บทที่4.แก้ปม..
1530 คำ
อาลีน่ามองตามแผ่นหลังคนแปลกหน้าไปจนลับตา “อัล...พี่ปลอดภัยใช่มั้ย?” หล่อนเผลอตัวถามออกมาเบาๆ น้ำตาคลอหน่อยตา ห่วงพี่ชายจับใจ...ใช่เลย อาลีน่าคือน้องสาวอัลเบโต้ เธออยากถามคนนำสารมากกว่านี้ แต่เพราะคนของรอสซีวนเวียนอยู่ไม่ไกล หากกระโตกกระตากไป เธอจะเป็นคนนำภัยไปสู่พี่ชาย...
ซีรีนงงหน่อยๆ แต่เพราะเป็นคนไม่เก็บเรื่องน่าปวดหัวไว้ในสมอง เธอจึงปัดสิ่งที่กังขาทิ้งไป หญิงสาวแวะร้านขายยา ซื้อยาแก้อักเสบเพิ่ม ยาลดปวดด้วยอีกอย่าง กับแวะซื้ออาหารสำหรับตัวเองกับคนแปลกหน้า ระหว่างเดินกลับ มีร้านขายเสื้อผ้ามือสองตั้งแผงอยู่ริมถนน เนื้อผ้าดูดี รูปแบบก็น่าใช้ เธอจึงแวะเลือกเสื้อผ้าใหม่ให้เขาอีก2-3 ชุด เมื่อเธอคิดว่าชายคนนั้นน่าจะพักอีกนาน
หญิงสาวโดดขึ้นรถประจำทาง เธอนั่งเหม่อคิดอะไรเพลินๆ มาตลอดทาง...
หลังจากบิดา-มารดาเสียชีวิต ซีรีนอยู่คนเดียวมาเกือบ5ปี นี่เป็นครั้งแรกที่บ้านเธอมีคนนอกมาอยู่ด้วย แม้เขาจะมาแบบไม่ปกติเท่าไหร่ แต่ด้วยรวมแล้วไม่น่าเป็นคนเลว ดูเขาระวังตัวพอๆ กับเธอ ลักษณะภายนอกของเขา ดูน่าจะมีอันจะกิน เมื่อเธอสำรวจตอนที่เขายังไม่ฟื้น เสื้อผ้าของเขาไม่ใช่เสื้อผ้าที่วางขายตามท้องตลาด เนื้อผ้านุ่มๆ นั่น การตัดเย็บอย่างดี แทบจะไม่เห็นรอยฝีเข็ม เสื้อเชิ้ตที่เขาใส่ แม้จะเต็มไปด้วยคราบฝุ่น หญิงสาวแน่ใจหากซักทำความสะอาดแล้ว มันต้องเป็นของมีราคาแน่ๆ
“ช่างเถอะ...รวยหรือจนก็ไม่เกี่ยวกับเราซักหน่อย” หญิงสาวบ่นพึมพำ ไม่ว่าคนแปลกหน้าจะมีฐานะไหน มันก็เรื่องของเขา ที่เธอช่วยเขา ไม่เคยคิดถึงสิ่งตอบแทน
หญิงสาวลงจากรถประจำทางเดินเข้าซอยแคบๆ หนึ่งอึดใจต่อมาเธอก็เดินถึงบ้านหลังน้อย ซีรีนขมวดคิ้ว ในบ้านมืดสนิท เหมือนไม่มีคนอยู่ หญิงสาวไขกุญแจรั้ว เดินผ่านประตูหน้าจัดแจงล็อครั้วด้านนอกเหมือนเดิม ก่อนจะเดินไปไขประตูบ้าน
ไฟฟ้าสว่างพรึ่บ!! เมื่อเธอกดสวิทซ์เปิด แสงสว่างจัดจ้าขึ้นมา หญิงสาวกราดตามองไปรอบๆ ตัวสมบัติน้อยชิ้นยังอยู่ที่เดิม หญิงสาวแอบขำตัวเอง หากผู้ชายคนนั้นเป็นคนร้าย เขาก็โง่เต็มทน เมื่อเขาให้เธอไปเอาเงินจำนวนมากจากคน คนหนึ่งแลกกับการยกเค้าบ้านเธอ ซึ่งเปรียบกันไม่ได้เลย
“เป็นไงบ้างคุณ?” หญิงสาวโผล่หน้าเข้าไปถาม
อัลเบโต้ปรือตามอง เขาปวดแผลอย่างมากเลยใช้วิธีนอนหลับ เพื่อให้ลืมๆ ความเจ็บปวดนั่น
