เด็กดื้อ...ต้องโดนอะไรคะ
1814 คำ
ตอนที่ 8
ครืด...ครืด...ครืด... ปรานไหมยืนมองโทรศัพท์ของตัวเองที่สั่นไม่หยุดน่าจะรอบที่ห้าแล้ว หน้าจอแสดงเป็นเบอร์ที่บ้านทำให้เธอรู้ว่าใครโทรมาเวลาแบบนี้ ตุ๊กตาแอบชำเลืองมองเพื่อนแต่ก็ไม่พูดอะไร เพราะเข้าใจว่าเพื่อนคงไม่อยากพูดถึงตอนนี้
ก่อนที่ปรานไหมตัดสินใจจะปิดเครื่องก็มีเสียงข้อความเข้า เมื่อเธอเปิดอ่านก็ต้องตกใจเพราะมาจากพี่ภัคพงศ์
“ไหม...เกิดอะไรขึ้น...ทำไมทำหน้ายังกับเห็นผี” ตุ๊กตาเห็นอาการผิดปกติของเพื่อน จนต้องถามออกไปเพราะเพื่อนสาวดูหน้าซีดลงอย่างชัดเจน
“ตุ๊กตา...เราขอโทษนะคือเราต้องกลับบ้านแล้ว” ปรานไหมหันไปบอกเพื่อนสาวอย่างเกรงใจ เพราะเธอต้องกลับบ้านสาเหตุมาจากข้อความทางไลน์
“พี่กำลังจะออกไปรับ ที่บ้านเพื่อน...ถ้าไม่ยอมกลับมาพร้อมกัน...พี่จะไปบอกคุณพ่อคุณแม่ว่า...ปรานไหม เป็นเมียพี่แล้ว”
เธอกำลังโกรธที่ภัคพงศ์จะใช้สิทธิ์ตรงนี้เรียกร้อง และที่เธอต้องกลับไม่ใช่ว่ากลัว แต่เธอรู้ว่าภัคพงศ์จะทำอย่างที่บอกมาในข้อความจริง ๆ และเธอต้องการกลับไปจัดการกับเขาต่างหาก
“ที่บ้านเกิดเรื่องอะไรเหรอเปล่า?” ตุ๊กตากลับเข้าใจไปอีกแบบเนื่องจากสถานการณ์มันสามารถคิดแบบนั้นได้
“เอ่อ...เปล่าจ๊ะ...แค่...แค่...” ตุ๊กตาโบกมือเป็นการห้ามเพื่อนว่าไม่เป็นไร ไม่สะดวกไม่ต้องบอกก็ได้ และเสริมตอนท้ายให้เพื่อนสาวสบายใจว่าแค่ไม่มีเรื่องร้ายก็ดีแล้ว
“ไหมฝากกราบขอโทษและกล่าวลาคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะ” ตุ๊กตาพยักหน้ารับ และปรานไหมก็เข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนอนเป็นชุดที่ใส่มาวันนี้ เพราะแม่บ้านของเพื่อนซักรีดให้เรียบร้อยแล้วตั้งแต่ตอนหัวค่ำ
ปรานไหมกอดลาเพื่อนสาวอีกครั้งและเดินขึ้นรถที่ภัคพงศ์ขับมา เขาไม่ได้ลงจากรถ ปรานไหมโบกมือลงเพื่อนสาวคนสนิทอีกครั้ง ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์อะไร ซึ่งตุ๊กตาก็ไม่ถือสาอะไรและเข้าใจเพื่อนดี
ภัคพงศ์เคลื่อนรถออกทันที เมื่อขับไปถึงประตูใหญ่ก็สวนกับรถของลีโอที่ขับเข้ามาพอดี ต่างฝ่ายก็หันไปมองผ่านกระจกรถของกันและกัน แต่ก็เห็นกันไม่ชัดเจนและต่างก็ขับผ่านไปทางใครทางมัน
“พี่ภัค...ขอบคุณนะคะ...และไหมต้องขอโทษที่ไม่ได้อยู่คุยด้วย... ไหมขอตัวก่อนนะคะ” ปรานไหมพูดเป็นประโยคแรกทันทีที่ภัคพงศ์ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของเธอ
ตลอดการขับรถ ภัคพงศ์แอบมองปรานไหมที่นั่งข้าง ๆ เบียดตัวเองกับประตูเลยทีเดียว และหันหน้าไปมองออกไปนอกหน้าต่างไม่หันมาเขาสักนิดอย่างคนที่กำลังกักเก็บความไม่พอใจไว้
เมื่อปรานไหมลงจากรถและวิ่งเข้าบ้านไปแล้วภัคพงศ์หันมาพูดกับเอกวุฒิ “พ่อจะให้ภัค...เตรียมเดินทางไปอังกฤษ...เป็นตัวแทนเซ็นต์สัญญากับลูกค้าคนสำคัญ”
“ไม่มีปัญหาครับ...คุณพ่อ” ภัคพงศ์รีบตอบรับคำบอกของเอกวุฒิผู้เป็นบิดา
เออ!...ว่าแต่ภัคก็อย่ารุนแรงบังคับจิตใจน้องนักละกัน...พ่อไม่อยากเห็นน้ำตาปรานไหม” เอกวุฒิรีบอกลูกชาย
ภัคพงศ์เดินเข้าบ้านหลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้อารมณ์เขาก็ยังไม่มั่นคงและสงบนัก เมื่อตอนทานมื้อเย็นเขาลงมาจากห้องหลังจากนอนพักเพียงพอแล้ว
