ฝากเลี้ยง

ฉันไม่มีน้องสาว

​

บรรยากาศเริ่มเงียบเชียบวังเวงเมื่อแอลเลียตมานั่งรออยู่ตรงห้องโถง เพราะเขาไม่ได้มาเพียงคนเดียวแต่ยังพาลูกน้องชุดดำมาอีกหนึ่งขโยงนับไปนับมาก็เกือบสิบคนได้ และที่เลวร้ายไปกว่านั้นลูกน้องทั้งหมดยังจ่อปืนทุกทุกกระบอกเล็งมาที่เธอ!!

โอ้โห...ที่คุยกันไว้ไม่ใช่แบบนี้นี่นา...

"เอ่อ...ฉันว่า.."

"หุบปาก!!" เสียงตะคอกสวนกลับมาเพียงแค่เธออ้าปากพูดได้เพียงนิดหน่อยเท่านั้น และแน่นอนว่ามันกินเวลามาเกือบครึ่งชั่วโมงได้

ไหนคุณตาบอกให้ลงมาคุยกันยังไงล่ะ แล้วคุณตากับคุณยายหายไปไหน ถึงทิ้งเธอเอาไว้กับไอ้บ้ากามหน้าหล่อนี่ด้วย!!

แอลเลียตปรายตามองคนตัวเล็กที่นั่งหลังตรงมองเขาตาปริบๆ แก้มใสสองข้างเต็มไปด้วยแป้งอะไรสักอย่างสีออกเหลืองๆ บวกกับตาโตๆ ที่เหลือกไปเหลือกมามันช่างตลกสิ้นดี แถมยัยตัวแสบยังสวมใส่ผ้าถุงลายไทยสีน้ำตาลเข้มกับเสื้อคอกระเช้าสีชมพูอ่อนอีกด้วย

พระเจ้า! นี่มันยุคไหนแล้วแม่คุณถึงได้มานุ่งผ้าถุงอยู่แบบเนี่ย!!

"แต่งตัวบ้าบออะไรว่ะ..."

"........"

"ฉันถามว่าเธอแต่งตัวบ้าบออะไรทำไมไม่ตอบห๊ะ!" แอลเลียตเอ็ดเสียงดังขึ้นอีกเมื่อเขาถามคนที่นั่งมองเขาตาปริบๆ แต่ไม่คิดจะตอบคำถามของเขา คำสร้อยสะดุ้งจนตัวลอยพวกการ์ดก้มหน้ากลั้นหัวเราะ

นี่มันตัวอะไร?

ใช่มนุษย์หรือไมทำไมเธอช่างแปลกประหลาดเช่นนี้หนอ....

หญิงสาวทำตาโตยกนิ้วชี้ที่ปากตัวเองและทำท่าให้อีกคนดูว่าเธอพูดไม่ได้ แอลเลียตขมวดคิ้วแทบจะชนกันเพราะดูท่ายัยเด็กดอยคนนี้จะกวนประสาทเขาเข้าซะแล้ว

"อ๋อ...เกิดเป็นใบขึ้นมาว่างั้น!"

"อื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" หญิงสาวเบิกตากว้างอีกเท่าตัวจนเขากลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้าซะก่อน เธอโบกไม้โบกมือไปมาและชี้ที่ปากตัวเอง

"อย่าบอกนะว่า...."

"อื้อ! อื้อ!" คำสร้อยพยักหน้าหงึกหงักเพราะเมื่อเขาพูดออกมาเหมือนคิดอะไรได้แล้ว

เขาสบถออกมายาวเหยียดเมื่อรู้ว่า ที่คนตรงหน้าไม่พูด ไม่ตอบเขาเอาแต่โบกไม้โบกมือไปมาเพราะเขาสั่งให้เธอหุบปากไปเมื่อก่อนหน้านี้....

เธอหุบปากจริงๆ หุบแบบตั้งใจกวนหรือใสซื่อเขาก็สุดจะรู้....

"พูด ได้ แล้ว" แอลเลียตพูดย้ำทีละคำเสียงหนักอย่างพยายามสะกัดกั้นตัวเองที่อาจจะพลาดพลั้งพุ่งเข้าไปบีบคอเล็กๆ นั้นทิ้ง

ฆ่าเสร็จก็ส่งกลับขึ้นดอยบ้านเกิดไปซะ!

"ฟู่.....นี่คุณ! คราวหลังจะให้ตอบหรือถามอะไรก็อย่ามาสั่งคนเขาให้หุบปากสิ พอไม่ตอบก็โมโหใส่ นิสัยไม่ดี!" หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อคนบ้าอำนาจตรงหน้ายอมให้เธอพูดได้แล้ว และลุกขึ้นยืนชี้หน้าเขาด้วยความลืมตัว

หน๋อยแน่! คนเขาชอบพูดมาสั่งให้หุบปาก ใจร้ายใจดำซะมัดยาด คนแบบนี้ใครได้ไปเป็นสามีคงไม่แคล้วดั่งข้ารับใช้ในเรือนเบี้ย...

พรึ่บ!

แกร็ก....

ชายชุดดำขึ้นไกปืนอย่างพร้อมเพียงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำท่าจะพุ่งตัวเข้าหานายน้อยของพวกเขา แอลเลียตกวาดสายตาคมกริบมองไปที่นิ้วเล็กๆ ของอีกคน ถ้าเธอแขนยาวกว่านี้อีกนิดนิ้วนั่นคงจะทิ่มเข้าตาเขาเป็นแน่!

"ถ้าไม่อยากไส้แตกก็นั่งลงซะ!"

พรึ่บ...

ไม่ต้องรอให้อีกคนต้องพูดซ้ำเธอรีบนั่งลงพร้อมกับยกมือขึ้นเหนือหัวทันที! แต่ไม่วายพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับไม่ให้มันสั่นเมื่อเห็นหน้าทะมึงทึงของคนตรงข้าม

"ใจเย็นน่าพี่ชาย เขาแค่ล้อเล่นเองน่า....โอ๋เอ๋ๆ น่าาาา"

"ฉันไม่มีน้องสาว!!"

"งั้นก็รับคำสร้อยเป็นน้องสักคนก็ได้นะคะ เต็มใจ!"

แอลเลียตถลึงตาใส่คนตรงหน้าแล้วเบือนหน้าหนีเมื่อยัยเด็กบ้านนอกส่งยิ้มให้พร้อมด้วยใบหน้าที่ปะผงอะไรสักอย่างจนเหลืองเต็มหน้านั่นอีก โดยรวมแล้วมันทุเรศจริงๆ

ตากลมโตเหลือบมองไปที่บันไดด้วยความวิตกกังวลเมื่อไหร่คุณตาคุณยายจะมา ไม่ใช่ว่ากว่าจะลงมาคุยกันอย่างที่บอกคงไม่นานจนเธอนอนตายกลายเป็นศพปืนลั่นกองอยู่ตรงนี้แทนหรอกนะ!

รับลงมาสิ รีบลงมา....

แอลเลียตเหลือบตามองร่างบอบบางที่เก็บความกระวนกระวายไว้ไม่มิดนั่นอย่างขัดตา แต่งตัวก็แปลก หน้าตาก็แปลกๆ และยังจะทำตัวน่าแปลกอีก

นี่มันผู้หญิงประเภทไหนกันว่ะเนี่ย!!