ถุงไก่ทอด กับอาหารอ่อนอีกหนึ่งอย่าง ซีรีนวางไว้ข้างตัวคนป่วย เธอยกมืออังหน้าผากชายหนุ่ม “ตัวร้อนนี่ ปวดแผลไหม? โทษทีนะ ฉันมัวแต่หาบ้านหลังนั้น ใช้เวลานานกว่าจะเจอใครจะไปคิดล่ะ บ้านที่คุณให้ไปหลังใหญ่ยังกับปราสาท” หญิงสาวพูดไปเรื่อย เพื่อไม่ให้เงียบเกินไป เธอฉวยผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก เดินไปชุบน้ำมาหมาดๆ ก่อนจะเดินกลับมาเพื่อจัดการเช็ดตัวคนป่วยให้อุณหภูมิในร่างกายของเขาลดลง
“ความจริงคุณน่าจะไปหาหมอนะ” ธันบัตรจำนวนมากอัดแน่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเธอ
“ผมไม่เป็นอะไรมาก...ไม่ต้องไปหาหมอหรอก” ชายหนุ่มตอบเสียงแห้ง เขากระหายน้ำ แต่ไม่มีแรงลุก ได้แต่นอนรอเวลาให้ผู้หญิงคนนี้กลับมา
เหมือนซีรีนจะมองเห็น ริมฝีปากของคนป่วยแห้งเป็นขุย เธอรินน้ำสะอาดจากขวดแก้ว ใส่แก้วใบหนึ่งยื่นส่งให้อัลเบโต้
หญิงสาวช่วยพยุงให้คนป่วยลุกขึ้นนั่ง “ฉันซื้อเสื้อใหม่มาให้ด้วย ไม่แพงหรอก ไอ้ตัวที่คุณใส่นี่ มันไม่ไหวแล้วนะ”
อาจจะเป็นเพราะก่อนบิดาจะจากไป ท่านก็ป่วยแบบนี้ ซีรีนเลยชินกับการปรนนิบัติคนป่วย เธอสอดมือรั้งอัลเบโต้ขึ้นมานั่งเอนๆ ลืมแม้กระทั่งว่าเขาเป็นผู้ชาย จนเมื่อลงมือทำ จึงเพิ่งมานึกเสียใจ เมื่อดวงตาสองคู่มองสบกันในระยะที่หากขยับอีกนิด ริมฝีปากของเธอ คงทาบปากเขาตรงเผง
หญิงสาวผงะ!! เธอปล่อยมือ และกระถดตัวออกห่าง รีบล้วงซองยับๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงส่งให้อัลเบโต้
หนุ่มหน้าเข้มแอบอมยิ้ม “คุณเก็บไว้เถอะ” ชายหนุ่มปฏิเสธ เขาฉวยถุงอาหารจากข้างตัวมาเปิดดู ก่อนจะยัดใส่ปากเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรต่อ
“ฉันใช้ซื้อเสื้อให้คุณ ซื้ออาหารพวกนี้กับยา เอาเป็นว่าฉันจะเก็บให้ ใช้อะไรไปบ้างจะจดไว้อย่างละเอียด”
ซีรีนเดินออกไปด้านนอกหลังพูดจบ เธอกลับมาอีกครั้งพร้อมกับน้ำถังใหญ่ “คุณคงยังเดินไปอาบน้ำไม่ได้ วันนี้แค่เช็ดตัวคงพอ นี่เสื้อที่ฉันซื้อมาให้ใหม่ เปลี่ยนด้วยล่ะ” หลังพูดจบ หญิงสาวก็เดินออกไป และไม่ได้ย้อนกลับมาอีก
อัลเบโต้จัดการอาหารทั้งหมดที่หญิงสาวจัดไว้ให้ ตามด้วยยาแก้วปวด แก้อักเสบ และเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้น มีเรี่ยวมีแรง แต่ก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้อย่างที่ตั้งใจ เขาทิ้งตัวลงนอน ฟังเสียงเดินไป เดินมาจากด้านนอก และผลอยหลับไป มาสะดุ้งตื่นอีกครั้งตอนเช้า
“ฉันไปทำงานล่ะ...ถ้าจะออกไปข้างนอก กุญแจฉันวางไว้ใต้กระถางหน้าบ้านนะ...นี่สตางค์เผื่อคุณต้องใช้”
อาหารเช้าวางไว้ข้างตัว มีขวดน้ำสะอาด2 ขวดวางอยู่ใกล้ๆ กับธันบัตรจำนวนหนึ่ง
