มึงกล้าไล่กูเหรอ? กูเป็นพ่อมึงนะ!”
“ก็พ่ออยากได้เงินไม่ใช่เหรอคะ? ในเมื่อได้เงินแล้วพ่อก็รีบออกๆ ไปสิ! แต่อย่ามายุ่งกับแม่กับยายอีก! ไหนว่าพ่อจะออกไปกินเหล้าไง? แต่ถ้าพ่อเปลี่ยนใจที่จะไม่ไปแล้วก็เอาเงินคืนมา!”
“เสือก!” ว่าจบ พ่อก็เดินออกจากบ้านไปในทันที
ภายหลังจากที่พ่อเดินออกจากบ้านไปแล้ว เราก็รีบหันมาดูอาการของแม่ในทันที
“แม่เป็นยังไงบ้าง ฮึก! แม่เจ็บมากไหม?”
“ก็เจ็บสิอีโง่!” แม่ตวาดใส่หน้าเราดังลั่น พร้อมกับผลักหัวเราอย่างแรง จนเราหงายหลังลงไป “ฮึก! ฉันบอกให้แกเอาเงินคืนมาให้ฉัน! แล้วแกสะเหล่อไปให้มันทำไม!”
“แต่พ่อจะทำร้ายแม่นะ ถ้าหนูไม่ยอมให้พ่อก็คงจะทำมากกว่านี้”
“แกนี่มันโง่จริงๆ! เรียนสูงซะเปล่าแต่เรื่องแค่นี้ก็ดันคิดไม่ได้ แกคิดว่าเงินมันหาง่ายมากขนาดนั้นเลยเหรอ? ตั้งสองพันเลยนะเว้ย! ฉันไม่น่ามีลูกโง่ๆ แบบแกเลย!”
“คือ…แม่จะปล่อยให้พ่อตีแม่อยู่อย่างนั้นน่ะเหรอ? หนูไม่อยากให้แม่ต้องเจ็บตัว หนูไม่อยากให้พ่อทำร้ายแม่ หนูก็เลยปล่อยให้พ่อเอาเงินไป เพื่อที่แม่จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”
“คราวหน้าคราวหลังแกไม่ต้องมาสนใจอะไรฉันทั้งนั้น! ถ้ามันมาเอาเงินไปอีก แกต้องแย่งเงินกลับคืนมาให้ได้เท่านั้น! อย่าให้พ่อแกเอาเงินไปกินเหล้าได้อีกเด็ดขาด!”
“แต่แม่…”
เพี๊ยะ!
“ไม่ต้องมาแต่อะไรทั้งนั้น! เรียนจบซะสูง! แต่ช่วยห่าอะไรฉันไม่ได้เลยสักอย่าง ถ้าฉันรู้ว่าแกโตมาแล้วเป็นแบบนี้นะ ฉันฆ่าแกทิ้งไปตั้งนานแล้ว อีลูกโง่เอ๊ย! เงินฉันหายหมดเลย!”
- ผู้เขียน
