หลังเดินผ่านเกรทขาออกออกมาด้านนอก ผู้คนที่พบเจอเดินสวนกันไปมาดูลายตาไปหมด แถมภาษาที่ใช้ซรีนถึงกับเหวอ เธอไม่เข้าใจ และไม่สามารถสื่อสารกับคนเหล่านั้นได้เลย...
“ผมต้องการไปที่นี่ครับ ต้องไปทางไหน?”
อัลเบโต้กางแผนที่ถามพนักงานที่ประจำอยู่หน้าเค้าน์เตอร์ด้วยภาษาที่ซีรีนฟังไม่ออก แต่ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจ
เสียงของทั้งสองคนสื่อสารกัน ด้วยภาษาที่ซีรีนไม่กระดิกหูแม้แต่นิดเดียว
เธอยืนมึนๆ รอจนกระทั่งอัลเบโต้เสร็จจากการพูดคุย เขาเดินลากกระเป๋าไปโตที่รับออกมาจากสายพาน “ไปทางนั้น เราต้องขึ้นรถต่อไปอีก4 ชั่วโมง” ชายหนุ่มอธิบายคร่าวๆ การเดินทางยังไม่สิ้นสุดลงจริงๆ
“เดี๋ยวคุณ คุณพูดภาษของพวกเขาได้เหรอ?” ซีรีนรั้งไว้ เธอถามเขาเสียงขึงขัง
เป็นอีกครั้งที่ซีรีนเจอยิ้มมหาเสน่ห์ของอัลเบโต้ ชายหนุ่มยิ้มอ่อน นึกขอบคุณเจ้านายที่บังคับขู่เข็นให้คนรอบตัวของ
