พี่ขอนะครับ..คนดี NC
1674 คำ
ตอนที่ 4
ปรานไหมแขนสั่น ขาสั่น หรือเพราะสาวน้อยกลัวจะต้องตกเป็นของเขาหรือเปล่า มือน้อยเอาแต่เกาะเกี่ยวต้นแขนเขาไว้อย่างไม่รู้จะวางที่ไหน
ต้นแขนที่เธอชอบตีเอานั่นแหละ หากแต่ตอนนี้มือน้อยจิกเกร็งแทบจะได้เลือด ดีว่าคนตัวขาวเล็บสั้น ไม่งั้นคงได้เคล้าเลือดไปนานแล้ว
“พี่ขอนะครับ...คนดี” เสียงทุ้มครางออดอ้อน ตอนที่แกะรูดกางเกงขาสั้นเธอออกไปได้ พอเขาเกี่ยวชั้นในตัวน้อยออกไปพ้นตัว
ร่างเล็กก็พลิกหันข้างงอตัวหลบเขา แต่กลับเปิดทางให้ปากร้อนได้ไล่จูบทั่วสีข้าง ไต่ตามลาดหลัง กัดกินชิมเนื้อหวานอย่างหิวกระหาย ร่างน้อยรวบกอดแขนเขาไว้ข้างหนึ่ง ตากลมโตหรี่เชิญชวนเพราะโดนอาบด้วยไฟเสน่หา
“แตะพี่บ้างสิไหม.. ไม่อยากกอดพี่บ้างเหรอ..” เขาคลอเคลียถามอยู่ข้างหู และพลางดูดรวบใบหูน้อยจนเสียงหวานครางแหลม
ร่างเล็กอ่อนปวกเปียกเมื่อเขายกมือน้อยนําพาไปแตะตามร่างกายแข็งแกร่งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มครางพึงพอใจ ปรานไหมจึงทําใจกล้าพลิกร่างมาคล้องคอเขาไว้ แตะจูบที่มุมปากหยักแล้ววางมือลงลูบไล้ชายโครงคนตัวโต
เสียงทุ้มครางในลําคอ เธอตีความเอาเองว่าเขาพอใจ ภัคพงศ์กดจูบเธอหนักขึ้นแรงขึ้นชายหนุ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ โหนกแก้มสูงสีแทนของภัคพงศ์ขึ้นสีเรื่อ และไล้ลามออกสีไปทั้งตัว สีหน้าคมที่ทําเหมือนเจ็บปวดในอะไรสักอย่างดูเชื้อเชิญจนแทบลืมหายใจ ปรานไหมมองใบหน้าหล่อเหลานั่นเพลิน จนรู้สึกถึงมือร้อนที่ดึงมือน้อยของเธอไปกอบกุมแท่งเอ็นอันร้อนฉ่านั่น!!
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก แทบจะกรี๊ด มือเธอแทบจะกํารวบไม่หมด ตายแน่ ๆ ตาย ๆ อาจจะต้องเลือดไหลไม่หยุดต้องแอดมิทเข้าโรงพยาบาลใช้ชีวิตอยู่กับคีมปากเป็ด...แง!!...ความใจกล้าหล่นร่วงกราวรูด!!
ร่างเล็กกระถดถอย เพิ่งสํานึกได้ว่าสองร่างที่นอนแนบชิดกันต่างคนต่างไม่มีอะไรบนตัวสักชิ้น
“พี่ภัค...พี่ภัคขา ไหมขอเลื่อนได้ไหมคะ เก็บไว้วันพรุ่งนี้” เสียงหวานกระซิบขออุบอิบทำให้ภัคพงศ์ชะงัก...เงยหน้าจากอกมามองหน้าเธอได้เสียที
เด็กใจกล้าตอนนี้น้ำตาปริ่มเต็มขอบตา พยายามหลบสายตาไม่มองเนื้อตัวเขาแล้ว และเลิกแตะเนื้อต้องตัวเขาด้วย เธอกุมมือไว้บนอกขอร้องด้วยอาการสั่นเท่า ‘น่ารักชะมัด!’
‘ไม่เป็นไรหรอก...แค่มือไหมเล็กไปหน่อย..เลยปิดอกอิ่มไว้ไม่มิด.’