ภัคพงศ์พลางคิดย้อนไปเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา เขาตั้งใจมาทานอาหารมื้อเย็นกับคุณพ่อคุณแม่และปรานไหมที่เธอน่าจะกลับมาแล้ว จากการที่เขายอมอนุญาตให้เธอออกไปกับเพื่อนๆ ได้ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองคิดผิด ที่โต๊ะอาหารทุกคนพร้อมหน้ากันหมดยกเว้นหญิงสาวที่เป็นสาเหตุหลัก แม่นิออนบอก ‘ไหมจะนอนค้างบ้านเพื่อน’ เพียงแค่เท่านั้นเขาก็คว้ากุญแจรถออกจากบ้านทันที
ระหว่างขับรถไปนั้นภัคพงศ์รู้ได้ทันทีว่าปรานไหมต้องการหนีหน้าเขา แล้วมีหรือว่าคนอย่างเขาจะยอมให้เกิดขึ้น เขาสลัดความคิดนั้นออกไป เพราะตามปรานไหมกลับมาได้แล้ว สิ่งที่ต้องทำต่อไปคือต้องปรับความเข้าใจกันใหม่ ไม่ใช่ปล่อยให้น้องสาวพยายามหนีหน้าเขาเช่นนี้
ภัคพงศ์ผลักประตูห้องนอนเข้าไปได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ เขาตัดสินใจนั่งอยู่ที่ปลายเตียงและครุ่นคิดหาวิธีจัดการน้องสาวคนนี้ให้ได้ และไม่ทันที่เขาจะได้มีเวลาคิดไปมากกว่านี้ ปรานไหมเดินออกมาจากห้องน้ำสวมใส่ชุดนอนสีขาว กระโปรงยาวผมดำสยายยาวถึงกลางหลังใบหน้าเกลี้ยงเกลาสดใสตามวัย ปากบางสีชมพูระเรื่อตามธรรมชาติ ที่รสชาติหวานปานน้ำผึ้งตราตรึงในความรู้สึกเขา จนถึงตอนนี้จนอยากจะลิ้มลองแล้วลิ้มลองอีก
ภัคพงศ์ถอนหายใจและลุกจากที่มั่นตรงปลายเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปโดยทันที เพราะความรู้สึกบางอย่างในกายเขามันกำลังตื่นตัว
ปรานไหมออกจากห้องน้ำมาเธอทำเป็นไม่เห็นผู้ซึ่งนั่งมองเธอทุกการเคลื่อนไหวอยู่ที่ปลายเตียง แต่เมื่อจู่ ๆ เขาลุกและเดินเข้าห้องน้ำไป ปรานไหมมองตามหลังอย่างไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร จึงฉกฉวยเวลานี้ปีนขึ้นเตียงสอดตัวเองภายใต้ผ้าห่มและขยับไปนอนอีกด้านสุดขอบของเตียงและนำหมอนข้างมาวางไว้กลางเตียงดั่งเสมือนว่าเป็นปราการด่านหน้าที่สามารถป้องกันทุกอย่างที่จะล่วงล้ำเข้ามา
ปรานไหมหลับตาลงทันทีและพยายามกำหนดลมหายใจของตัวเองให้สม่ำเสมอ เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ภัคพงศ์หันไปมองและแอบยิ้มอย่างรู้ทัน
เขาเดินเลยไปกระเป๋าเสื้อผ้าที่ขนมาไว้ห้องของปราไหมโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาพักห้องนี้ แต่ในส่วนตัวของเขาที่เชื่อมกับห้องน้องสาวก็ยังเหมือนว่าเขาพักอยู่ เพราะห้องถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย ภัคพงศ์หยิบชุดนอนและแต่งตัวหน้าตู้เสื้อผ้าที่อยู่อีกฝั่งของกำแพงด้านปลายเตียงอย่างจงใจ และแอบเห็นสายตาจับจ้องของคนบนเตียงนอนที่แกล้งหลับตลอดเวลา
‘ทำไมไม่ไปแต่งตัวที่ห้องตัวเองนะ...คนบ้า’ ปรานไหมแอบชำเลืองตามองและคิดในใจอย่างหงุดหงิด เพราะคิดว่าภัคพงศ์คงไม่เห็นเพราะเธอปิดไฟหัวเตียง มีเพียงแสงไฟสลัวจากดาวไลท์บริเวณตู้เสื้อผ้า ทำให้ปรานไหมเห็นท่อนบนของภัคพงศ์อย่างชัดเจน ด้วยมัดกล้ามเนื้อหน้าอกแกร่งถึงหน้าท้องแบบราบสวยงามและเซ็กซี่มาก ภัคพงศ์แกล้งสาวถ้ำมองด้วยการใส่แต่กางเกงนอนขายาวและกำลังขึ้นเตียงมา