อดีตมือซ้ายของคลิสเตียนทดลองขยับตัว มีอาการเจ็บแปลบๆ แต่ไม่หนักหนาเท่ากับวันก่อน ร่างกายบอบช้ำของเขาคงฟื้นตัว หลังจากได้พักผ่อนเต็มที่ อัลเบโต้ค่อยๆ หยัดกายขึ้นยืน ก้าวลงจากฟูกนอนเก่าๆ ใช้ความพยายามอย่างมาก และเสียเหงื่อไปไม่น้อย แต่ก็สำเร็จด้วยดี สิ่งแรกที่อัลเบโต้ทำ คือการล้างคราบเลือด เขาต้องการอาบน้ำ จึงพยายามคลำทาง เดินหาห้องน้ำจนพบ ห้องน้ำเล็กๆ แต่สะอาดสะอ้านใช้ได้
แต่สิ่งหนึ่งที่อัลเบโต้ไม่ทันนึกถึง...ห้อยอยู่เต็มราวแขวน...ชายหนุ่มมองชั้นในที่ห้อยอยู่บนราวแขวนแบบอึ้งๆ ผิวแก้มร้อนฉ่า เมื่อสิ่งที่มองเห็นทำให้เขาเดาขนาดของซีรีนได้ ผู้หญิงผอมบางใต้เสื้อผ้าหลวมๆ กลับซ่อนทรวดทรงอะร่าอร่ามได้อย่างเหลือเชื่อ ชายหนุ่มมัวจ้องซับในสีเนื้อ สีชมพู สีขาวอยู่หลายนาที เขากำลังตาลาย และหมดแรง
อดีตหัวหน้าการ์ดยกมือตบซีกแก้ม ไล่ความคิดฟุ้งซ่าน รีบจัดการทำความสะอาดร่างกายก่อนที่จะเตลิดไปใหญ่ กับไซส์ที่เกินความคาดหมายของเจ้าของบ้านหลังนี้...
เสื้อชุดใหม่ที่เขาสวมไว้ตอนกลางคืน ถูกแขวนไว้บนราว ใกล้กับซับในหลายชิ้น อัลเบโต้พยายามไม่ใส่ใจ รีบล้างทำความสะอาดคราบเลือดบนตัว หลังอาบน้ำเสร็จ ปัญหาใหญ่ก็ตามมา...เขาดันลืมเอาผ้ามาเปลี่ยน...ไอ้ชุดเก่าที่พาดไว้บนราวแขวนก็กลิ่นเหลือรับ ชายหนุ่มตัดสินใจ เดินออกมาด้านนอกทั้งแบบนั้น เมื่อคิดว่าตนเอง...อยู่คนเดียว
ซีรีนกระพริบเปลือกตาปริบๆ ยืนอ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ!!
ผู้ชายตรงหน้า ไร้อาภรณ์ติดกายซักชิ้นเดียว เขาเป็นผู้ชายที่รูปร่างดีที่สุด... ตั้งแต่เคยพบเจอมา หน้าอกบึกบึนมีไรขนบางๆ ไล่ตั้งแต่ช่วงอกจนถึง...หญิงสาวกลืนน้ำลายเอือกๆ จำได้แบบติดตา ...ไม่แน่ว่าชั่วชีวิตนี้ เธอคงไม่สามารถลืมสิ่งที่เห็นได้
ด้านอัลเบโต้เองก็เถอะ... เขาตกใจแทบสิ้นสติ!! ทันทีที่ตั้งตัวได้ ใช้หนุ่มตะปบมือกับส่วนกึ่งกลางร่างกาย ใช้ฝ่ามือกางบังสิ่งสงวนความเป็นชายไว้ เดินถอยหลังกลับห้อง ปิดประตูดังโครม!
“ตาบ้า...ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า ฉันจะเป็นตากุ้งยิงมั้ยนี่”
สาวละอ่อนกระทืบเท้าเร่าๆ โวยเสียงสั่นๆ รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ เปิดก๊อกล้างตา จนเสื้อผ้าที่ใส่อยู่เปียกชุ่ม
“ฉันจะนอนหลับมั้ยคืนนี้” เธอบ่นอุบ หยิบผ้าเช็ดตัวจากราวแขวนเช็ดใบหน้า ลูบเลยไปยังเสื้อผ้า แต่ต้องอ้าปากค้างอีกรอบเมื่อเงยหน้ามองสิ่งที่อยู่บนราวแขวน นั่นคือเสื้อผ้าของอัลเบโต้ อะไรไม่สำคัญเท่า ราวแขวนนั้น มีซับในของเธอห้อยอยู่เต็มไปหมด... “อ้ายยยย!!” หญิงสาวกรีดร้องเสียงดัง ฉวยซับในทั้งหมด วิ่งกับห้องตนเอง
- ผู้เขียน