ภัคพงศ์กลั้นยิ้ม กระซิบคลอเคลียหลอกล่ออย่างนึกสนุก
ร่างสูงตามมาคร่อมกักตัวเธอไว้ กดจูบร้อนไล่ตามซอกคอ จนมาถึงเนื้อนิ่มดูดดึงจนคนตัวเล็กหลงลืมตัวอีกครั้ง
“พี่จะเบาที่สุดนะครับ ขอพี่นะ พี่จะช้าที่สุด เบาที่สุดนะครับ..” ถ้อยคําปีศาจล่อลวงร่างอิ่ม นวดเฟ้นต้นขาน้อยลูบไล้จนสาวน้อยเผลอไผลเปิดทาง
มือร้อนถึงได้ลูบไล้กลีบกายสาว สัมผัสเน้นนานรุ่มร้อนจนร่างน้อยฉํ่าหวาน เสียงทุ้มปลอบประโลมเมื่อดึงมือตัวเองออก สอดแทรกกายเข้าแทน บดเบียดเนื้อตัวได้ครึ่งทางก็เหมือนจะติด ด้วยความคับแคบจนแทบจะเดินหน้าต่อไม่ได้
“พี่ภัคเอาออกก่อนค่ะ..ไหมเจ็บ!” ถึงแม้จะมีแสงสว่างไม่มาก เมื่อเขาปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ เธอก็รีบบอกเขาเสียงสั่นเครือด้วยความกลัว
“พี่ภัคลำเส้นเกินไปแล้วนะ” ปรานไหมดิ้นรน แต่เธอก็สู้แรงเขาไม่ไหว ใบหน้าของเขาที่ก้มลงมาซุกไซ้ซอกคอ และเต้าอวบของเธอ ปรานไหมพยายามขอร้องแต่ไม่ได้ยินเสียงของเขาเลยภัคพงศ์เลย
“ถ้าพี่ภัคไม่หยุดปรานจะฟ้องคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ”
แต่อารมณ์ใคร่ที่กําลังพุ่งขึ้นสูงทําให้เขาหน้ามืดไม่ทันฉุกคิดเสือกไสร่างกายใส่เธอจนคับเต็มในคราวเดียว!!
“พี่ภัค..อื้ย!!!” เสียงวีดร้องชื่อเขาน้ำตาไหลพรากภัคพงศ์สะบัดหน้า เพิ่งนึกออกว่าไอ้ที่ติดอยู่เมื่อครู่มันคืออะไร ร่างน้อยร้องได้คําเดียวก็เหลือแต่เสียงสะอื้น
“ฮึ ๆ ฮื่อๆ อือๆ”
คงจะเจ็บจนไม่รู้จะบริภาษเขาด้วยคําไหนมากกว่า พี่ชายตัวร้ายตกใจจนมือสั่น ยิ่งคนใต้ร่างสะอื้นจนตัวโยน ก็ยิ่งทําอะไรไม่ถูก เขาหยุดรอให้สาวน้อยบรรเทาความเจ็บปวด
ลมหายใจขาดห้วงเมื่อความเป็นชายถูกบีบรัดรุนแรง ชายหนุ่มให้เวลา...สาวน้อยสะอื้นอยู่นาน จนหันมาสบตาเขา...เหมือนจะทําใจได้
“ไหม..เจ็บค่ะ พี่ภัค...” เสียงหวานออกปากส่งสายตาตัดพ้อชายหนุ่มเลยยิ่งรู้สึกถึงความไม่เอาไหนของตัวเอง ความเป็นชายของเขายังแข็งเกร็งและพยายามนิ่งในกายเธอ
“พี่ขอโทษครับ...” เสียงทุ้มขอโทษออดอ้อน มือร้อนลูบไล้ เนื้อตัวเนียนนิ่ม ระบายความเสียวซ่าน เพื่อจะได้ไม่โยกร่างไถลเข้าไปจนทําเธอเจ็บ ชายหนุ่มอดทนจูบซับน้ำตา ลูบไล้รุกเร้าร่างน้อยจนได้ยินเสียงครางอู้อี้ที่ข้างหู
“ไหมจะฟ้องคุณพ่อกับคุณแม่ก็ได้ พี่ยอมรับผิดทุกอย่างพี่รักไหมนะ”
“ถ้าพี่ภัคสัญญากับไหมว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก..ไหมจะไม่บอกใคร”
หัวใจเขาวูบโหวงเมื่อรับรู้แน่ชัดว่าปรานไหมไม่เคยมีใครมากล้ำกราย แต่เขาก็ได้ครอบครองจับจองเธอไว้ก่อนใคร แต่...เอาไว้ค่อยซักไซ้เถอะ จะขาดใจแล้ว ร่างสูงเดินหน้าขยับตัวเมื่อได้ยินเสียงครางหวาม
“ไหมจ๋า...พี่ทนไม่ไหวแล้ว ขอพี่ชื่นชมสักครั้งเถอะนะ”
“เราพี่น้องกันไม่ใช่เหรอคะ..พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้”
“ไหมก็รู้ว่าจริง ๆ แล้วเราไม่ใช่....”