ปรานไหมหลับตาปี๋แต่หัวใจของเธอเต้นแรงมาก จนเธอไม่แน่ใจว่าผู้ร่วมห้องจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นหรือเปล่า ‘พี่ภัคพคนบ้าทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยนะ’ ปรานไหมคิดในใจอีกแล้ว เพราะตั้งแต่เล็กจนโตก็พึ่งจะเคยเห็นพี่ชายที่แอบเปลือยบางส่วนใกล้ ๆ ก็ตอนนี้ และถึงแม้เธอจะไม่ค่อยมีความรู้ความชำนาญด้านนี้มากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าพี่ภัคพงศ์ดูดีมาก แค่หน้าตาว่าผ่านแล้วยิ่งรูปร่างของเขาก็น่าจะทำให้ผู้หญิงที่ได้พบเห็นฆ่ากันตายเพื่อแย่งตำแหน่งผู้ที่จะได้ครอบครอง
ภัคพงศ์ยิ้มกับหมอนข้างที่ขวางกั้นกลางกินพื้นที่ส่วนใหญ่ของเตียงนอน ส่วนหญิงสาวที่แกล้งหลับอยู่เกือบขอบเตียงแค่ผลิกก็ล่วงลงไปได้เลย
ภัคพงศ์ค่อยๆ ก้มหน้าลงไปที่ใบหน้าหวานนั้นซึ่งตอนนี้ใบหน้าคนทั้งสองห่างกันแค่คืบ ภัคพงศ์หายใจเข้าเบาๆ แต่แกล้งหายใจออกแรง ๆ ขึ้นเพื่อให้ลมหายใจของเขาเป่าลดที่แก้มเนียนใส เมื่อปรานไหมสัมผัสได้ถึงลมหายใจและกลิ่นน้ำยาบ้วนปากหอมสดชื่น จากพี่ภัคพงศ์ของเธอทำให้เส้นขนอ่อนตามเนื้อตัวปรานไหมต่างพร้อมใจกันชูชัน เธอเกิดอาการเกร็งอย่างเห็นได้ชัด ภัคพงศ์แอบยิ้มขำในอาการนั้นของปรานไหม และเขาก็เลื่อนใบหน้าไปและแกล้งเป่าลมเบาๆ ไปที่ใบหูน้อยๆ ข้างที่อยู่ฝั่งเขาอย่างจงใจ
“คนบ้า!” ปรานไหมลืมตาและร้องออกมาอย่างหมดความอดทน และยกมือขึ้นมาปิดแก้มของตัวเองอย่างป้องกันสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาที่กำลังจะสร้างความรู้สึกบางอย่างให้กับตัวเธอ
“คิดจะหนีพี่ไปไหนอีก...” ภัคพงศ์พูดพร้อมแขนทั้งสองข้างที่โอบกอดตัวปรานไหมไว้ทันที
“คนหน้าด้าน...คนเขาหนีแล้วยังจะตามอีก” ปรานไหมพูดออกไปอย่างคนน้อยใจมากกว่าไม่พอใจ
“บัญชีเก่ายังไม่ได้ชำระความ...คิดจะสร้างเรื่องใหม่อีกแล้วเหรอ...เอ!.แต่เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ...” ปรานไหมอมยิ้มคนอะไรโดนด่าแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
“อยากรู้เหรอ? ..ก็ปล่อยก่อนสิ”
“งั้นไม่เป็นไร...คำนั้นคงไม่สำคัญกว่าเรื่องที่พี่จะทำต่อไปนี้ต่างหาก”
“จะทำอะ...อุ๊บ..อื้อ!!” ภัคพงศ์ไม่ปล่อยให้ปรานไหมสงสัยนาน เขาประกบปากบางนั้นทันที เพื่อบรรเทาอาการโหยหามาตลอดหลังจากที่เขาได้ไปแล้วนิดหน่อยเมื่อเช้านี้ แต่เขาต้องการมันอีกความหอมหวานแบบนี้และแน่นอนว่ามันไม่คำว่าพอได้อีก จากนี้ต่อไปเขาจะต้องการมันทุกวัน
ภัคพงศ์ส่งลิ้นร้อนเข้าหาโพรงปากหวาน เพื่อดูดกลืนความหอมหวานนั้นอย่างไม่ปรานีเจ้าของธารน้ำผึ้งนั้นเลย ปรานไหมตกใจกับการกระทำแบบไม่ทันตั้งตัวของภัคพงศ์พยายามจะหลบหลีกและดิ้นหนี แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ตามใจปรารถนา เพราะภัคพงศ์ล็อกแขนทั้งสองข้างของเธอขึ้นไปรวมกันไว้ที่เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ปลายลิ้นร้อนยังลากผ่านรักแร้ขาวเนียนหอมของเธอจนซ่านหวิวไปทั่วกาย ส่วนมืออีกข้างก็กอบกุมที่แก้มข้างเดียวกับมือของเขา เพื่อล็อกใบหน้าไม่ให้หลบหลีกเขาได้ และขยับตัวทาบทับตัวปรานไหมทันที
- ผู้เขียน
