ตัดข้ามช่วงเวลาที่ฉันนอนเป็นซากศพไปค่ะ ที่ต้องข้ามเพราะมันเป็นอะไรที่ไม่น่าพูดถึง ยิ่งพูด ฉันก็จะยิ่งรู้สึกกับนาว เพราะงั้นเก็บมันไว้จะดีกว่า
แต่ถ้าหากพวกคุณสงสัยกัน ฉันก็จะอธิบายคร่าว ๆ ประมาณว่าฉันเหมือนคนง่อย ทำอะไรไม่ได้ เมื่อก่อนคิดว่าแม่ดูแลดีมากแล้วในตอนที่ฉันเป็นเมนส์ แต่เหมือนนาวจะหนักกว่าแม่ นาวอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา ไม่ห่างไปไหน
อ้อ จะไปก็ตอนถามว่าฉันอยากจะกินอะไร นั่นแหละหายไปแค่ตอนนั้น
ดูแลยิ่งกว่าดูแล คอยลุกไปเปลี่ยนกระเป๋าน้ำร้อนให้ตลอด คอยถามว่าปวดท้องอยู่มั้ย ปวดแค่ไหน หนาวหรือเปล่า ร้อนเหรอ
อะไรก็ไม่รู้มากมายไปหมด มันก็เลยทำให้ฉันรู้สึกรักนาวมากกว่าเดิม
“หายแน่แล้วใช่มั้ย” นาวกำลังถามฉัน รอบที่เท่าไหร่แล้วนะ ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะ
“ไม่เห็นเหรอไม่มีเลือดแล้ว” เออ ก็ช่วยฉันเปลี่ยนอยู่ทุกวันเป็นเวลา 3 วัน แล้วจะถามซ้ำบ่อย ๆ เพื่อ?
“เห็นผ่าน ๆ ไม่ได้ล้วงดู เอาไว้เย็นนี้ค่อยมา