“พี่จะทำอะไรไหม...ถ้าไหมท้องขึ้นมาพี่จะทำไง”
“จะทำอะ...อุ๊บ” ภัคพงศ์ไม่ปล่อยให้ปรานไหมสงสัยนาน เขาประกบปากบางนั้นทันที เพื่อบรรเทาอาการโหยหามาตลอด แต่เขาต้องการมันอีกความหอมหวานแบบนี้และแน่นอนว่ามันไม่คำว่าพอได้อีก แล้วนับจากนี้ไป
ภัคพงค์ล้วงล้ำลิ้นหนาเข้าหาโพรงปากบางสีชมพูธรรมชาติเข้าไปทั้งดูดกลืน ความหอมหวานนั้นอย่างไม่ปรานีเจ้าของธารน้ำผึ้งนั้นเลย ปรานไหมตกใจกับการ กระทำแบบไม่ทันตั้งตัวของภัคพงศ์พยายามจะหลบหลีกและดิ้นหนี แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ตามใจปรารถนา เพราะชายหนุ่มล็อกแขนทั้งสองข้างของเธอขึ้นไปรวมกัน ไว้ที่เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ส่วนมืออีกข้างก็กอบกุมที่แก้มข้าง เดียวกับมือของเขา เพื่อล็อกใบหน้าไม่ให้หลบหลีกเขาได้ และขยับตัวทาบทับตัวปรานไหม
“อื้ออออ...อื้อ....” ปรานไหมร้องครางในคอเพราะเธอกำลังรู้สึกจะขาดใจ ไม่ใช่เพราะความรังเกียจ แต่เกิดจากความตื่นเต้นที่ยังไม่ชินทำให้เธอไม่สามารถ ควบคุมการหายใจได้ถูกจังหวะกับเหตุการณ์แบบนี้
“พี่ขอมัดจำไว้ก่อนนะ ไหมจ๋า” ภัคพงศ์ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งแบบไม่อยากจากปากบาง นั้นเลยแต่ก็ต้องให้เวลาหญิงสาวไร้เดียงสาค่อยๆ เรียนรู้ และแน่นอนปรานไหมต้องเรียนรู้จากพี่ภัคคนนี้เท่านั้น
“พี่ภัครักไหมตรงไหนคะ...” หญิงสาวถามไป หอบไปและหลบตาแสนเซ็กส์ซี่นั้น ทุกครั้งที่ภัคพงศ์ยิ้มจะมีลักยิ้มที่ข้างแก้มทำให้รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์บาดใจสาวๆ ยิ่ง นัก และแน่นอนรวมทั้งเธอด้วย
“รักทุกอย่างที่เป็นไหม..”
“ไหมลองเป็นฝ่ายเริ่มจูบพี่เองบ้างมั้ย?” ภัคพงศ์พูดแกมล้อและยื่นหน้า เข้าไปใกล้
“ไม่จูบ...และไม่ให้จูบด้วย”
“เสียใจ...คนที่จะตัดสินใจคือพี่ไม่ใช่ไหม”
“คนบ้า...คนลามก” ภัคพงศ์ยิ้มใส่ดวงตากลมโตนั้น เขาไม่รู้สึกโกรธปรานไหมเลย กลับตรงกันข้ามเขาสนุกมากกว่า เพราะเขาก็อยากรู้ว่าปรานไหมจะพยศกับเขาได้มากขนาดไหน
จุมพิตซับเหงื่อชื้นตามไรผมของวงหน้าเล็ก พรํ่าปลอบประโลมให้ร่างน้อยโอนอ่อนตามใจ ยามเมื่อเขาขยับโยกกายแต่ละ ครั้งได้รับเสียงสะอื้นตอบกลับ เสียงทุ้มได้แต่กระซิบซ้ำ ๆ ไปมาข้างใบหูน้อย
“ไหมจ๋า...พี่รักไหม...พี่รักไหมนะ.ไหมเป็นของพี่เถอะนะ” มือน้อยลูบหลังเขาตอบกลับ และดึงใบหน้าคมมาประทับจูบตอบคํารักนั่น ชายหนุ่มสอดแทรกปลายลิ้นพร้อมกับลูบไล้ฟอนเฟ้นร่างอิ่ม พัดพาอารมณ์หวานแหลมให้ร่างน้อยหลงลืมความเจ็บทุกสิ่งอย่าง
ให้เธอจดจําได้แค่กายแกร่งของเขาคนเดียว ร่างสูงควบขับร้อนอย่างข่มอารมณ์ตนไม่ไหว
จนได้ยินร่างเล็กร้องเรียกชื่อเขาซ้ำไปมาน้ำตาคลอ มือน้อยจิกลงต้นแขนเขาสุดแรง
ร่างน้อยกระตุกซ้ำ ทั่วตัวแดงกํ่า เสียงหวานครางกระตุ้นเร้าให้เขารีบปลดปล่อยตามไป...
“ร้องไห้ทำไมเหรอ พี่ขอโทษ ไหมสัญญากับพี่ได้มั้ย”
“ฮื้อ ๆ สัญญาอะไรอีกคะ”
“ก็สัญญาว่าถ้าไปเรียนที่อังกฤษไหมจะไม่มีแฟนเด็ดขาด”
“ไหมสัญญาค่ะ”
“ดีมาก...เด็กน้อย”
จากการกระทำที่ล้ำเส้นมากเกินไปทำให้เขาตัดสินใจไม่ยับยั้งการเดินทางกลับก่อนกำหนดของปรานไหม และกลายเป็นคนที่คอยหลบหน้าปรานไหมเสียเอง
- ผู้เขียน
