“คุณหวาจำได้ว่าเจ้านายกินกาแฟแบบไหน...เหลือเชื่อ?” เสียงครางของเซเก้ ทำให้คลิสเตียนได้สติ
“หุบปากไปเลย...พูดอีกที...นายได้กลับโรมคนเดียวแน่!” คลิสเตียนตวาดแก้เกี้ยว เขากำลังเคลิ้ม เพราะสิ่งที่หวันยิหวาทำนั่น มันคือสัญชาตญาณ แม้ความทรงจำของหล่อนจะหลบหายไป แต่หล่อนก็ยังไม่ลืมสิ่งโปรดปรานของเขา คลิสเตียนไม่ดื่มกาแฟโหลๆ และกาแฟที่เขาดื่มต้องเพรียวๆ ไม่ใส่อะไรเลย แม้แต่น้ำตาล...
เซเก้หุบปากฉับ...เก็บไม้เก็บมือ และเก็บปาก...เนื่องจากดันทะลึงไปสะกิดต่อมหน้าบางของเจ้านายเข้า เจ้านายเลยจะสั่งเก็บเป็นการแก้เก้อ
ขวัญอุสาเดินเอากาแฟมาเสิร์ฟ สาวน้อยยิ้มแหยๆ ให้ เมื่อบุรุษหนุ่มสองคนตรงหน้า รูปร่างหน้าตา ไม่น่าใช่คนไทย เธอควานหาคำทักทายในหัว บทเรียนที่เคยเรียนผ่านมา และพยายามพูดภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงคนไทยแท้ๆ
“สวัสดีค่ะ กาแฟค่ะ คุณรอพี่หวาซักครู่นะคะ เกิดอะไรขึ้นเหร
